After You!

ရွက္ရွက္နဲ႔ ၀န္ခံပါရေစ။

ရန္ကုန္ႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္မွာ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ ေလဆိပ္ရဲ႔ ဧည့္ခန္းမထဲမွာ မႏၲေလးကိုသြားမယ့္ ေလယာဥ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေန ခဲ့တယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ႏိုင္ငံေပါင္းစုံက ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းကို ဆက္တဲ့ အမ်ားသုံးတယ္လီဖုန္း တစ္ခု ရွိတယ္။ အဲဒီ့တယ္လီဖုန္းက တယ္လီဖုန္းဆက္ခ မေပးရပါဘူး။ အဲ့ဒီ တယ္လီဖုန္းကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ဆက္ေနတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာလည္း တယ္လီဖုန္း ဆက္ဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့သူ ေလး ငါးေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ ေကာင္မေလးကလည္း တယ္လီဖုန္းဆက္ေနတာ ၿပီးကိုမၿပီးႏိုင္ဘူး။ မိနစ္ ၂၀ေလာက္ၾကာမွ ေနာက္တစ္ေယာက္အလွည့္ ေရာက္ေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီ တစ္ေယာက္ကလည္း ဖုန္းေျပာလိုက္တာအၾကာၾကီးပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္က အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနပုံရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဖုန္းေျပာ ေနတဲ့လူေတြကိုၾကည့္ၿပီး
“အားနာမႈမရွိလိုက္ၾကတာ”လို႔ ခံစားရတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ မႏၲေလးကိုသြားမယ့္ေလယာဥ္ ေရာက္လာပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚကိုတက္ဖို႔ “စပီကာ”က  ေၾကညာပါတယ္။ မႏၲေလးကို သြားမယ့္ခရီးသည္ေတြ အားလုံး လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္သြားၾကတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚကို သြားဖို႔ ဘတ္(စ္)ကားတစ္စီး ထိုးဆိုက္လာတယ္။ အဲ့ဒီကားနဲ႔ ေလယာဥ္ဆီကို ေလယာဥ္စီး ခရီးသည္ ေတြသယ္ေဆာင္မွာျဖစ္တယ္။ လူေတြဟာ ဘတ္(စ္)ကားေပၚကို အလုအယက္ပဲ တိုးေ၀ွ႔တက္ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ တိုးေ၀ွ႔တက္တဲ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္းပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ေလယာဥ္ဆီကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံရဲ႕ ေနာက္အနားအေပါက္က ကၽြန္ေတာ္ တို႔တက္ရတယ္။ ဒီလိုပါပဲ... ေလယာဥ္ေပၚကို တိုးေ၀ွ႕ၿပီးတက္လိိုက္တယ္။ ကိုယ့္ထိုင္ခုံနဲ႔ ကိုယ္ဆိုေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား တိုးေ၀ွ႕တက္ခဲ့မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ မစဥ္းစားမိဘူး။ တိုးတာ၊ ေ၀ွ႔တာ၊ တြန္းတာ၊ တိုက္တာ အက်င့္ပါေနလို႔႔ပဲျဖစ္မယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကထိုင္ခုံမွာ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ လာထိုင္တယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့သူပါ။ သူဟာ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာပဲ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖတ္ေနတယ္။ ေလယာဥ္တက္ၿပီးလို႔ (၁၀)မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြက လက္တြန္းလွည္းေလးေတြကိုတြန္းၿပီး အစား အေသာက္လာေကၽြးပါတယ္။ အပူလား။ အေအးလား။ ႀကိဳက္ရာသုံးေဆာင္လို႔ရတယ္။ေဖာ့ဘူးေလးနဲ႔ အသားညႇပ္ ေပါင္မုန္႔တစ္လုံးစီ လိုက္ၿပီးေ၀တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ထိုင္ခုံက အတြင္းဘက္မွာပါ။ အစားအေသာက္လာၿပီးေပးတဲ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြက တစ္တန္းၿပီးတစ္တန္း၊ တစ္ခုံၿပီးတစ္ခုံ စနစ္တက် ေပးေ၀ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခုံအနားလည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္က ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို လွမ္းယူလိုက္တယ္။ အသားညႇပ္ေဖာ့ဘူးတစ္ဘူးကို လွမ္းယူလိုက္ တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီႏိုင္ငံျခားသားက လူသြားလမ္းရဲ႕ေဘးမွာ ေနရာယူထားသူ။ သူက အရင္ယူရမွာ။ ကၽြန္ေတာ္က အတြင္းဖက္ကခုံမွာ ထိုင္တဲ့သူ။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္မွယူရမွာ။ ဒါေပမယ္ ကၽြန္ေတာ္က အရင္ လက္ကိုလွမ္းလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံျခားသားက စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္။

