ေခတ္သစ္ပံုျပင္ (၁)

ၾကက္တူေရြး ဆရာႀကီး

တစ္ခါတုန္းက ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေစ်းေရွ႕ကို ၾကက္တူေရးေရာင္းတဲ့လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသတဲ့။

သူ႕မွာ ၾကက္တူေရြး ၃ ေကာင္ပါလာတယ္။

ဘယ္ဘက္ပခုံးေပၚမွာ တစ္ေကာင္၊ ညာဘက္ပခံုးေပၚမွာ တစ္ေကာင္နဲ႕ ေခါင္းေပၚမွာတစ္ေကာင္။

ၾကက္တူေရြးေရာင္းရန္ရွိတယ္လုိ႕ ေအာ္ေနတဲ့အတြက္ လူတစ္ေယာက္က ေစ်းလာေမးတယ္။

ညာဘက္ၾကက္တူေရြးက ၅၀၀၀ က်ပ္၊ လုိ႕ ေျပာရုံရွိေသး။

အဲဒီလူက ဘာမွ မေမးေတာ့ဘဲ လွည့္ျပန္သြားသတဲ့။

ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ ၅၀၀၀ က်ပ္ဆုိတာ မ်ားလြန္းလုိ႕ ယူဆသြားပံုရတယ္။

လူစကားေျပာတဲ့ၾကက္တူေရြးေတြ ေရာင္းဖုိ႕ရွိတယ္လုိ႕ အက်ယ္ႀကီးေအာ္ေျပာေတာ့မွ လူေတြက စိတ္ဝင္စားၿပီး အနားကပ္လာၾကတယ္။

မိန္းမ ေယာက်္ား ၁၀ ေယာက္ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ ထင္တယ္။

အဲ့ဒီထဲက အသားျဖဴျဖဴအရပ္ရွည္ရွည္ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႕ လူတစ္ေယာက္က ေမးတယ္။

“ညာဘက္ၾကက္တူေရြးက ဘယ္ေလာက္လဲ”

ေရာင္းသူက “ ၅၀၀၀ က်ပ္”

“ ဟာ… မ်ားတာေပါ့။ သူက ဘာအရည္အခ်င္းေတြ ရွိလုိ႕လဲ။” “ သူက တရုတ္ကားေတြ၊ ကုိရီးယားကားေတြ ၾကည့္ၿပီး ျမန္မာလုိဘာသာျပန္တက္တယ္။”

“နိပ္ဟ… ဝယ္သြားၿပီး ကိုရီးယားကားေတြ ငွားၾကည့္မယ္။ ၾကက္တူေရြးကုိ ဘာသာျပန္ခုိင္းမယ္၊ ငါးေထာင္… ေအးေအးေဆးေဆး တန္တယ္” လုိ႕ ဝဝတုတ္တုတ္ အသားညိဳညိဳ ေရႊသြားတဝင္းဝင္း နားကပ္တလက္လက္၊ လက္ေကာက္တရႊင္ရႊင္နဲ႕ မိန္းမႀကီးက ေဘးကလူေတြၾကားေအာင္ ေျပာေနတုန္း။

ပိန္ပိန္ေသးေသး ပုပုညွက္ညွက္ အသားမည္းမည္း ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က “ဘယ္ဘက္ပခံုးက ၾကက္တူေရြး ေစ်းဘယ္ေလာက္လဲ” လုိ႕ လွမ္းေမးလုိက္တယ္။

ပံုစံၾကည့္ရတာ ဝယ္ႏုိင္ပံုလည္း မေပါက္ဘဲနဲ႕ ေစ်းေမးေနေသးတယ္လုိ႕ ေဘးက အတင္းေျပာေနၾကေသးတယ္။

ၾကက္တူေရြးေရာင္းတဲ့သူက စိတ္ရွည္သလားမေမးနဲ႕ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႕ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။

“ဘယ္ဘက္ၾကက္တူေရြးက တစ္ေသာင္းက်ပ္ ႀကိဳက္ရင္ ဝယ္သြား။ တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ့ဘူး” လုိ႕ ခပ္တင္းတင္းေျပာလုိက္သတဲ့။

“ ဟင္း……… သူ႕ၾကက္တူေရြးက ဘာေတြတက္လုိ႕ ေစ်းေျမာက္ေနရတာလဲ” လုိ႕ သူၾကားေအာင္ အက်ယ္ႀကီးေျပာလုိက္သတဲ့။

“တက္မွတက္၊။ တရုတ္ကား။ ကုိရီးယားကားေတြၾကည့္ၿပီး ဘာသာျပန္တက္တဲ့အျပင္ အင္တာနက္ၾကည့္ၿပီး အီးေမးလ္ေတာင္ ပုိ႕တက္တယ္။”

