မုိးေကာင္းကင္ ေအာက္သုိ႕ ေရာက္လာၾကသူအားလံုး က်န္းမာခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္း ေမတၱာပုိ႕သလုိက္ပါတယ္။

Wednesday, May 25, 2011

တုန္ျခင္း မွဳန္ျခင္း သည္းခံပါ


5726469.jpg

ေဆာင္းတြင္းမုိ႕ ေနဝင္ေစာသည္။ အေအးဓာတ္က သိသိသာသာဝင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ လမ္းမီးမ်ားလည္း လင္းစျပဳၿပီ။ ညီေလး ဝင္းဦးႏွင့္ မိမိတုိ႕ ၂၆ ဘီလမ္းမေပၚမွ သေဘာၤတန္းလမ္းဘက္သုိ႕ ဖဲ့ဆင္းခဲ့လုိက္သည္။ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္စလံုး ရင္တခုန္ခုန္ျဖင့္ ၿခံက်ယ္ႀကီးတစ္ၿခံနားသုိ႕ ခ်ဥ္းကပ္လုိက္ၾကသည္။ ၿခံဝင္းသံတံခါးႀကီးမ်ားက ခပ္မာမာျဖင့္ ဆီးႀကိဳေန၏။ သံတံခါးနား တုိးကပ္လုိက္ခ်ိန္တြင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတုိက္အိမ္ထဲရွိ မိသားစုတစ္စုကို လွမ္းျမင္ေနရျပန္သည္။ ထုိမိသားစုေရွ႕ရွိ စားပြဲေပၚတြင္ ရုပ္ျမင္ၿပီး အသံၾကားေနရေသာ ပစၥည္းတစ္ခုက မိမိတုိ႕၏အာရုံမ်ားကို လက္ယပ္ေခၚေနျပန္သည္။ တုိက္တံခါးဝမွ သံဘာဂ်ာတံခါးက ဖြင့္မထား။ ေစ့ထားလ်က္။ ထိုသံဘာဂ်ာတံခါးႏွင့္ မိမိတုိ႕ အားျပဳၾကည့္ေနေသာ ဝင္းၿခံတံခါးၾကားတြင္ ေျမကြက္လပ္က ျခားေနေသးသည္။ သုိ႕ေပမယ့္ မိမိတုိ႕က စိတ္မပ်က္။ တစ္ခါတစ္ရံ အားမလုိအားမရျဖစ္ေနရေပမယ့္ ျမင္ေနရေသာ ရုပ္ျမင္ အသံၾကား ပံုးေလးကုိသာ မဝတမ္း တရွဳိက္မက္မက္။ ဖန္သားျပင္အခံုးေပၚမွ အရုပ္မ်ားက အျဖဴအမည္းဝတ္စံုျဖင့္…။

ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ႏွစ္ဦးစလံုး၏စိတ္တြင္ သံတံခါးႏွစ္ခ်ပ္စလံုး ရုတ္တရက္ ပြင့္သြားေစခ်င္ေနၾကသည္။ ၾကည့္ေနရသည္မွာ အားမရ။ မဝတဝ။ ဇာတ္ကားထဲမွ မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီး သိီခ်င္းဆုိၿပီး ပန္းၿခံထဲ ေလွ်ာက္သြားေနၾကစဥ္ မိမိႏွင့္ ညီေလးတုိ႕၏ တင္ပါးမ်ားေပၚ `` ျဖန္း…ျဖန္း…``ဆုိၿပီး ပူခနဲျဖစ္သြားသည္ကုိ သိလုိက္ရသည္။ အလန္႕တၾကားျဖင့္ ဆုပ္ကုိင္ထားေသာ သံတံခါးမွ သံခၽြန္မ်ားကုိ လက္လႊတ္ၿပီး ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိရာ ဝါးျခမ္းျပားကုိင္ၿပီး မုိးၾကည့္ေနေသာ အေမ့ကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဘာမွ် မေျပာႏုိင္ဘဲ ``ေၾကာင္`` ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ အေမက ေနာက္ထပ္ရုိက္ရန္ ဟန္ျပင္မွ သတိျပန္ဝင္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္သုိ႕ သုတ္ေျခတင္ရေတာ့သည္။ ေျပးရင္းလႊားရင္း အခုေလးတြင္ ၾကည့္ခဲ့ရေသာ ရုပ္ျမင္သံၾကား အရသာက တစ္သက္သက္ကပ္ပါလာခဲ့ေသးသည္။ ဘဝမွာ ပထမဦးဆံုး ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ေသာ TV (ရုပ္ျမင္သံၾကား)။ ထုိ TV အရသာက ခပ္စပ္စပ္ေလး။


