ေရႊစကားတုိ႕ရဲ႕ ျမစ္ဖ်ား (၃)

ကုန္းေဘာင္ေခတ္စာမ်က္ႏွာေတြ လွန္လုိက္ရင္ ေရွ႕ပုိင္းစာမ်က္ႏွာေတြဖတ္ရတာ အားပါသေလာက္ ေနာက္ပုိင္း စာမ်က္ႏွာေတြက်ေတာ့ သိပ္ၿပီးအားမပါေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ “ဇာတ္သိမ္းပုိင္း” ကို သိထားၿပီးျဖစ္တာကုိး။ ဆရာညိဳျမကေတာ့ ကုန္းေဘာင္ရွာပံုေတာ္ စာအုပ္ထဲမွာ ကုန္းေဘာင္တစ္ေခတ္ကုိ ေနထြက္ခ်ိန္၊ မြန္းတည့္ခ်ိန္၊ ေနဝင္ခ်ိန္ဆုိၿပီး ေလာကေန႕တစ္ေန႕နဲ႕ ဥပမာေပးထားပါတယ္။ အတက္ကာလ၊ အဆင္းကာလ အားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အေလာင္းမင္းတရားကေန ဘုိးေတာ္ဘုရားနတ္ရြာစံတဲ့အထိကုိ အတက္ကာလ၊ ဘႀကီးေတာ္မင္းတရားကေန သီေပါမင္းအထိကုိ အဆင္းကာလလုိ႕ ဆုိထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုန္းေဘာင္ေခတ္(ေရွ႕ပုိင္း) ျမန္မာျပည္ေျမပံုအရ အာသံ၊ မဏိပူရ၊ ဇင္းမယ္၊ အယုဒၶယတုိ႕ဟာ ျမန္မာ့အင္ပါယာျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ က်ရွဳံးျခင္းဟာ ေလာကဓမၼတာဆုိေပမယ့္ သမုိင္း က်ရွဳံးျခင္းေတြက်ေတာ့ ေနာင္မ်ဳိးဆက္မ်ားစြာအထိ ဒီက်ရွဳံးမွဳဒဏ္ရာေတြကုိ ခံစားရပါတယ္။ ႏုိင္ငံသစ္တစ္ခု တည္ေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ အတိတ္ေခတ္ရဲ႕ သမုိင္းက်ရွဳံးမွဳဒဏ္ရာေတြကုိ ဦးစြာ ကုစားၿပီးမွ က်န္တဲ့ အစိတ္အပုိင္းေတြကုိ တစ္ဆင့္ခ်င္းတည္ေဆာက္ရတာကိုး။ သမုိင္းဒဏ္ရာေတြကလည္း စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဒဏ္ရာ၊ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာဒဏ္ရာ ႏွစ္ခုရွိတဲ့အနက္ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာကုိ ကုစားဖုိ႕ လြယ္ကူသေလာက္ စိတ္ပုိင္းဒဏ္ရာကေတာ့ အခ်ိန္ကာလ မ်ားစြာ ယူၿပီးကုစားရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕သမုိင္းအရွဳံးေတြက်ေတာ့ မ်ဳိးဆက္ကုန္တဲ့အထိပဲ ဒဏ္ရာအမာရြတ္ေတြက်န္သြားမယ့္ အေနအထားပါ။ ေရးေနက် ေရႊစကားေတြအေၾကာင္း မေရးခင္ ဒီအေတြးေတြ အရင္ဝင္လာတာကေတာ့ ေရႊစကားအတြက္ ေရးဖုိ႕လွန္ထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြက ကုန္းေဘာင္ေခတ္ စာမ်က္ႏွာေတြျဖစ္ေနလုိ႕ပါ။ ကဲ… ကုန္းေဘာင္ေခတ္ စာမ်က္ႏွာေတြထဲက ေရႊစကားတုိ႕ရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံရာ လုိက္ၾကည့္လုိက္ရေအာင္။