“After you” 

အဲ့ဒီစကားကိုၾကားၾကားခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ပါဘူး။ အစာစားရင္း ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။

“After you” တဲ့။

After ဆိုတာ... ၿပီးေနာက္။

you ဆိုတာ... သင္၊ မင္း၊ နင္၊ ရွင္။

 

ဒီေတာ့... “After you” ဆိုတာ “မင္းၿပီးမွ”လို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္။ “မင္းကို ဦးစားေပး”ပါတယ္။ “မင္းအရင္လုပ္”ပါ။ ဒီလို သေဘာေဆာင္တဲ့ အဂၤလိပ္ေခတ္ေပၚ စကားတစ္ခုပါ။
 

ကၽြန္ေတာ္ ေတြးရင္းနဲ႔ ရွက္လာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ  “After me” သမားပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ မီးရထားလက္မွတ္တန္းစီရင္လည္း ငါရဖို႔...။

ဘတ္(စ္)ကားစီးရင္လည္း ငါအရင္တက္ဖို႔။ ငါ အရင္ေနရာရဖို႔။

ကားေမာင္းရင္လည္း လမ္းဆုံမွာ ငါ အရင္ကူးဖုိ႔။ ငါ အရင္ျဖတ္ဖို႔။

လမ္းကူးရင္လည္း ငါ အရင္ ဟိုဘက္ေရာက္ဖို႔...။

အလုပ္ေလွ်ာက္ရင္လည္း ငါ အလုပ္အရင္ရဖို႔...။
ငါအဆင္ေျပဖို႔...။

“After me”....

“After me”....

“After me”....

ငါၿပီးမွ မင္း...။ ငါအရင္...။ ငါ့ကို ဦးစားေပး။

ေတြးရင္း ေတြးရင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းရွက္လာမိတယ္။

ဒီအေၾကာင္းကို အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဖနဲ႔အေမကို ေျပာျပမိတယ္။ အေမေျပာတဲ့စကားဟာ မွတ္သားေလာက္ပါတယ္။

“After you” ဆိုတဲ့ စိတ္ဟာ လူႀကီးလူေကာင္းစိတ္ပဲ။ အိမ္မွာ ထမင္းဟင္းကို အေမကခ်က္တယ္။ အေမခ်က္ထားတဲ့ ထမင္း၊ ဟင္းကို အေမ အရင္မစား ဘူး။ သားသမီးေတြကို အရင္ေကၽြးတယ္။ “After you” ေပါ့ကြယ္။ ဒီလုိပဲ... မင္းအေဖဟာလည္း သူရွာလို႔ရတဲ့ ေငြေၾကးကို သူအရင္မသုံးဘူး။ သားသမီးေတြ ကို အရင္ေပးတယ္။ အရင္ေကၽြးတယ္။ “After you” ေပါ့ကြယ္။ မင္းဟာလည္း မင္းညီေတြ၊ ညီမေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ “After you” လုပ္ရမွာပဲ။ ဒီလိုပဲ မင္းဟာ ဆရာတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ တပည့္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ တပည့္ေတြကို “After you” လုပ္ရမယ္။ “After you” ဆိုတာ ဦးစားေပးျခင္းသေဘာအျပင္ စာနာျခင္း၊ နားလည္ေပးျခင္းေတြ ပါေနတယ္။ ေမတၱာတရားေတြ ပါေနတယ္။ အတၱနည္းျခင္းသေဘာေတြ ပါ၀င္ေနတယ္။

