ေရႊစကားတုိ႕ရဲ႕ ျမစ္ဖ်ား (၂)

“ေတာ္ထဲ၌ ပရိသတ္ေျခြရံနည္းသည္၊ ေၾကာက္ေတာ္မမူေလာ”

(ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္)

“ေၾကာက္၍ပင္ ေတာထဲ၌ ပရိသတ္အနည္းႏွင့္ေနပါသည္”

(ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္)

အင္းဝေခတ္ စာမ်က္ႏွာေတြလွန္လုိက္ရင္ လံုးဝ ခ်န္လွပ္လုိ႕မရတဲ့ ေရႊစကားႏွစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္နဲ႕ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္တုိ႕ရဲ႕ စကားႏွစ္ခြန္းပါ။ ဒီစကားႏွစ္ခြန္းရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံရာကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့……..   
                 

ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္နဲ႕ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ဆုိတာ အင္းဝေခတ္ သာလြန္မင္းတရားလက္ထက္မွာေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြပါ။  အဲဒီေခတ္လတ္တေလာ ပစၥဳပၸန္အေနအထားအရ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က ၿမိဳ႕မွာ သီတင္းသံုးတဲ့ ဆရာေတာ္။ မင္းကုိးကြယ္တဲ့ ဆရာေတာ္၊ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္က ေတာထဲမွာ ကပၸိယသူေတာ္ တစ္ေယာက္ကိုသာ အေဖာ္ျပဳၿပီး သတင္းသံုးေနတဲ့ ဆရာေတာ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးစလံုး ပါရမီဗီဇအခံေတြ တူေနၾကေတာ့ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းႏွစ္စံုဟာ တစ္ခုတည္းေသာ ပန္းတုိင္ဆီကိုသာ ဦးတည္ေနပါတယ္။ ဦးတည္ခ်က္ပန္းတုိင္ မွန္ရင္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္လဲမွန္ၾကတာ ေလာကဓမၼတာပါ။ 

တစ္ေန႕မွာ သာလြန္မင္းတရားးဆီကုိ “ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့ မန္းစက္ေတာ္ ႏွစ္ဆူကုိ ရွာေဖြေပးဖုိ႕” စာသြင္းေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ မင္းႀကီးလဲ သေဘာက်တာနဲ႕ ၾကည္ညိဳရင္းစြဲရွိတဲ့ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ အပါအဝင္ ဆရာေတာ္ေလးပါးနဲ႕အတူ မန္းစက္ေတာ္ရာ ႏွစ္ဆူရွာဖုိ႕ အင္းဝေနျပည္ေတာ္ကေန မင္းဘူးကုိၾကြခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ တစ္ေတာဝင္ တစ္ေတာင္ထြက္ ရွာလုိက္ၾကတာ ရက္ေတြသာ ကုန္လြန္သြားပါတယ္။ ဘာသဲလြန္စမွ မရဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။ ရွာလုိက္ နားလုိက္ စက္ေတာ္ရာအနီး မရွက္ရြာေရာက္ေတာ့ အနားယူရင္း တစ္ညတာ က်ိန္းစက္ဖုိ႕ စီစဥ္ၾကပါတယ္။  

အဲဒီညမွာပဲ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ အိပ္မက္မက္ပါတယ္။ ဘယ္လုိမက္သလဲဆုိေတာ့ လူတစ္ေယာက္က ေခြးနက္ႀကီးတစ္ေကာင္နဲ႕လာၿပီး “ဘုန္းႀကီးတုိ႕လာၾကသည္မွာ အႏၱရာယ္ႀကီးလွပါသည္။ ေတာလည္းနက္ သားရဲလဲထူေျပာပါတယ္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ၾကြလာရသနည္း” လုိ႕ ေမးပါတယ္၊ ဆရာေတာ္ကလဲ “ေရွးမင္းတုိ႕ သြားေရာက္ ပူေဇာ္ေလ့ရွိတဲ့ စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူရွိေၾကာင္း၊ ရာဇဝင္ေၾကာင္းရွိ၍ ရွာေဖြရန္ၾကြလာေၾကာင္း”  ျပန္အမိန္႕ရွိလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေခြးနက္ႀကီးနဲ႕လူဟာ “`ဤသုိ႕ဆုိလွ်င္ ေခြးနက္ႀကီးဝင္ရာေတာ္သုိ႕ ေနာက္ကလုိက္လွ်င္ ေတြ႕ပါလိမ့္မည္” လုိ႕ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ စကားဆံုးေတာ့ ဆရာေတာ္လည္း တစ္ခါတည္းႏုိးသြားပါတယ္။ အေဖာ္သံုးပါးကုိလည္း အိပ္မက္အေၾကာင္းေျပျပလုိက္ပါတယ္။