တစ္ေန႕မွာ ေမာင္းေထာင္သာသနာပုိင္ဆရာေတာ္က ဦးေတဇဆုိတဲ့ ဦးပဥၥင္းငယ္တစ္ပါးကုိ စာျပန္ခုိင္းပါတယ္။ စာျပန္ရတာက သမားရုိးက်ပံုစံနဲ႕ ျပန္ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆုိင္မဆင့္ဗုံမဆင့္ ေခၚၿပီး ျပန္ခုိင္းတာပါ။ ျပန္ခုိင္းတဲ့ စာေတြကေတာ့ ဘိကၡဳပါတိေမာက္ ပါဠိနိႆယအကုန္၊ ဘိကၡဳနီပါတိေမာက္ ပါဠိနိႆယအကုန္၊ ခုဒၵကသိကၡာ၊ ပါဠိနိႆယအကုန္၊ မလသိကၡာပါဠိနိႆယအကုန္ပါ။ ဒီစာေတြက ဝိနည္းပုိင္းဆုိင္ရာစာေတြပါ။ စာျပန္ရမယ္ဆုိ ႀကိဳတင္သိမထားတာရယ္၊ ျပန္ခုိင္းတဲ့စာေတြက မ်ားလြန္းေနတာရယ္ေၾကာင့္ ဦးေတဇက အကုန္မရပါဘူး။ တခ်ဳိ႕တဝက္ကိုပဲ ရပါတယ္။ ေမာင္းေထာင္သာသနာပုိင္ ဆရာေတာ္ကလည္း မရမခ်င္း အထပ္ထပ္ ျပန္ဆုိခုိင္းပါတယ္။ အစကတည္းက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခြင့္မရလာတာေၾကာင့္ ဘယ္လုိျပန္ခုိင္းျပန္ခုိင္း မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စာမရ,ရ ေကာင္းလားဆုိၿပီး သဲဒဏ္ ေရဒဏ္ ေပးပါတယ္။