“နိပ္ပါ့… ႏုိင္ငံျခားက သားသမီးေတြဆီကို အီးေမးလ္ပုိ႕ခုိင္းရမယ္။ ကုိယ္က ပါးစပ္နဲ႕ေျပာသမွ် သူက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ရုိက္ၿပီး အီးေမးလ္ပို႕ေပးႏုိင္တယ္ဆုိရင္ တန္တယ္။ တစ္ေသာင္းက်ပ္ ေပးမယ္။”

လူခပ္ထြားထြား ကတံုးနဲ႕ထီးေကာက္ႀကီးခ်ိတ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ဝင္ေျပာလုိက္တယ္။

အေရာင္းအဝယ္ကေတာ့ အဆင္ေျပမယ့္ပုံပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ ေဝေလေလပုံစံေပါက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္က “ ေခါင္းေပၚက ၾကက္တူေရြးက ဘယ္ေလာက္လဲဗ်” လုိက အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေမးလုိက္တယ္။

“အဲဒီၾကက္တူေရြးကေတာ့ တစ္ေသာင္းခြဲက်ပ္ ရမွ ေရာင္းႏုိင္မယ္။ ႀကိဳက္ရင္ဝယ္။ တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ့နုိင္ဘူး။”

“ဒီေလာက္ေစ်းေကာင္းေနၿပီဆုိေတာ့ ပညာေတြ အရမ္းတက္လုိ႕ေနမွာေပါ့ေနာ္။” လူတစ္ေယာက္က ဝင္ေထာက္လုိက္တယ္။ ၾကက္တူေရြးေရာင္းသူက အားက်မခံ ျပန္ေျဖတယ္။

“အဲဒီၾကက္တူေရြးက ဘာပညာေတြတက္ထားမွန္း က်ဳပ္ေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ဘက္ပခံုးေပၚက ၾကက္တူေရြးနဲ႕ ညာဘက္ပခံုးေပၚက ၾကက္တူေရြး ႏွစ္ေကာင္စလံုးက အဲဒီေကာင္ကုိ ဆရာႀကီးလုိ႕ ေခၚတဲ့အတြက္… တစ္ေသာင္းခြဲက်ပ္ ရမွ ေရာင္းႏုိင္မယ္” တဲ့။

ကဲ…… ၾကည့္။ ၾကက္တူေရြး ေရာင္းတဲ့သူက ဘုမသိ ဘမသိ ပညာတက္ၾကက္တူေရြးႏွစ္ေကာင္က ဆရာႀကီး ေခၚတာနဲ႕ပဲ ေစ်းကုိ စြတ္တင္ထားလုိက္ေတာ့တာပဲ။

ဆရာႀကီး အေခၚခံရၿပီဆုိတာနဲ႕ ေစ်းႀကီးသြားၿပီးလား။

အမွန္တကယ္တက္ကၽြမ္းၿပီး ႏွစ္ေကာင္စလံုးက တကယ္ပဲ ေလးေလးစားစားနဲ႕ ဆရာႀကီးလုိ႕ ေခၚရတဲ့ ၾကက္တူေရြးလား။

ဟိတ္ဟန္နဲ႕ အႀကံအဖန္လုပ္ၿပီး ဆရာႀကီးအၿဖီးအျဖန္းလား။

ေစ်းကြဲတဲ့အခ်ိန္အထိေတာ့ အဲဒီၾကက္တူေရြးဝယ္သူမရွိေသးေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား…..။

အုန္းပင္ေပၚက ေမ်ာက္အသည္းႏွလံုး

တစ္ခါတုန္းက ျမစ္ကမ္းစပ္တစ္ခုမွာ မိေက်ာင္းလင္မယား ရွိသတဲ့။

အဲဒီ ျမစ္ကမ္းစပ္က အုန္းပင္ေပၚမွာ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္လည္း ေနသတဲ့။

တစ္ေန႕က်ေတာ့ မိေက်ာင္းမက ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ၿပီး ေမ်ာက္ႏွလံုးသား စားခ်င္ေၾကာင္း ခ်င္ၾကင္းတပ္သတဲ့။

မိေက်ာင္းဖုိကေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႕ ျငင္းတယ္။

တုိ႕က ေရထဲမွာ၊ ေမ်ာက္က အုန္းပင္ေပၚမွာ ငါလည္း အုန္းပင္ မတက္တက္ေတာ့ ေမ်ာက္ကုိဖမ္းၿပီး အသည္းႏွလံုးထုတ္ဖုိ႕ ဆုိတာ ဘယ္လြယ္မလဲလုိ႕ ျပန္ေျပာသတဲ့။