မနက္မုိးလင္းေတာ့ အိပ္မက္အတုိင္းလုိက္ရွာၾကပါတယ္။ ေခြးနက္ႀကီးတစ္ေကာင္က ဆရာေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ေရွ႕ကသြားေနတာနဲ႕ ေခြးနက္ႀကီးေနာက္လုိက္ရင္း စက္ေတာ္ရာ ေနရာေရာက္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ မန္းေခ်ာင္းႏွဖူးအေရာက္မွာ နတ္ဘီလူးတစ္ေယာက္ ကုိယ္ထင္ရွားျပၿပီး စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူကိုလုိက္လံ ညႊန္ျပပါတယ္။ 

ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္တုိ႕လည္း စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူေတြ႕ၿပီဆုိေတာ့ ေတာင္ေပၚမွာပဲ က်ိန္းစက္ၾကပါတယ္။ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ကေတာ့ ပ႒ာန္းေဒသနာနဲ႕ ရြတ္ဖတ္ၿပီးပူေဇာ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္က စက္ေတာ္ရာကို ပံ့သကူသကၤန္းနဲ႕ လႊမ္းအုပ္ၿပီး  “ငါသည္ ဘုရားျဖစ္မည္ဧကန္မွန္လွ်င္ ဤသကၤန္း၌ တစ္ရာ့ရွစ္ကြက္ စက္လကၡဏာမ်ား ထင္ေစသတည္း” ဆုိၿပီး အဓိဠာန္လုိက္ပါတယ္။ သကၤန္းေတာ္ဟာ ႀကိဳးၾကာရုပ္ကဲ့သုိ႕ ကုန္းကြထလာတယ္လုိ႕ ဆုိပါတယ္။ ႀကိဳးလည္းႀကိဳးစား ၾကာလည္းၾကာဦးမယ္ဆုိတဲ့ အမွတ္နိမိတ္ပါ။ ဒါေတြ ေရးျပလုိက္ရတာကေတာ့ စက္ေတာ္ရာ ႏွစ္ဆူနဲ႕ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ေက်းဇူးရယ္၊ ျမန္မာျပည္သား ဘုရားဆုပန္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ႕ ပံုရိပ္ကုိတစ္စိတ္တစ္ေဒသရယ္ကို ၾကည္ညိဳေစခ်င္သိေစခ်င္လုိ႕ပါ။ 

ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ဟာ စက္ေတာ္ရာကအျပန္ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ထံ ဝင္ေရာက္ဖူးေတြ႕ပါတယ္။ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က  ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ကုိ ဖူးရုံသက္သက္မဟုတ္ဘဲ သီျခားရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုလည္း ပါလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မိမိေရးသားျပဳစုထားတဲ့ ဝိနည္း ငါးက်မ္း ပါဠိအဠကထာ နိႆယနဲ႕ ၊ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ ျပဳစုေရးသားထားတဲ့ ဝိနည္းငါးက်မ္း ပါဠိအဠကထာနိႆယ တုိ႕ကုိ တုိက္ဆုိင္ၾကည့္ခ်င္လုိ႕ပါ။ 