စာျပန္ခုိင္းခံရသူ ဦးေတဇဆုိတာက တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္ငူမင္းသားရဲ႕ ရဟန္းပါ။ ေတာင္ငူမင္းသားက သူ႕ရဟန္း ေမာင္းေထာင္သာသနာပုိင္ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာ ဒဏ္ထမ္းေနရတဲ့သတင္းကုိ ၾကားသြားပါတယ္။ သတင္းၾကားတာနဲ႕ ေက်ာင္းကုိ တစ္ခါတည္း ထလုိက္သြားပါတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ သူ႕ရဟန္း ပင္ပင္ပန္းပန္း ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႕ ဒဏ္ထမ္းေနရတာကိုျမင္ရပါတယ္။ သူ႕ရဟန္း အတြက္ အေတာ္ေလးစိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားဟန္တူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သာသနာပုိင္ဆရာေတာ္ဆီသြားၿပီး “တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ရဟန္းစာမရေပမယ့္ ဝိနည္းသိကၡာနဲ႕ဆန္႕က်င္တဲ့ အက်င့္ပ်က္မွဳမ်ားရွိပါသလား” လုိ႕ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ သာသနာပုိင္ဆရာေတာ္က “အက်င့္သိကၡာပုဒ္မပ်က္ လုိက္နာေၾကာင္းငါသိတယ္။ ဒင္း စာမရလုိ႕ ငါဒဏ္ေပးတာ” လုိ႕ ျပန္အမိန္႕ရွိပါတယ္။  ဒီေတာ့ ေတာင္ငူမင္းသားက “စာမရေသာ္လည္း အက်င့္သိကၡာပုဒ္မပ်က္ရင္ သည္းခံေတာ္ မူသင့္ပါတယ္။ ေမ့ေနတဲ့စာကုိ ေနာင္ျပန္က်က္ရင္ ရႏုိင္တာပဲမဟုတ္လားဘုရား” လုိ႕ ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ သာသနာပုိင္ဆရာေတာ္ကလည္း “မဟုတ္ဘူးမင္းသားရဲ႕၊ ဒင္း ဝိနည္းသိကၡာက်မ္းကုိ အာဂုံအၿမဲေဆာင္ထားရမွာကုိ အရေဆာင္မထားလုိ႕ ေနာင္မွတ္သြားေအာင္ ငါက ဒဏ္ေပးထားတာ”  ထပ္မိန္႕ပါတယ္။ ေတာင္ငူမင္းသားက ကုိယ့္ရဟန္းဆုိတဲ့ သံေယာဇဥ္ရယ္၊ မင္းသားဆုိတဲ့ဂုဏ္ရယ္ေၾကာင့္ “မာန္”ေလး ဝင္လာပံု ရပါတယ္။ အဲဒီဝင္လာတဲ့ “မာန္” ေလးနဲ႕အတူ ေတာင္ငူမင္းသားက “အရွင္ဘုရားဟာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အရွင္ဘုရားက အခုခ်က္ခ်င္းအကုန္ရ,ရမယ္လုိ႕ အမိန္႕ခ်ၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ခုိင္းေတာ့ ဘယ္လာရႏုိင္မွာလဲ။ စာက်က္ရက္ေပးၿပီး ျပန္ခုိင္းတာမရလုိ႕ ဒဏ္ေပးတယ္ဆုိေတာ္ေသး။ အခုအျပစ္ေပးတာလဲ အေတာ္ပင္ပန္းေနၿပီ၊ သည္းခံေတာ္မူပါဘုရား” လုိ႕ေလွ်ာက္ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ကလည္း သာသနာပုိင္ဆုိတဲ့ ရာထူးကုိ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႕ ရ ထားတာမွမဟုတ္တာ။ ဘက္စံု ထက္ျမက္လုိ႕ ရ ထားတာကုိး။ ၿပီးေတာ့ ေတာင္ငူမင္းသားနည္းတူ “သာသနာပုိင္” ဆုိတဲ့ “မာန္” ကေလးကလည္း တစ္ခါတည္းဝင္လာေလေတာ့ “နင္ ဘာလာစကားမ်ားေနတာလဲ” ဆုိၿပီး အနီးမွာ ရွိတဲ့ေထြးခံနဲ႕ ပစ္ေပါက္လုိက္ပါတယ္။ ေတာင္ငူမင္းသားကလည္း ေထြးခံကုိေကာက္ၿပီး ဆရာေတာ္ကို ျပန္ေပါက္ပါေရာ။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က ထ တဲ့ၿပီး ေျခေထာက္နဲ႕ေျပးကန္ပစ္လုိက္ပါတယ္။ ေတာင္ငူ မင္းသားကလည္း အကန္ခံေနရာကေနခ်က္ခ်င္းထ၊ ဆရာေတာ္ကုိဖက္ၿပီး နပန္းသတ္ေတာ့တာပါပဲ။ သာသနာ ပုိင္ဆရာေတာ္နဲ႕ ေတာင္ငူမင္းသား ေထြးလံုးရစ္ပတ္နဲ႕ နပန္းသတ္ေနၾကတာကုိ အနားမွာရွိတဲ့ တုိက္အုပ္၊ တုိက္ၾကပ္ ဘုန္းႀကီးေတြ၊ ကပၸိယေတြက ဒီအတုိင္းပဲ ၾကည့္ေနၾကရပါတယ္။ ဘယ္သူမွဝင္ၿပီး မခြဲဝံ့ၾကပါဘူး။ ေနာက္ မဟာဒါန္ဝန္ေရာက္လာၿပီး မဟာဒါန္ဝန္က္ခြဲေပးမွ  ရန္ပြဲ ၿပီးသြားပါတယ္။ ေတာင္ငူမင္းသားကလည္း သူ႕ရဲ႕ ရဟန္း ဦးေတဇကုိ ဒဏ္ထမ္းေနရာကေနပင့္ၿပီး ျပန္သြားပါတယ္။