******************

ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႕ အေနာက္တုိင္းမွ လာေသာ ``ရုပ္ရွင္`` အႏုပညာကုိ စတင္ မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးခဲ့သူမွာ ``လန္ဒန္အတ္ ဓာတ္ပံုကူးတုိက္`` တည္ေထာင္ခဲ့သည့္ ``လန္ဒန္အတ္ ဦးအုန္းေမာင္`` ျဖစ္သည္။ ဦးအုန္းေမာင္က ၁၉၁၄-၁၅ တြင္ ဓာတ္ပံုမွ ရုပ္ရွင္ဘက္ကူးရန္ စိတ္ဆႏၵ ျပင္းျပခဲ့သည္။ ထုိုစဥ္က ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္ဇာတ္ကားမ်ားသာ ရွိၿပီး ``ျမန္မာရုပ္ရွင္ကား`` ေပၚထြက္ရန္ အေဝးစြ၊ ၾကားပင္မၾကားဖူးၾကေသး။ထုိကာလတြင္ ဦးအုန္းေမာင္သည္ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားမ်ား ၾကည့္၊ ရုပ္ရွင္ပညာ ေလ့လာ၊ ရုပ္ရွင္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား ဖတ္ရွဳ႕ျပင္ဆင္ၿပီး ``ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္`` ရုိက္ရန္ စတင္ေျခလွမ္းလုိက္သည္။ ဒီဆူဇာေဆးတုိက္တြင္ အိႏၵိယ ခရီးသည္တစ္ဦးက သံုးမရ၍ ေခ်ာင္ထုိးထားခဲ့ေသာကင္မရာ``ကုိဝယ္ယူၿပီး ႀကံဖန္ျပဳျပင္၍ ရုိက္ခဲ့ရသည္။ ဆရာႀကီး  ပီမုိးႏွင္း၏ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းျဖစ္သည့္ ``ေမတၱာႏွင့္သူရာ``ကုိ ဇာတ္လုိက္ ကုိညီပု၊ မင္းသမီးက ၾကည့္ျမင္တုိင္သူ မရီ၊ လူၾကမ္းမ်ားအျဖစ္ ဦးတုတ္ႀကီး၊ ေမာင္ေမာင္ခ်စ္… တုိ႕ျဖင့္ စတင္ရုိက္ကူးေနစဥ္ ဘိလပ္သြား ဝံသာႏုေခါင္းေဆာင္ ဦးထြန္းရွိန္(ေဖပုရွိန္) ကြယ္လြန္ျခင္းနွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္ေန၍ ဦးထြန္းရွိန္ စ်ာပနအခမ္းအနား သတင္းကား (၅-၆-၁၉၂၀) ကုိၾကားျဖတ္ရုိက္ကူးလုိက္ရသည္။ ထုိသတင္းကားကို အစမ္းျပသၾကည့္ရာ သတင္းကားပင္ျဖစ္လင့္ကစား ပထမဦးဆံုးေသာ ``ျမန္မာရုပ္ရွင္ကား`` မုိ႕ ျမန္မာပရိသတ္တုိ႕က ႀကိတ္ႀကိတ္တုိး ၾကည့္ရွဳအားေပးခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဦးအုန္းေမာင္က ``ေမတၱာႏွင့္ သူရာ``ကုိ ဆက္လက္ၿပီး ႀကိဳးပမ္းရုိက္ကူးခဲ့သည္။

၁၉၁၈ မွ စတင္ရုိက္ကူးရာ ၁၉၂၀ ျပည့္တြင္ ၿပီးစီးသည္။  ၁၉၂၁ တြင္  ရုံတင္ျပသရာ ပရိသတ္မ်ားက ၾကည့္ရွဳ႕ၿပီး ခ်ီးက်ဴးအားေပးၾကသည္မွာ တစ္ႏုိင္ငံလံုးသို႕ ပဲ့တင္ထပ္သြားခဲ့ရသည္။ ``ေမတၱာႏွင့္ သူရာ`` ဇာတ္ကားႀကီး ျပပါၿပီဟုသည့္ ေၾကာ္ျငာေဝေသာေန႕တြင္ ပရိသတ္ႀကီးမွာ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိး စည္ကားလ်က္ရွိသည္။ စေကာ့ေစ်းအေရွ႕ဘက္ရွိ စိနီမာဒီပဲရစ္ရုံတြင္ ``ပထမ ျမန္မာဇာတ္ကား​`` ကုိ ျပသခဲ့သည္။

ပရိသတ္္ေတြက ေျခက်င္တစ္မ်ဳိး၊ လန္ခ်ားတစ္ဖံု၊ ျမင္းရထားႏွင့္ တစ္ၿပံဳတစ္ေခါင္း..။ ရုပ္ရွင္ျပခ်ိန္က နီးေလၿပီ။ မဏာမတီးဝုိင္းမွ သီခ်င္းစ၍ တီးၿပီ။ (စႏၵရားတစ္လံုး၊ မယ္ဒလင္တစ္လက္၊ တစ္ေယာတစ္လက္ႏွင့္ အဆုိေတာ္မ်ားသာ ပါသည့္ဝုိင္း။) သီခ်င္းက ဆူဆူညံညံမဟုတ္။ သာယာခ်ိဳေအးလွေသာ ေတးသံ။ ဇာတ္ကားကုိ စျပေလၿပီ။ ထြက္လွ်င္ထြက္ခ်င္းပင္ ခပ္တုန္တုန္ ခပ္မွဳန္မွဳန္ ေပၚလာေသာစာတန္းမွာ…

``ပထမ ျမန္မာဇာတ္ကား ျဖစ္သျဖင့္ တုန္ျခင္း မွဳန္ျခင္း သည္းခံပါ``  ဟူေသာ ေတာင္းပန္စာပင္ျဖစ္သည္။ ထုိဇာတ္ကားထဲတြင္ ပါဝင္သူအားလံုးမွာ မည္းမည္းသဲသဲရွိလွၿပီး မ်က္ႏွာကို ျခယ္သမွဳ၊ ဓာတ္ပံု အလင္းအေမွာင္ ယူမွဳတုိ႕လည္း မရွိေသးသည္မုိ႕ အမွန္တကယ္ပင္ တုန္ၿပီး မွဳန္လွသည္။


***********************


မႏၱေလးမွာ ပထမဦးဆံုး စၾကည့္ခဲ့ရေသာ TV (ရုပ္ျမင္သံၾကား) မွာလည္း မိမိအဖုိ႕ ``ပထမဆံုး ျမန္မာဇာတ္ကား`` စၾကည့္ခဲ့ရသူမ်ားလုိပါပဲ။ သေဘာၤတန္းလမ္းေပၚရွိ ၿခံဝုိင္းက်ယ္ တုိက္တစ္လံုးထဲက TV ဖန္သားျပင္ၾကည့္ခဲ့ရသည္မွစၿပီး မိမိမွာ TV ကုိ အစြဲႀကီးစြဲခဲ့ရၿပီ။