မင္းဆရာေတာ္ ၾကြလာတယ္ဆုိေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ေနာက္ကေျခြရံပရိသတ္ေတြ လွဴဖြယ္ပစၥည္းဝတၳဳေတြ အျပည့္နဲ႕ေပါ့။ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္က ကပၸိယသူေတာ္ တစ္ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာပစၥည္းဝတၳဳမွလည္း မရွိပါဘူး။ ပစၥည္းဝတၳဳဘယ္ေလာက္ေခါင္းပါးသလဲဆုိရင္ မင္းဆရာနဲ႕ ပရိသတ္အတြက္ ေနရာထုိင္ခင္းမေပးႏုိင္လုိ႕ မိမိထုိင္ေနက် သားေရႏြယ္အခင္းေလးကုိ ဖုန္ခါၿပီးေနရာ ထုိင္ခင္းေပးရပါတယ္။ အဲဒီေလာက္အထိ ပစၥည္းဝတၳဳ ေခါင္းပါးတာပါ။ 

ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ လက္ရွိပစၥကၡ အေနအထာ
းအရ ေတာထဲမွာပရိသတ္မရွိပံု ပရိသတ္မရွိလုိ႕ ပစၥည္းဝတၳဳ ေခါင္းပါးပံုတုိ႕ကုိ ၾကည့္ၿပီး ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က….

“အရွင္ဘုရား… ေတာထဲ၌ ပရိသတ္ေျခရံနည္းသည္၊ ေၾကာက္ေတာ္မမူေသာေလာ” လုိ႕ေမးေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေရႊ႔ဥမင္ဆရာေတာ္က ”ေၾကာက္၍ပင္ ေတာထဲ၌ ပရိသတ္အနည္းႏွင့္ေနပါသည္” လုိ႕ ျပန္မိန္႕ေလွ်ာက္ပါတယ္။ 

မထင္မွတ္ထားတဲ့စကားၾကားလုိက္ရေတာ့ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးတုန္လွဳပ္သြားပါတယ္။ ပါရမီ အေျခခံရွိၿပီးသားဆုိေတာ့ ဒီစကားနဲ႕တန္ျပန္အေတြးတစ္ခု ဝင္လာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “ေၾသာ္… ငါကေတာ့ မေၾကာက္တက္သူျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ” ဆုိတဲ့ တန္ျပန္အေတြးပါ။ ေနာက္ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က သူ႕မွာပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြထဲက ႏွစ္ထပ္သကၤန္းႀကီးကို ကုိယ္တုိင္ကုိင္ၿပီး …

“သကၤန္းပါဘုရား… အရွင္မဟာကႆပကုိဘုရားရွင္ ကပ္လွဴေသာ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းႀကီးကဲ့သုိ႕ မြန္ျမတ္ေသာ မင္းဧကရာဇ္လွဴ၍ ရေသာ ပစၥည္းပါဘုရား။ သံသရာကုိ ခ်ီးေျမွာက္သျဖင့္ သံုးေဆာင္ေတာ္မူပါ” လုိ႕ေျပာဆုိၿပီး လွဴဒါန္းပါတယ္။ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ကလည္း ကုိယ္တုိင္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ခံယူပါတယ္။ သကၤန္းကုိ ေအာက္မခ်ေသးဘဲ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္နည္းတူ သကၤန္းကို အေပၚေျမွာက္လုိက္ၿပီး “သာဓု၊ သာဓု၊ ဤသကၤန္းကုိ ေရႊစည္းခုံဘုရားအား လွဴပါ၏” လုိ႕ဆုိၿပီး ေအာက္ျပန္ခ်ထားလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ တစ္ခုခ်င္းလွဴပါတယ္။ ပစၥည္းတစ္ခု လွဴတုိင္း လွဴတုိင္း ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္က “ဤပစၥည္းကုိ ေရႊစည္းခံုဘုရားအား လွဴဒါန္းပါ၏” လုိ႕ခ်ည္းဆုိၿပီး ေဘးကုိ ခ်ခ်ထားလုိက္ပါတယ္။ 

ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ အျပဳအမူကုိၾကည့္ၿပီး ေတာင္ဖီလာ ဆရာေတာ္က ဒီလုိေတြးပါတယ္။ “ေၾသာ္္…. ငါကား မင္းဆရာျဖစ္၍ ငါ့ပစၥည္းဝတၳဳတုိ႕၌ ရြံရွာသျဖင့္ ဤသုိ႕ ျပဳေခ်သည္”

ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ သေဘာကေတာ့ အဲဒီလုိ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ သေဘာက “ဤ အရွင္ျမတ္သည္ မင္းဧကရာဇ္ဆရာေတာ္ျဖစ္လ်က္ ကုိယ္တုိင္ငါ့ထံသုိ႕လာေရာက္၍ ပူေဇာ္သကၠာရမ်ားႏွင့္ ငါ့အားပူေဇာ္ေပသည္။ ငါးကား သူကဲ့သုိ႕ပူေဇာ္ရန္ ပစၥည္း ဝတၳဳမရွိေသာေၾကာင့္ သူ႕အားမပူေဇာ္ရ။ ထုိအရွင္ျမတ္အား ပစၥည္းပရိသတ္ ေျခြရံတုိ႕ကုိစြန္႕၍ ေတာေနျခင္းအက်ဳိးငွာ ျမတ္ေသာဆံုးမစကားျဖင့္ ပူေဇာ္အံ့။ ေနာက္တစ္ခုအလြန္ရခဲလွစြာေသာ ရဟန္းအျဖစ္ကုိ ရပါလ်က္မင္းဆရာေတာ္ အေခၚခံ၍ ေနျခင္းသည္ အက်ဳိးမရွိ၊ အက်ဳိးရွိရာကုိ ရွာေစအံ့”  အဲဒီလုိ ႏွလံုးသြငး္နဲ႕ ျပဳမူေျပာဆုိခဲ့တာပါ။ 

လွဴဖြယ္ဝတၳဳေတြလွဴၿပီးေတာ့ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က မိမိေရးသားထားတဲ့ ဝိနည္းငါးက်မ္း ပါဠိအဠကထာ နိႆယနဲ႕ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ေရးသားထားတဲ့ ဝိနည္း ငါးက်မ္း ပါဠိအဠကထာနိႆယကုိ တုိက္ဆုိက္ၾကည့္လုိေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ကလည္း မိမိေရးသားထားတဲ့ ပါဠိအဠကထာနိႆယကုိ ခ်က္ခ်င္းပဲ ထုတ္ျပပါတယ္။ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ နိႆယကုိ စိတ္ခ်ေက်နပ္သည္အထိ ၾကည့္ရွဳ႕ပါတယ္။ ၾကည့္လုိ႕အားရေတာ့မွ “ငါေရးသားသည့္ နိႆယသည္ က်ယ္လြန္းသည္၊ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ နိႆယသည္ က်ဥ္းသည္။ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ နိႆယသည္ပင္ ေနာင္စာသင္သားတုိ႕အတြက္ အားကုိးရာ ျဖစ္ေလာက္ၿပီ၊ ႏွစ္နည္းရွိသျဖင့္ ေလာကဝယ္ ဘုရားႏွစ္ဆူပြင့္ေသာ္ သတၱဝါတုိ႕၌ သူ႕ဘုရားသာသည္ ငါ့ဘုရားသာသည္ အျငင္းအခံုသာျဖစ္၍ အက်ိဳးမရွိသကဲ့သုိ႕ ရွိေပေတာ့မည္” အဲဒီလုိ ႏွလံုးပုိက္ၿပီး မိမိကုိယ္တုိင္ ေရးသားထားတဲ့ နိႆယေတြကုိ ေရႊစည္းခံုေစတီရင္ျပင္မွာ မီးပူေဇာ္လုိက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ျပန္ၾကြသြားပါတယ္။ 

ေရွးေရွးဆရာေတာ္ႀကီးေတြဟာ ဘာစာမူခ ဘာလာဘသကၠာရမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားဘဲ က်မ္းေပါင္းမ်ားစြာကုိ တကယ့္သဒၶါႏွလံုးသားစစ္စစ္နဲ႕ ေရးသြားတာပါ။ အဲဒီေခတ္ကာလက ေဘာလ္ပင္ေတြ၊ စာရြက္ေတြ၊ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ မေပၚေသးေတာ့ ေပရြက္မွာ ကညစ္တံနဲ႕ မီးခြက္ထြန္းၿပီး ခဲရာခဲဆစ္ ေရးခဲ့ၾကရတာပါ။ ဒါတင္မကေသးဘဲ က်မ္းခ်င္းတူလုိ႕ ကုိယ့္ရဲ႕ က်မ္းစာက အားနည္းခ်က္ရွိေနရင္လည္း မီးပူေဇာ္ပစ္ဖုိ႕ဝန္မေလးၾကပါဘူး။ ဒါေတြကေတာ့ စာေရးတဲ့ အခါတုိင္းေတြးရမယ့္ အေတြးေတြလုိ႕ နားလည္ထားမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လက္ေတြ႕အေနနဲ႕ ကြာဟေနျပန္ပါတယ္။ “ေၾသာ္… ဒီအေတြးေတြ ေတြးျဖစ္ပါလား” ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႕ပဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေဖာ့ၿပီး ေျဖဆည္လုိက္ရပါတယ္။ 

ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္နဲ႕ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါးရဲ႕ အျပဳအမူေတြကို ၾကည့္ေနသူေတြထဲမွာ ကပၸိယသူေတာ္လဲ ပါပါတယ္။ ကပၸိယသူေတာ္က သူ႕ဆရာေတာ္ရဲ႕ အျပဳအမူေတြကို အားမလုိအားမရျဖစ္ေနဟန္တူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ျပန္ၾကြသြားေတာ့ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္အနားကပ္ၿပီး……

“ဘုန္းႀကီးတုိ႕ ဝိနည္းမွာ သဒၶါ၍ လွဴေသာပစၥည္းကို မသံုးေဆာင္ဘဲ သူတစ္ပါးကိုမေပးအပ္၊ ေပးေသာ္ သူ႕သဒၶါတရားကို ဖ်က္ဆီးသည္မည္ရကား သဒၶါေဒယ်ဝိနိပါတဒုကၠဋ္အာပါတ္သင့္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ မင္းဆရာကုိယ္တုိင္ လာ၍ လွဴသည့္ ပစၥည္းကုိ အားပါးမနာ သူေရွ႕တြင္ပင္ ေရႊစည္းခံုကုိလွဴဘိသနည္း။ မသင့္ေလာ” လုိ႕ အျပစ္တင္ဟန္နဲ႕ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္က  “သူေတာ္ ငါ့ေစာင့္၏ သူေတာ့္ ဆရာေတာ္ကုိ ငါဆံုးမလုိက္သည္။ ဒီကအျပန္ စစ္ကုိင္းေလးထပ္ႀကီး သူေနေသာေက်ာင္းေတာ္ကုိ သူေတာ့္ဆရာေတာ္ ဝင္ဝံ့ေပလွ်င္ ေလာကဝယ္ အာဂေယာက်္ားပဲ” လုိ႕ ျပန္အမိန္႕ရွိလုိက္ပါတယ္။ 

မၾကာခင္တစ္ရက္မွာ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္နဲ႕ ကပၸိယသူေတာ္ဆီကို သတင္းတစ္ခု ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီသတင္းကေတာ့ “ေတာင္ဖီလာ   ဆရာေတာ္ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ဆီကအျပန္ ၿမိဳ႕ေနမင္းဆရာအျဖစ္ကုိ ရွက္ရြံ႕လုိ႕ စစ္ကုိင္းေတာင္ အေရွ႕ေခ်ာက္ၾကား ေတာင္ဖီလာ ေတာရမွာ ေတာရေဆာက္တည္သြားေၾကာင္း” ္ဆုိတဲ့ သတင္းပါပဲ၊ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္က သူေတာ့္ကုိ “ကုိင္း ဘယ့္ႏွယ့္လဲ” ဆုိတဲ့အၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္ေနပံု သူေတာ္ကလည္း သူ႕ဆရာေတာ္စကားတစ္ခြန္း တာသြားပံုကုိ ေတြးၿပီး ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ေနပံု ပံုရိပ္ႏွစ္ခုကုိ အေတြးနဲ႕ ပံုေဖာ္ၾကည့္လုိက္မိပါတယ္။ 

ရေဝႏြယ္(အင္းမ)

က်မ္းကုိး

-သီလဝိေသာဓနီ(တတိယနံေမာ္ဆရာေတာ္)

ျမတ္သတိ -စက္တင္ဘာ- ၂၀၀၀။

ခင္မင္စြာျဖင့္…

ေဇာ္သိခၤ