ဒီသတင္းကုိ ဘုိင္းေတာ္ဘုရားၾကားသြားေတာ့ “အင္း ေတာင္ငူကလည္း ေတာင္ငူပဲ။ ေမာင္းေထာင္ကလဲ ေမာင္းေထာင္ပဲ” လုိ႕ ညည္းတြားမိန္႕ေတာ္မူပါတယ္။ ဘုိးေတာ္ ဘုရားအေနနဲ႕ တစ္ဖက္ကလည္း သားေတာ္၊ တစ္ဖက္ကလည္း သာသနာပုိင္ဆရာေတာ္၊ ဘုန္းႀကီးဘက္က မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ မွန္သည္ျဖစ္ေစ ေလာကေရးနဲ႕ ၾကည့္ရင္ အျမင္မလွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူျဖစ္တဲ့သားေတာ္အေနနဲ႕ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားေတာ္ ေတာင္ငူမင္းသားက ခပ္စြာစြာ ခပ္ထက္ထက္ မာနနဲ႕။ မိမိေျပာလုိ႕ကေတာ့ ဘယ္လုိမွေတာင္းပန္မွာမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း ကုိယ့္သားေတာ္အေၾကာင္း ကုိယ္သိၿပီးသားပါ။ ဒီေတာ့ သားေတာ္ေတာင္ငူမင္းသားကို ႏုိင္တဲ့ ရန္ကုန္ ဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ေရြးကုိ အကူအညီေတာင္းရပါတယ္။ ဦးေက်ာ္ေရြးဆုိတာက ေတာင္ငူမင္းသားငယ္ငယ္က ခ်ီပုိးထိန္းေက်ာင္း ခဲ့ရသူ။ ရုိ္က္သင့္ရင္ ရုိက္ၿပီး ဆံုးမခဲ့သူ။ ေတာင္ငူမင္းသား ကိုယ္တုိင္ကလည္း ခ်စ္ေၾကာက္ရုိေသရသူ၊ ေတာင္ငူမင္းသားက ျငင္းမယ့္သူမဟုတ္ပါဘူး။ ေလာကထံုးစံအတုိင္း ႏုိင္ရာနဲ႕ကုိင္တြယ္တာပါ။ ဘုိးေတာ္မင္းတရားအေနနဲ႕ သားေတာ္ ေတာင္းပန္တယ္ဆိုတဲ့  ေနရာမွာလဲ ကာယကံရွင္ႏွစ္ဦးသာသိတဲ့ ေတာင္းပန္မွဳမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ သံဃာ့ပရိသတ္၊ မင္းပရိသတ္၊ လူပရိသတ္အလယ္မွာ ေတာင္းပန္ေစခ်င္တာပါ။ ဘုိးေတာ္မင္းတရားက သူ လုိခ်င္တဲ့ ပံုစံကုိပါ တစ္ပါးတည္းေျပာျပပါတယ္။

ဦးေက်ာ္ေရြးက ေတာင္ငူမင္းသားကုိ ေလာကေရး၊ ဓမၼေရးေတြနဲ႕ဆံုးမၿပီး သာသနာပုိင္ဆရာေတာ္ကုိ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ဖုိ႕ေျပာ၊ ေတာင္ငူမင္းသားကလည္း ေခါင္းညိတ္၊ ဒီလုိနဲ႕ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ပြဲအစီအစဥ္ကို ျပဳလုပ္လုိက္ၾကပါေတာ့တယ္။

နန္းေတာ္ရဲ႕ ေဇတဝန္ေဆာင္ သံဃာစင္ေပၚမွာ ေမာင္းေထာင္သာသနာပုိင္ဆရာေတာ္၊ သုဓမၼာ ဆရာေတာ္မ်ား၊ ေအာက္ေျခမွာ ဘုိးေတာ္မင္းတရားနဲ႕ မိဖုရားေခါင္ႀကီး၊ ဝန္ႀကီးဦးေက်ာ္ေရြး၊ အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦး၊ အျခား မွဴးမတ္ႀကီးမ်ား၊ သားေတာ္သမီးေတာ္မ်ား၊ ေမာင္းမမိတ္ႆံမ်ား၊ ရဟန္းပရိတ္သတ္၊ မင္းပရိသတ္၊ လူပရိသတ္ စံုစံုညီညီ၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားဆြမ္းစားျခင္းကိစၥၿပီးလုိ႕ ငါးပါးသီလယူ၊ ပရိတ္တရားေတာ္လည္းနာၿပီးၿပီ။ အပ္က်သံ ၾကားရေအာက္ေအာင္ ခန္းမေဆာင္တစ္ခုလံုး ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။ အားလံုးရဲ႕စိတ္က ေတာင္ငူမင္းသားဆီမွာ။ ေတာင္ငူမင္းသားဆီကအသံကုိ အားလံုးနားစြင့္ေနၾကပါတယ္။ ေတာင္ငူမင္းသားက ဦးေက်ာ္ေရြးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ စ ရေတာ့မလားေပါ့။ ဦးေက်ာ္ေရြးက ေခါင္းဆတ္ ျပလုိက္ပါတယ္။ ေတာင္ငူမင္းသားက ပုဆစ္တုပ္ထုိင္ေနရာကေန ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီ…..

“ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ သာသနာပုိင္ဆရာေတာ္ဘုရား…. တပည့္ေတာ္သည္ မေကာင္းေသာေဒါသ၏ ေနာက္ပါျဖစ္၍ စိတ္လုိက္မာန္ပါ ဆရာေတာ္ဘုရားအား ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံတည္းဟူေသာ ကံသံုးပါးျဖင့္ ျပစ္မွား က်ဴးလြန္ မုိက္မွားမိပါသည္။ ထုိမုိက္မွားက်ဴးလြန္မိေသာအျပစ္ကုိ ခ်မ္းသာေပးသနားေတာ္မူပါရန္ တပည့္ေတာ္ ကန္ေတာ့ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ပါ၏ဘုရား။ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ ကန္ေတာ့သည့္အတုိင္း တပည့္ေတာ္ကုိ သနားေသာအားျဖင့္ သည္းခံ ေတာ္မူပါရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ကန္ေတာ့ဝန္ခ်ပါေၾကာင္း ရွိခုိးေလွ်ာက္ထားဝံ့ပါသည္ဘုရား” လုိ႕ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္လုိက္ပါတယ္။ ေတာင္ငူမင္းသားရဲ႕စကားဆံုးတာနဲ႕ ပရိသတ္အားလံုးက ဝုိင္းၿပီး သာဓုေခၚၾကပါတယ္။ ပရိသတ္အားလံုး သာဓုေခၚသံအဆံုးမွာ ေမာင္းေထာင္သာသနာပုိင္ ဆရာေတာ္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႕ မိန္႕ေတာ္မူပါတယ္။

“အင္း … သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု ငါသည္းခံ၏။ မင္းသားခ်ည္း မွားသည္မဟုတ္။ ငါလဲ မွားေလသည္။ မင္းသားလဲ ပုထုဇဥ္၊ ငါလဲ ပုထုဇဥ္ျဖစ္ခဲ့၏။ ပုထုဇဥ္ဂတိလုိက္စားမိသည့္အတြက္ ျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ မွားၾကေခ်ၿပီ။ ပုထုဇဥ္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း မင္းသားက ပုထုဇဥ္အငယ္။ ငါက ပုထုဇဥ္အႀကီးျဖစ္၍ ငါက မင္းသားထက္ သာလြန္၍ မုိက္မွားမိေခ်သည္။ ျမတ္စြာဘုရား၏ အေရေတာ္ကုိ ဝတ္ဆင္ျမန္းလ်က္ မဟာသံဃာရာဇာအမည္ကုိ ရရွိသျဖင့္ သည္းမခံႏုိင္ဘဲ သာသနာပုိင္ဂုဏ္ယစ္မူးေသာေၾကာင့္ ေဒါသာဂတိကိုလုိက္စားမိသျဖင့္ ျဖစ္ရေခ်သည္။ သုိ႕အတြက္ မင္းသားလဲ ငါ့အေပၚ၌ အမ်က္မထားေလနဲ႕။ သည္းခံပါေလ”