အေဖက ၀င္ေျပာတယ္။

“After me” ဆိုတာ အမ်ားအားျဖင့္ လူငယ္ေတြမွာ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ ကေလးေတြမွာ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ “After me” ဆိုတဲ့ စိတ္ရွိေနတဲ့သူဟာ လူႀကီး မျဖစ္ေသးဘူး။ စိတ္အရြယ္မေရာက္ျခင္းရဲ႕  မွတ္သေကၤတဟာ “After me” ပဲ။ “ အသက္ေတြႀကီးေလေလ တပ္မက္မႈေတြ နည္းေလေလ” ျဖစ္ရမွာ။ “အသက္ေတြႀကီးေလေလ တပ္မက္မႈေတြမ်ားေလေလ” ဆိုရင္ ဒါဟာ ေတာ္ေတာ္ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ “After me” ပဲ။ “After me” ဆိုတာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ အတၱေတြ ရင္ထဲမွာ အမ်ားႀကီးရွိေနျခင္းကို ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းပဲ။ “After me” သမားဟာာ မိဘဆိုရင္လည္း မိဘ မပီသတဲ့သူေပါ့။ ဆရာဆိုရင္လည္း ဆရာမပီသတဲ့သူေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းဆိုရင္လည္း သူငယ္ခ်င္း မပီသတဲ့သူေပါ့။ မိတ္ေဆြဆိုရင္လည္း မိတ္ေဆြ မပီသတဲ့သူေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးလူေကာင္း ျဖစ္ခ်င္ရင္ “After me” ကိုေလွ်ာ့။ “After you” ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပါ့ သားရယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ “After me” သမားေတြနည္းလာၿပီး “After you” သမားေတြ မ်ားလာရင္ေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပဲေနာ္။

သူကလည္း ကိုယ့္အေပၚ “After you”။

ကိုယ္ကလည္း သူ႔အေပၚ “After you”။

မိဘကလည္း သားသမီးအေပၚ “After you”

သားသမီးကလည္း မိဘအေပၚ “After you”

လူႀကီးေတြကလည္း လူငယ္ေတြအေပၚ “After you”

လူငယ္ေတြကလည္း လူႀကီးေတြအေပၚ “After you”

ဆရာကလည္း တပည့္အေပၚ “After you”

တပည့္ကလည္း ဆရာ့အေပၚ “After you”

အျပန္အလွန္ “After you” ဆိုတဲ့....

၀န္းက်င္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထူေထာင္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။

 

ဒီ After you ဆုိေသာ စာစုေလးမ်ားကုိ ဦးဘုန္း (ဓာတု) ၏  ``တြင္း`` ဆုိေသာ စာအုပ္ မွ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဒီစာစုေလးမ်ားကုိ ဖတ္ၿပီး လူႀကီး လူငယ္ မေရြး နည္းနည္းဖတ္ မ်ားမ်ား ေတြးဆုိေသာ ဦးဘုန္း၏ စာသားမ်ားႏွင့္ အတူ After me ေလးမ်ားကို အတက္ႏုိင္ဆံုး ေလွ်ာ့ခ် ႏုိင္ၾကၿပီး After you ေလးမ်ား မ်ားမ်ား လုပ္နုိင္ၾကမယ္ဆုိလွ်င္ျဖင့္... လူေနထုိင္မွဳဘဝမွာ ရွင္သန္လွဳပ္ရွား သြားလာ မွဳေလးမ်ားအဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ လာႏုိင္ၾကပါေစလုိ႕ ဆႏၵျပဳရင္း........
 

ခင္မင္စြာျဖင့္

ေဇာ္သိခၤ