၁၉၈၃-၈၄ တစ္ဝိုက္က ေနရွင္နယ္ သစ္သားအုိး TV ႀကီးကို လူသံုးေလးေယာက္ ဝုိင္းမရသည္။ သုိ႕ေသာ္ မည္သူမွ် မညည္း။ ထုိစဥ္က ၿမိဳ႕ေပၚမွာ တီဗြီ တစ္လံုးမွ် မရွိေသာ ရပ္ကြက္ေတြက အမ်ားႀကီး။ တီဗြီ ရွိသည့္ အိမ္မွာ  မ်က္ႏွာပန္းလွသည္။ ေစ်းသြား ေစ်းျပန္တြင္ ေစ်းျခင္း ကူဆြဲေပးသူႏွင့္ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း ႏွဳတ္ဆက္သူမ်ားႏွင့္ စိတ္ႀကီးဝင္စရာပင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ၁၄ လက္မ အျဖဴအမည္း တီဗြီ ေလးကိုပင္ ဝုိင္းအံုတုိးေဝွ႕ ၾကည့္ခဲ့ရၿပီး ``အရသာ`` ခံခဲ့ရသည္။ TV မွ သတင္းေၾကညာသူမ်ားျဖစ္သည့္ ဦးသိန္းလွေမာ္၊ ဦးေက်ာ္စုိးဦး၊ ေဒၚခင္ေအးလြင္ တုိ႕မွာ TV စတားမ်ား ျဖစ္သည္။ ေန႕စဥ္ ဖန္သားျပင္ေပၚမွ သူတုိ႕ရုပ္ပံုလႊာမ်ားသည္ ပရိသတ္စိတ္ထဲ၊ မ်က္စိထဲ၊ စူးစူးနစ္နစ္ စြဲထင္ေနခဲ့ရသည္။

ထုိစဥ္က ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္က တစ္လုိင္းပဲရွိေသးသည္။ တစ္ပတ္အတြင္း ၾကည့္ရွဳ႕ရမည့္ အစီအစဥ္စာရြက္ေလးမ်ားကုိ ဝယ္ထားရသည္။ အဂၤလိပ္ပုိင္း၊ ျမန္မာပုိင္းဟူ၍ ဇာတ္ကားမ်ားရွိၾကရာ အဂၤလိပ္ပုိင္းတြင္ ခ်ာလီ၏ နတ္မိမယ္မ်ား၊ Lover Boat ၊ ခ်ာလီခ်က္ပလင္၊ SWAT ဇာတ္လမ္းတြဲ၊ နဲဗားရြန္းခံတပ္မွ အေျမာက္ႀကီး၊ ဂ်န္မင္းသားမ်ားျဖစ္သည့္ ဆန္နီခ်ီးဗား၊ ဟန္နရီဆာနာဒါး ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားကုိ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ရသည္။ စေနဆုိလွ်င္ ဇာတ္ကားေကာင္း လႊင့္တက္သည္။ ျမန္မာပုိင္းမွဆုိလွ်င္ ``ဖာတစ္လံုးေခါင္းက်ား``၊ ``ဗုိလ္ေအာင္ဒင္``၊ ``ျမဂႏုိင္``၊ ``ရတနာပံု``၊ ``ဗုိလ္ကာတြန္း``၊ ``ပယင္းေရာင္``၊ ``ကုိယ္ရယ္တုိးရယ္ စုိးစုိးရယ္``၊ ``ေျဖႏုိင္ေပါင္``၊ ``စကားေျပာေသာ အသဲႏွလံုး``၊ ``အကာက အခ်စ္ အႏွစ္က ေမတၱာ``၊ ``စိမ္းနဲ႕ေတဇာ`` … မလြတ္တမ္းၾကည့္ခဲ့ရျပန္သည္။ သုခ၊ ခင္ေမာင္ရင္၊ ဦးတင္ေမာင္၊ ဖုိးပါႀကီး၊ ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း၊ ေက်ာ္ေဆြ၊ တံြ႕ေတးသိန္းတန္၊ ေမာင္ေမာင္တာ၊ ညြန္႕ဝင္း၊ ေက်ာ္ဟိန္း၊ ေမေမဝင္း၊ ၾကည္ၾကည္ေဌး၊ ခင္ယုေမ၊ ေမသစ္၊ ခင္သန္းႏု၊ ဝါဝါဝင္းေရႊ၊ ေဆြဇင္ထုိက္… မွတ္မွတ္သားသား စြဲစြဲလမ္းလမ္း ျဖစ္ခဲ့ရေသာ မင္းသား မင္းသမီးမ်ား။