သာသနာပုိင္ဆရာေတာ္က ေခတၱရပ္လုိက္ေတာ့ ပရိတ္သတ္အားလံုးက ဝုိင္းၿပီး သာဓု ေခၚၾကပါတယ္။ ၿပီးမွ ဆရာေတာ္က မိန္႕လက္စ စကားကုိ ဆက္ၿပီး မိန္႕ပါတယ္။ “မင္းသားကုိ ဥပမာ တစ္ခုေျပာရဦးမယ္။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာေတာ္မူေသာ မေဟာသဓဇာတ္ေတာ္မွာ စူဠနီမင္းဟာ မေဟာသဓကို သတ္ပစ္ရန္ သာ ေဒါသအမ်က္ထားၿပီးလွ်င္ ႀကံစည္လ်က္ရွိေနသည္။ မဟာဥပကာရီဥမင္ လွဳိဏ္ေခါင္းအတြင္းသုိ႕ က်ေရာက္မွ ေနာက္က ပ်က္စီးေအာင္ ႀကံခဲ့ၾကေသာ ေဒါသအမ်က္ႀကီးေတြကုိ တစ္ခါတည္းေပ်ာက္ကြယ္၍ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အသက္ခ်င္းလဲၾက၍ ခ်စ္ၾကည္ၾကေသာအျဖစ္သို႕ ေရာက္ေလသကဲ့သုိ႕ ဤနန္းေတာ္ေဇတဝန္အေဆာင္သည္ မဟာဥပကာရီ ဥမင္လုိဏ္ေခါင္းဟု သေဘာထား၍ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေဒါသအမ်က္တုိ႕သည္ တစ္ခါတည္းစြန္႕ပစ္ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး အသက္ခ်င္းလဲၾကသကဲ့သုိ႕ ေရွ႕ကုိအသက္ရွည္သမွ် ကာလပတ္လံုး ေမတၱာစိတ္မပ်က္ၾကရေအာင္သာ သတိျပဳၾကရန္ ျဖစ္ေတာ့သည္ကုိ အသင္မင္းသား မွတ္ယူပါေလာ့”

သာသနာပုိင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားမိန္႕ၾကားသံ ဆံုးေတာ့ ပရိသတ္အားလံုးက သာဓုထပ္မံေခၚၾကပါတယ္။ ေနာက္ ေတာင္ငူမင္းသားကုိယ္တုိင္ အလွဴေတာ္သကၤန္းေတြကုိ ဆရာေတာ္မ်ားအားကပ္လွဴပါတယ္။ ကိစၥဝိစၥေတြၿပီးလုိ႕ ဆရာေတာ္ေတြျပန္ၾကြတဲ့အခါ ေတာင္ငူမင္းသားက သာသနာပုိင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဖိနပ္ကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိင္ၿပီး ပရိသတ္ေတြရဲံ႕ မ်က္ႏွာၾကည္ႏူးေက်နပ္စိတ္ေတြက အထင္းသားေနမွာပါ။

တကယ္ေတာ့ ဒီပြဲဟာ ေမာင္းေထာင္သာသနာပုိင္ ဆရာေတာ္နဲ႕ ေတာင္ငူမင္းသားတုိ႕ ကုိယ့္ရဲ႕မာနကုိ နိဝါတဆုိတဲ့ဆပ္ျပာနဲ႕ ဖြပ္ေလွ်ာ္တဲ့ပြဲ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ မာနနဲ႕ နိဝါတ လဲလွယ္တဲ့ပြဲ။ ဒါမွမဟုတ္ တမလြန္ကို မာနေတြ ယူမသြားဘဲ နိဝါတေတြသာယူသြားမယ္လုိ႕ တရားဝင္ ေၾကညာတဲ့ပြဲ။ ေမာင္းေထာင္သာသနာပုိင္ ဆရာေတာ္ရဲ႕ “ငါကပုထုဇဥ္အႀကီးျဖစ္၍ ငါကမင္းသားထက္သာလြန္၍ မုိက္မွားမိေခ်သည္” ဆုိတဲ့စကားဟာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ျမည္ဟည္းခဲ့တယ္ဆုိတာ မေျပာတက္ေပမယ့္ စားေရးသူကေတာ့ ေမာင္းေထာင္သာသာနာပုိင္ ဆရာေတာ္ရဲ႕ နိဝါတမဂၤလာကုိအရုံျပဳၿပီး ကန္ေတာ့လုိက္ မိတာေတာ့ အမွန္ပါ။

ရေဝႏြယ္(အင္းမ)

က်မ္းကုိး

(၁)ပါးစပ္ရာဇဝင္(ေမွာ္ပီဆရာသိန္းႀကီး)

(၂)ကုန္းေဘာင္ရွာပံုေတာ္ (ညိဳျမ)

(ျမတ္သတိ ေအာက္တုိဘာ၊ ၂၀၀၀)

ခင္မင္စြာျဖင့္….

ေဇာ္သိခၤ