ဒါေပမဲ့ မိေက်ာင္းမက လက္မခံဘူး။ အေလွ်ာ့မေပးဘူး။

“ရွင္ ဒီေလာက္ေလးေတာင္ အစြမ္းအစမရွိဘူးလား။ တစ္ခါတေလ ပူဆာတာကုိေတာင္ ရေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ဘူးလား” ဆုိၿပီး ပူညံပူညံလုပ္ေတာ့တယ္။

သိတယ္မဟုတ္လား မိန္းမေတြအလုိႀကီးလာရင္ ေယာက်ာ္းေတြက အဆင္ျခင္မဲ့စြာနဲ႕ ခုိင္းတာလုပ္ေပး ရေတာ့တာပဲေလ..။

အခုလည္းၾကည့္။ ေမ်ာက္ႏွလံုးသားမွ စားခ်င္သတဲ့။ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေျပာေတာ့၊ ျဖစ္ပါတယ္။ သူခုိင္းသလုိသာလုပ္ပါတဲ့။

မိေက်ာင္းဖုိလည္း သူခုိင္းတဲ့အတုိင္းလုပ္တယ္။

ပထမ၊ ေမ်ာက္အုန္းသီးတက္ေနက် အုန္းပင္ေအာက္မွာ ေနပူဆာလွဳံရင္း သစ္တံုးလုိ မလွဳပ္မယွက္ အၾကာႀကီး အိပ္ေနတယ္။

ေမ်ာက္ကုိေတြ႕ရင္ ေနေကာင္းလား။ အစားအေသာက္အဆင္ေျပလားလုိ႕ ႏွဳတ္ဆက္ေမးျမန္းေလ့ ရွိတယ္။

တျဖည္းျဖည္း မိေက်ာင္းက ေမ်ာက္နဲ႕ ရင္းႏွီးလာေတာ့ ဟုိဘက္ကမ္းမွာ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ အရမ္းေပါတယ္။ အုန္းသီးေတြပဲ စားရတာ ၿငီးေငြ႕ဖုိ႕မေကာင္းဘူးလား။ ဟုိဘက္ကမ္းက ငွက္ေပ်ာသီး သြားစားရေအာင္။ က်ဳပ္လုိက္ပို႕ေပးမယ္ေလ။

ပထမေတာ့ ေမ်ာက္က မယံုဘူး။ သူ႕အက်ဳိးစီးပြားမပါဘဲနဲ႕ေတာ့ ဒီေလာက္ႀကီး အပင္ပန္းခံေျပာမွာမဟုတ္ဘူး။ အၾကံအစည္ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိပံုရတယ္ဆုိၿပီး မိေက်ာင္းနားကုိ မကပ္ဘူး။

မိန္းမအလုိျဖည့္ခ်င္တဲ့ မိေက်ာင္း လြယ္လြယ္နဲ႕ ဘယ္လက္ေလွ်ာ့မလဲ။ ေန႕တုိင္းလုိလုိ ျမွဴဆြယ္ေျပာဆုိေနေတာ့တာေပါ့။

ဇြဲေကာင္းေကာငး္နဲ႕ လွဳပ္ရင္ ၾကာေတာ့ သစ္တံုးေတာင္ နဲ႕လာႏုိင္တယ္ မဟုတ္လား။ လြတ္လြတ္မေရွာင္ႏုိင္လုိ႕ကေတာ့ ၿငိမွာပဲ။

ေမ်ာက္က လြတ္လြတ္မွ မေရွာင္တာ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိေက်ာင္းစကားနားဝင္ၿပီး မိေက်ာင္းေက်ာေပၚ ေရာက္ေတာ့တာေပါ့။ ဟုိဘက္ကမ္းမွာ ငွက္ေပ်ာသီးလုိက္စားမလုိ႕တဲ့ေလ..။ မုိက္လုိက္တဲ့ေမ်ာက္။

ေရလယ္ေရာက္ေတာ့ မိေက်ာင္းက ေမ်ာက္ကုိ ေျပာတယ္။

“ ဟုိဘက္ကမ္းမွာ ငွက္ေပ်ာ္သီးမရွိဘူး။ မင္းကုိ ညာေခၚလာတာ။ ငါ့မိန္းမက မင္းႏွလံုးသားစားခ်င္တယ္လုိ႕ ပူဆာတဲ့အတြက္ ငါ အကြက္ဆင္ၿပီး ဖမ္းလာတာ။ မင္း ဘုရားတရားသာ တေပေတာ့”