မိမိတုိ႕က စေနေန႕ ေန႕လယ္ကိုလည္း ေစာင့္ရျပန္သည္။ ကာတြန္းကားမ်ားျဖစ္သည့္ ေၾကာင္ႏွင့္ၾကြက္၊ သစ္ေတာက္ငွက္၊ ပင္ဂြင္း၊ ဘဲေလး..။ အဂၤါေန႕တြင္ တစ္ကုိယ္ေတာ္ ေတးသီခ်င္းက႑ လႊင့္ေပးတက္သည္။ ထုိစဥ္က ေဟမာေနဝင္းစတုိင္မွ ေဟမာေနဝင္းစတုိင္။ ေဟမာေနဝင္း ဆံပင္ အေၾကေကာက္၊ ဂ်ပန္ဆံေတာက္၊ အလံုးေက၊ ႏွဳတ္ခမ္းနီက ပန္းေရာင္ဆုိးလွ်င္ ပန္းေရာင္၊ ၿပီးေတာ့ ထဘီကုိ တုိတုိဝတ္ၿပီး အက်ၤီဒီဇုိင္းက လက္ေဖာင္းလက္ရွည္။ အထူးသျဖင့္ ေဟမာေနဝင္းမ်က္ႏွာမွာ တည္ၿငိမ္ၿပီး အသံက ျပတ္သားၾကည္လင္ေနသည္မုိ႕ စြဲလမ္းၾကတာလည္း ပါမည္။ ေဟမာေနဝင္း၏ ေတးမ်ား၊ ေမဆြိ၏ေတးမ်ား အလွည့္က် လႊင့္ေပးခဲ့သည္။ ဗုဒၶဟူးေန႕တြင္ ျမန္မာ့အသံက ရုိက္ကူးျပသသည့္ ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားအျပင္ အၿငိမ့္ခန္းမ်ားပါ လႊင့္ေပးခဲ့သည္။ ေအးေအးျမင့္၊ သီတာဝင္းတုိ႕မွာ လက္မလႊတ္တမ္း ၾကည့္ခဲ့ရေသာ ကနဦးအၿငိမ့္မင္းသမီးမ်ား ပင္ ျဖစ္သည္။ လူရႊင္ေတာ္မ်ားကလည္း ကြမ္းသီး၊ ပိန္ပိန္၊  စုတ္ခၽြန္း၊ ေမတၱာ၊ အရုိင္း၊ ကုိသူရ။

ညစဥ္ သတင္းၿပီးလွ်င္ ႏုိင္ငံတကာသတင္း လႊင္ေပးရာ ထုိစဥ္က ေဖးဗရိတ္မွာ မင္းသမီး ဒုိင္ယာနာပင္ျဖစ္သည္။ ထုိ႕ျပင္ သမၼတ ေရဂင္၊ သမၼတ ေဂၚဗာေခ်ာ့(ဗ္) (ျမန္မာျပည္ေျမပံု အမွတ္အသားေလးက သူ႕နဖူးထက္ ပါေနသည္ဖုိ႕ အလြန္ထင္ရွားခဲ့သူ)၊ မာဂရက္သက္ခ်ာ (အဂၤလန္အမ်ဳိးသမီးဝန္ႀကီးခ်ဳပ္)၊ ၿပီးမွ အားကစားသတင္းႏွင့္ ပိတ္သည္။ အျခားေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္မ်ားကလည္း မတြင္က်ယ္ၾကေသးသည္မုိ႕ မိသားစုတုိင္းလုိလုိ အဲဒီခ်ိန္လွ်င္ TV ေရွ႕ တုိးေဝွ႕ထုိင္ၾကရသည္။

…………………..

ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ အလြန္အင္မတန္မွပင္ တန္ခုိးထြားခဲ့တဲ့အခ်ိန္။ TV ထည့္ဖုိ႕ အိမ္၊ TV ဖုံးဖုိ႕ သကၠပ္အစ၊ တစ္အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ပဲ TV အိမ္ေသာ့ ကုိင္ရသည္။ အစီအစဥ္ၿပီးေတာ့ TV ႀကီးက ပူေနသျဖင့္ ေအးေအာင္ ေစာင့္ၿပီးမွ သကၠလပ္စအုပ္၍ ရုိရုိေသေသ တေလးတစားျဖင့္ TV အိမ္ ေသာ့ ခတ္ၾကရသည္။ မွတ္မိေသးသည္။ တစ္ရက္ မတၱရာဘက္မွ ဧည့္သည္မ်ား အိမ္ေရာက္လာၾကရာ ညေနကတည္းက သူတုိ႕တစ္ေတြ တြတ္ထုိးၿပီး ``ေသတၱာႀကီး ျပမယ္ဆုိ`` ``ေသတၱာႀကီး ျပမယ္ဆုိ`` ႏွင့္ တတြတ္တြတ္ ကပ္ေမးေနၾကသည္။ သူတုိ႕ေျပာသည့္ ေသတၱာႀကီးဆုိသည္မွာ အက်အန ေသာ့ခတ္ထားသည့္ TV အိမ္ႀကီးကို ဆုိလုိျခင္းပင္။

ရက္ကြက္ထဲ TV ဝယ္လာတယ္ဆုိလွ်င္ TV ဝယ္ႏုိင္သူ႕ မ်က္ႏွာမွာ ေအာင္ပြဲရ စစ္သူႀကီးမ်က္ႏွာအတုိင္းပင္။ မည္သူ႕မွ် ထီမထင္သည့္ဟန္က သူ႕မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စြဲထင္ေနသည္။ ဤသုိ႕ျဖင့္ အျဖဴမည္းဘဝမွ ကာလာေခတ္သို႕ ေရာက္လာရသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ကာလာ TV က တုိရွိဘာ အမ်ဳိးအစား။ အျဖဴအမည္း ျမင္ေနက်မွ ေဆးေရာင္စံုျခယ္သထားေသာ ျမင္ကြင္း ျမင္လုိက္ရေတာ့ မိမိတုိ႕မွာ အသက္ရွဴပင္ မွားခ်င္သည္။ ျမင္ျမင္သမွ် အကုန္လွေနသည္။ ရုပ္လံုးမ်ားကလည္း ၾကြေနသည္။ ေရာင္စဥ္ခုနစ္သြယ္တန္းထဲတြင္ မိန္းမူးခဲ့ၾကသည္။


********************


တစ္ေန႕က ၂၉ လမ္းဘက္ျဖတ္သြားမိရာ ဝင္းဝင္းလက္လက္ ၿပိဳးၿပိဳး ျပက္ျပက္  ခင္းက်င္းျပသထားေသာ TV အေရာင္းဆုိင္မ်ားဘက္သုိ႕ အၾကည့္တေငး ေရာက္သြားရာ မိမိမွာ အျခားကမၻာတစ္ခုသုိ႕မ်ား ျဗဳန္းခနဲ ေရာက္သြားသလားဟု…။  LCD, FLAT တကယ့္ကိုမွ ပါးပါးလွပ္လွပ္ ရုပ္ျမင္သံၾကားေလးေတြ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားႀကီးေတြ……။ ထုိဆုိင္မ်ားေရွ႕မွ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီး ၈၄ လမ္းမဘက္အေကြ႕တြင္ တစ္ခ်ိန္က ေနရွင္နယ္သစ္သားအုိး TV ႀကီးမ်ားကုိ ဖ်တ္က္ခနဲ ျမင္ေယာင္မိလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တုန္ၿပီး မွဳန္ေနေသာ……။



အညႊန္း။       ။မင္းယုေဝ ``ပထမျမန္မာမ်ား``

ဆရာ ကုိေဇာ္ခုိင္ဦး ေရးသားေသာ မႏၱေလး ေတာ့ကင္(န္) စာအုပ္မွ ေကာက္ႏွဳတ္ေရးသား ေဖာ္ျပသည္။


ခင္မင္စြာျဖင့္…

ေဇာ္သိခၤ

Sunday, May 22, 2011

သမုိင္းတစ္ေကြ႕မွ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မွိဳင္း


5703249.jpg

လူထု၏ ခ်စ္ခင္ေလးစားျခင္းကို ခံယူရရိွေသာ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈသမိုင္းတြင္ ရာစုေခတ္ တေခတ္နီးပါးမွ် ကေလာင္ျဖင့္ တိုက္ပြဲခဲ့သည္သာမက ကိုယ္တိုင္လည္း ပါဝင္လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ 'သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဋီကာ' စာအုပ္ကိုျပဳစုခဲ့ေသာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက "အိႏၵိယ လြတ္လပ္ေရးကို 'ေန႐ူး' သည္ ေလာေလာဆယ္အားျဖင့္ ယူေပးခဲ့သည္မွာ မွန္၏။ သို႔ရာတြင္ တိုင္းျပည္၏ ဆႏၵအင္အားကို 'တဂိုး' က စည္း႐ုံးေပးႏိုင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ျပည္သစ္ ထူေထာင္ေရးကို 'ေမာ္စီတုန္း' သည္ ေလာေလာဆယ္အားျဖင့္ ယူေပးခဲ့သည္မွာ မွန္၏။ သို႔ရာတြင္ တိုင္းျပည္၏ ဆႏၵအင္အားကို 'လူရႊန္း' က စည္း႐ံုးေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုနည္းတူစြာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေလာေလာဆယ္ယူေပးခဲ့သည္မွာ မွန္၏။ သို႔ရာတြင္ တိုင္းျပည္၏ ဆႏၵအင္အားကို ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက စည္း႐ံုးေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ယူဆပါသတည္း" ဟူ၍ ေရးသားေဖာ္ျပထားေလသည္။

          ဤအထိ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ စာေပတို႔သည္ အစြမ္းထက္ခဲ့သည္။ ေက်းဇူးႀကီးမားခဲ့သည္။ မွန္ေပသည္။ ေလာကအျမင္အၾကားတို႔ျဖင့္ၿပီးေသာ အႏုပညာလက္ရာ မွန္သမွ်သည္ ႏွစ္သက္ျခင္းပီတိႏွင့္တကြ ေလာကအျမင္တို႔ကိုပါ ေပးတတ္သည္ဟု ဆိုၾကေလသည္။ ဆရာႀကီး၏စာမ်ားကို ဖတ္႐ႈသူတိုင္းသည္ ႏွစ္သက္ျခင္းပီတိကိုျဖစ္ခဲ့သည္သာမက ပတ္ဝန္းက်င္ ေလာကကို ျမင္တတ္၊ ၾကားတတ္ခ်င္ေသာဆႏၵ တိုးလာသည္ကို သတိျပဳမိသည္။

          ျမန္္မာ့လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈတြင္ ဆရာႀကီး၏စာမ်ားသည္ ျမန္မာစာေပဘက္မွေန၍ ႀကီးစြာေသာ အေထာက္အပံ့ကို ေပးခဲ့သည္။ ဆရာႀကီး၏ ဇာတိမာန္ကဗ်ာမ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေလးခ်ဳိးရွည္ႀကီးမ်ားျဖစ္၍ ထိုကဗ်ာမ်ားကို ဆရာႀကီး၏ မွာေတာ္ပံုမ်ား၌လည္းေကာင္း၊ ေဆာင္းပါး ေပါင္းခ်ဳပ္၌လည္းေကာင္း၊ ေဒါင္းဋီကာ၊ ေမ်ာက္ဋီကာ၊ ေမ်ာက္ဂဏိၭ၊ ဘြိဳင္းေကာက္ဋီကာ၊ ေခြးဋီကာ၊ ေခြးဂဏိၭမ်ား၌လည္းေကာင္း ဖတ္႐ႈႏိုင္ေပသည္။

          ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ထိုစဥ္က ထိုကဗ်ာမ်ားမွတဆင့္ ျမန္မာရာဇဝင္ႏွင့္ ျမန္မာစာေပယဥ္ေက်းမႈတို႔ကို ေမ့လုမတတ္ စည္းကမ္းပ်က္ေနၾကေသာ ျမန္မာတို႔၏စိတ္ဓာတ္ အညံ့အဖ်င္းမ်ားကို ပကတိ အဆင္းအေရာင္ႏွင့္ ျပည့္စံုလာေစရန္ ျမန္မာမင္းေကာင္းမင္းျမတ္တို႔၏ အေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း၊ ျမန္မာရာဇဝင္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ ျမန္မာစာေပ ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း၊ လြတ္ဆြတ္ဖြယ္၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္၊ အားတက္ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ျမန္မာလူထု နားလည္ႏိုင္ေသာ နည္းပရိယာယ္ျဖင့္ ၾကံေဆာင္ႏိႈးေဆာ္ေပးခဲ့သည္။ ဆရာႀကီး၏ ကဗ်ာမ်ားသည္ ပညာဂုဏ္ကိုေဖာ္လို၍ ဟိတ္တလံုးဟန္တလံုးႏွင့္ ဖြဲ႔ဆိုေသာကဗ်ာမ်ဳိး မဟုတ္။ ၾကည္လင္ေသာေစတနာျဖင့္ သက္သက္သာသာ နာစခ်င့္ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႔ဆိုေသာကဗ်ာမ်ဳိးျဖစ္ သည္။

          ဆရာႀကီး၏ စာေပႏွင့္ဘဝခရီးစဥ္သည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈ၏ ခရီးစဥ္ႏွင့္ တေျပးတည္းျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ကလို လူထုအား ဝံသာႏုစိတ္ဓာတ္ ျမင့္မားေစေရးအတြက္ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပခဲ့ေသာ မ်ဳိးခ်စ္စာဆိုေတာ္ႀကီး ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို ျပည္ခ႐ိုင္၊ ေရႊေတာင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ဝါးလည္ရြာ၌ အမိ ေဒၚအုန္း၊ အဖ ဦးစံဒြန္းတို႕မွ ၁၈၇၆ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ေမြးခ်င္း ငါးေယာက္အနက္ ဒုတိယေျမာက္ ျဖစ္သည္။ အမည္ရင္းမွာ ေမာင္လြမ္းေမာင္ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ ဉာဏ္ထက္ျမက္သည္ဟု ဆိုေလသည္။ ဆရာႀကီး၏ ကံ့ကူလက္လွည့္ဆရာမွာ ျမန္မာစာေပသမိုင္းတြင္ ေနလပမာ ထင္ရွားလွေသာ ေရႊေတာင္ က်ီးသဲေလးထပ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး (ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၇၈-၁၂၅၆) ျဖစ္သည္။

          ထို႔ေနာက္ သီေပါမင္းလက္ထက္ မႏၱေလးေနျပည္ေတာ္ ျမေတာင္ေက်ာင္းတိုက္၌ ပညာ ဆက္လက္သင္ယူသည္။ ဆရာႀကီး၏ အသက္ ၁၀ ႏွစ္၊ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာ ၂၉ ရက္ေန႔တြင္ ထူးျခားလွေသာ အျခင္းအရာတခုကို သိျမင္ခဲ့ရေလသည္။ ထိုအျခင္းအရာကား အဂၤလိပ္လက္သို႔ အရွင္ ႏွစ္ပါး လုိက္ပါသြားရသည့္ ပါေတာ္မူျမင္ကြင္းပင္တည္း။ ပါေတာ္မူျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ျပည္သူတရပ္လံုး ယူက်ဳံးမရျဖစ္ခဲ့ရသည္ကို ေတြ႔ျမင္မိကာ ထိတ္လန္႔ပူပန္၍ မခံခ်င္စိတ္၊ ဇာတိမာန္စိတ္တို႔ ဆရာႀကီးရင္ထဲ၌ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ေလသည္။ ယင္းႏွင့္ပတ္သတ္၍ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ က ၁၉၃၇ ခုႏွစ္က ေရးသားထုတ္ေဝေသာ သူ၏ "သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း အမည္ခံ ဆရာလြန္း၏ အတၳဳပၸတၱိ" ၌ _

"ျမေတာင္တိုက္ေက်ာင္းႀကီးတေက်ာင္းရိွ ကျပင္၏လက္ရန္းေပၚတြင္ လူေခ်ာေခ်ာဆယ္       ႏွစ္သားအရြယ္တေယာက္ ထိုင္ေနေလ၏။ သူသည္ ေသွ်ာင္ေပစူးကေလးကို က်စ္ေနေအာင္ ထံုးလ်က္ထား၏။ တ႐ုတ္တိုက္ပံုအက်ႌ၊ ေတာင္ရွည္ပုဆိုးကေလး ဝတ္ထား၏။ ထိုသူကေလးသည္ သီေပါမင္းပါသြားသည္ကိုျမင္လွ်င္ ငိုရွာေလသည္။ ဝမ္းထဲ၌ လိႈက္လိႈက္ႏွင့္ ပူေနေတာ့၏။ အဖိုးမ်ားစြာ ထိုက္တန္ေသာ အရာကေလးတခု ေပ်ာက္သြားသည္ဟု ထင္ရွာေလ၏။ ထိုသူငယ္သည္ အသက္ငယ္ေသးေသာ္လည္း (အင္း … ငါတို႔တမ်ဳိးလံုး လူမ်ဳိးျခားကၽြန္ျဖစ္ၿပီ) ဟုသိကာ မခ်ိမဆံ့ ျဖစ္ေနေလ၏။ ေနာက္ ဘုရင္သည္ ေဂါဝိန္ဆိပ္ဆင္းေသာအခါ ေက်ာင္းဦးဘုရားသို႔ ထိုသူငယ္သည္ သြားေလ၏။ ဘုရားကို ႐ိုေသစြာကန္ေတာ့ၿပီး (တပည့္ေတာ္ကား ကမာၻပ်က္ခါနီးမွ လူျဖစ္ရပါသည္။ ယခုတပည့္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးသည္ ကၽြန္ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္ ျဖစ္ေလရာဘဝ၌ ဘုရာ့ တပည့္ေတာ္သည္ ကၽြန္လူမ်ဳိး၌ မျဖစ္ရပါေစႏွင့္ ဘုရား) ဟု ဆုေတာင္းေလ၏" ဟု ဆိုခဲ့ေလသည္။