အဲဒီေတာ့မွ ေမ်ာက္က ေက်ာခ်မွ ဓားျပမွန္းသိေတာ့တယ္။ ေနာင္တရလုိ႕လည္း အက်ဳိးမထူးေတာ့ဘူး။ ေသေဘးကလြတ္ေအာင္ႀကံမွပဲဆုိၿပီး စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ စိတ္ကူးတစ္ခုရလုိက္တယ္။

“ဟာဗ်ာ… ခင္ဗ်ားေစာေစာက ေျပာေရာေပါ့။

အခုလုိေတာင္ အကြက္ဆင္ၿပီး အပင္ပန္းခံ ဖမ္းလာစရာ မလုိပါဘူး။ က်ဳပ္လုိ႕ ေမ်ာက္ေတြက ဟုိခုန္သည္ခုန္ ခုန္ရလြန္းလုိ႕ အသည္းႏွလံုး ျပဳတ္မက်ေအာင္ အုန္းပင္ေပၚမွာ ခ်ိတ္ထားတာဗ်။

ခင္ဗ်ားမိန္းမစားခ်င္တဲ့ အသည္းႏွလံုး က်ဳပ္ျပန္ယူေပးမယ္။ က်ဳပ္ေန႕တုိင္းတက္ေနတဲ့ အုန္းပင္ေပၚမွာရွိတယ္။ ဟုိဘက္ကမ္း အျမန္ျပန္။ ခင္ဗ်ားမိန္းမ ေမွ်ာ္ေနေရာ့မယ္။ ေနာက္မက်ေစနဲ႕။ မိန္းမဆုိတာ သူတုိ႕လုိခ်င္တာကုိ လုိခ်င္တဲ့အခ်ိန္မရရင္ သိပ္စိတ္ဆုိးတာဗ်။”

မိေက်ာင္းက ေနာက္ျပန္လွည့္လာတယ္။

ကမ္းစပ္လည္းေရာက္ေရာ ေမ်ာက္က မိေက်ာင္း ကုိယ္ေပၚက ခုန္ထြက္ၿပီး အုန္းပင္ေပၚေျပးတက္သြားတယ္။

အုန္းသီးတစ္လံုးခူးၿပီး…. “ဗ်ဳိ႕ ကုိမိေက်ာင္း၊ ခင္ဗ်ားမိန္းမအတြက္ က်ဳပ္ရဲ႕ႏွလံုးသားကုိ အုန္းသီးထဲမွာ ထည့္ထားတယ္။ ခြဲၿပီး ေကၽြးလုိက္ေပေတာ့ဗ်ဳိ႕” ဆုိၿပီး မိေက်ာင္းေခါင္းတည့္တည့္ကုိခ်ိန္ၿပီး ပစ္ထည့္လုိက္တယ္။

မိေက်ာင္းေခါင္းေပၚ အုန္းသီးအလံုးႀကီးႀကီး အထုခံလုိက္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္အီသြားပံုရတယ္။ ေခါင္းဖုသြားတယ္။

ငါ့ေခါင္းကုိဖုေအာင္ထုလုိက္တဲ့ ေမ်ာက္ႏွလံုးသားက အေတာ္ မာေက်ာပံုရတယ္။ အသည္းႏွလံုးထည့္ထားတဲ့ အုန္းသီးေတာင္ ဒီေလာက္မာေက်ာေနရင္ အတြင္းက ေမ်ာက္ႏွလံုးသားက ေက်ာက္တံုးေတြလုိပဲ ျဖစ္ေနမလား။ ငါ့မိန္းမ စားမွစားႏုိင္ပါ့မလား ဆုိၿပီး စဥ္းစားေနသတဲ့။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့မိန္းမဆီ ေမ်ာက္ႏွလံုးသား ပါသြားလုိ႕ ငါ့တာဝန္ ေက်ရင္ၿပီးေရာ။ သူစားႏုိင္တာ မစားႏုိင္တာ ငါ့အလုပ္မွမဟုတ္တာလုိ႕ေတြးၿပီး ဉာဏ္ေပတံုး မိေက်ာင္းႀကီး ေမ်ာက္ႏွလံုးသားပါမယ္ထင္တဲ့ အုန္းသီးႀကီးကို ပါးစပ္နဲ႕ ကိုက္ၿပီး အားရဝမ္းသာ သယ္သြားရွာသတဲ့………

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္…..။

ေကာင္းသန္႕ရဲ႕ ေခတ္သစ္ပံုျပင္စာအုပ္မွေကာက္ႏွဳတ္ေဖာ္ျပသည္………

ခင္မင္စြာျဖင့္…

ေဇာ္သိခၤ