5703251.jpg


`မႏၱေလးတြင္ ထီးနန္းကြယ္ေပ်ာက္သည့္အခါမွစ၍ ဆရာႀကီးသည္ ျမေတာင္ေက်ာင္း၌ အတည္တက်မေနေတာ့ဘဲ ေခ်ာင္းဦး၊ အလံု၊ မံုရြာ၊ ေၾကးမံု၊ ဘုတလင္ စေသာအရပ္မ်ားသို႔ ကိုရင္ဘဝျဖင့္ လွည့္လည္၍ စာသင္ျပန္ေလသည္။ ထိုအခါကပင္ ေမတၱာစာ၊ မွတ္တမ္းတို႔ကို ေရးစျပဳသည္ဟု ဆိုေလသည္။ ဤသို႔ အလံု၊ မံုရြာ စသည္တို႔၌တလွည့္၊ မႏၱေလး၌တလွည့္ စာသင္ရင္း ခရီးလွည့္လည္ရင္းပင္ ဆရာႀကီး အသက္ ၁၉ ႏွစ္အရြယ္သို႔ေရာက္လာရာ အဖ ဦးစံဒြန္းသည္ ၁၈၉၄ ခုႏွစ္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ေလသည္။

          ဤတြင္ ဆရာႀကီးသည္ ရန္ကုန္သို႔ ေျခဦးလွည့္ရေလေတာ့သည္။ ဆရာႀကီးသည္ တသက္လံုး ရဟန္းျပဳေနထိုင္ရန္ ရည္မွန္းထားေသာ္လည္း ခိုကိုးရာမဲ့ျဖစ္ေသာ မိခင္ႀကီးကို လုပ္ေကၽြးသမႈျပဳရန္ လူထြက္ခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာ္လၿမိဳင္ဆင္း၌ အလုပ္ရွာခဲ့ေလသည္။ ထိုအခါမွစ၍ အသက္ ၁၉ ႏွစ္အရြယ္အထိ သင္ၾကားခဲ့ေသာ ပညာႏွင့္တကြ မႏၱေလး၊ အလံု၊ မံုရြာတို႔၌ ၾကားျမင္ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ေသာ သုတ၊ ဒိဌ၊ မုတ တို႔ကို ျပန္လည္သံုးသပ္၍ ကေလာင္ကိုင္ခဲ့ေလသည္။ ေနာင္ ေရးလတၱံ႔ေသာ စာေပ အစုစုသည္ ဆရာႀကီး အသက္ ၁၉ ႏွစ္အရြယ္အထိ အညာေဒသ၌ စုေဆာင္းသိမ္းဆည္းခဲ့ေသာ ပညာႏွင့္တကြ အၾကားအျမင္ဗဟုသုတ၊ ကိုယ္ေတြ႔မုတတို႔၏ ေၾကးမံုပင္ျဖစ္ေလသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ရိွ 'ျမန္မာတိုင္း' သတင္းစာတြင္ ပ႑ိတေလး အမည္ျဖင့္ ကဗ်ာမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားခဲ့သည္။

          ေမာ္လၿမိဳင္မွတဖန္ ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ေရွးဦးစြာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဆူးေလဘုရားလမ္းအနီး ၃၁ လမ္းရိွ ဇမၺဴ႕က်က္သေရ စာပံုႏိွပ္တို္က္၌ အလုပ္ရသည္။ အလုပ္မွာ ပထမ စာစီအလုပ္ျဖစ္သည္။ ထိုမွတစတစ စာျပင္အယ္ဒီတာ ျဖစ္လာသည္။ ဇမၺဴ႕က်က္သေရ၌ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ဆရာႀကီးသည္ တဖက္မွႀကိဳးစား၍ ကေလာင္စမ္းစျပဳေနသည္ ဟုဆိုေလသည္။ ထိုေခတ္မွာ ဇာတ္ပြဲမ်ားေခတ္စားေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ပြဲမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဇာတ္ကရန္ျပဇာတ္မ်ား ေခတ္စားေနသည္။ ၂ ပဲတန္ ျပဇာတ္စာအုပ္မ်ား ပလူပ်ံသကဲ့သို႔ ေပၚထြက္ေန၏။ ျပဇာတ္မ်ားကိုလည္း ထုတ္ေဝသူတို႔က သြက္လက္စြာ ႐ိုက္ႏွိပ္ ေရာင္းခ်ေနသလို၊ ျပဇာတ္ေရးဆရာတို႔လည္း ဝင္ေငြလမ္းေျဖာင့္ေနသည္။ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခမွာ စာမ်က္ႏွာ ၈၀ ေက်ာ္သာရိွသည့္ ျပဇာတ္တထုပ္အတြက္ ၁၅ က်ပ္၊ ၂၀ က်ပ္သာ ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးသည္ ေမာင္လြမ္း ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ျပဇာတ္မ်ားေရးခဲ့ရာ စုစုေပါင္းပုဒ္ေရ ၈၀ ေက်ာ္ရိွသည္ဟု သိရသည္။ ဆရာႀကီးအဖို႔ ျပဇာတ္တထုပ္ကို ႏွစ္ညခန္႔သာေရးရသျဖင့္ ျပဇာတ္အမ်ားအျပား ေရးႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး၏ ျပဇာတ္မ်ားကို ႐ုပ္ေသးဦးဖူးညိဳ၊ ဇာတ္မင္းသားႀကီး စိန္ကတံုး၊ ေယာက္်ားမင္းသမီး မယ္ေအာင္ဗလ၊ ဂရိတ္ဦးဖိုးစိန္တို႔က ခင္းက်င္းျပသၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ ဆရာႀကီးေရးခဲ့ေသာ ျပဇာတ္မ်ားအနက္ "ေရႊတိဂံုဘုရား အထူးက်ားဖူးေရာက္ျခင္း" ျပဇာတ္သည္ အေရာင္းရဆံုး ျဖစ္သည္။ အမွန္တကယ္ပင္ ၁၉၀၃ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ အဂၤါေထာင့္သို႕ က်ားတေကာင္ တက္ေရာက္ခဲ့သျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္တို႔က ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ခဲ့ရသည္။

          သို႔ေသာ္ ျပဇာတ္ေရးရာတြင္ ဆရာသမားမ်ား၏ ဂုဏ္သိကၡာကိုထိခိုက္မွာစိုး၍ နာမည္ရင္းျဖင့္ မေရးဘဲ 'ေရႊေတာင္ ေမာင္လြမ္း' ဟူေသာအမည္ျဖင့္ ေရးသားေလသည္။

          ဦးေမာင္ေမာင္စ၊ ေဒၚမမေလးတို႔ပိုင္ ဇမၺဴ႕က်က္သေရ စာပံုႏိွပ္တိုက္၌ စာျပင္ဆရာ လုပ္ေနစဥ္မွာပင္ တုိက္ရွင္မ်ားက ၁၉၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ငါးေၾကာ္ဖုိရပ္ေန ဆန္စပါးပြဲစား ဦးႏု၊ ေဒၚႏွင္းတို႔၏သမီး ေဒၚရွင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ခ်၍ေပးေလသည္။

          ဇမၺဴ႕က်က္သေရ စာပံုႏိွပ္တို္က္ကို အစုစပ္လီမိတက္ သတင္းစာလုပ္လိုက္ၿပီးေနာက္မၾကာမီ ပုဏၰားဦးဘေဘ ဆိုသူပိုင္ ျဖစ္သြားေလသည္။ လုပ္ငန္းတုိးတက္မႈလည္း မရိွ၊ လခလည္း မမွန္၊ ဆရင္းမ်ားလည္း မရိွေတာ့သျဖင့္ ထုိတိုက္မွထြက္ကာ 'ရန္ကုန္တိုင္း သတင္းစာ' သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ လုပ္ကိုင္သည္။ ထိုတိုက္တြင္ ဆရာလြန္းက ျမန္မာစာအယ္ဒီတာ လုပ္ရသည္။ ထိုစဥ္က ဆရာႀကီးသည္ စာေတာ္ျပန္ အလုပ္ရေသာ္လည္း ျငင္းပယ္ခဲ့ေလသည္။ ရန္ကုန္တုိင္း သတင္းစာလုပ္ငန္းလည္း အေျခအေန မဟန္ျဖစ္လာေသာအခါ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ျပန္လည္ ေျပာင္းေရႊ႕ကာ 'ျမန္မာတုိင္း သတင္းစာ' အယ္ဒီတာလုပ္သည္။ တဖက္မွလည္း 'ပ႑ိတကေလး'၊ 'ေမာင္သမာဓိ' ကေလာင္ခြဲမ်ားျဖင့္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ ဆရာႀကီး၏ ကေလာင္သည္ ႏိုင္ငံေရးဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမမူေသးေခ်။

          ျမန္မာတိုင္းသတင္းစာ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေနရင္းမွ ၁၉၀၅ ခုႏွစ္တြင္ 'ေမာ္လၿမိဳင္ ရာဇဝင္' ဝတၳဳကို ေရႊေတာင္ေမာင္လြမ္း အမည္ျဖင့္ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့ေလသည္။ ၁၉၀၆ ခုႏွစ္တြင္ 'ကဗ်ာသာရမၪၨဴက်မ္း'ႏွင့္ 'ပရမတၳသံစိပ္အေျဖက်မ္း' ဒုတိယတြဲကို ဆရာလြမ္း အမည္ျဖင့္ ေရးသားသည္။ ၁၉၀၇ ခုႏွစ္တြင္ 'ေမာ္လၿမိဳင္နတ္လမ္းၫႊန္' ကို ထူးထူးျခားျခား မိန္းမ နာမည္ 'မေစာၫြန္႔' ဟူေသာ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ေရးသားခဲ့သည္။ ျမန္မာတိုင္းသတင္းစာ ရပ္နားသြားေသာအခါ ဟသၤာတၿမိဳ႕ အမရဝတီ ပံုႏိွပ္တိုက္သို႔ေျပာင္းေရႊ႕၍ စာျပဳ၊ စာျပင္၊ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ ေခတၱဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဇနီး မမာသျဖင့္ ေရႊေတာင္ၿမိဳ႕သို႔ ေခတၱျပန္ေနသည္။

          ၁၉၁၁ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၄ ရက္ေန႔တြင္ ဦးဘေဘ၊ ဦးလွေဖ၊ ဦးဘကေလးတို႔ သူရိယ သတင္းစာကို စတင္တည္ေထာင္ထုတ္ေဝၾကရာ ဆရာႀကီးကို ေခၚယူသျဖင့္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ေလသည္။ ဆရာႀကီးသည္ သူရိယ သတင္းစာတုိက္တြင္ ၁၉၂၁ ခုႏွစ္ေလာက္အထိ ျမန္မာစာဘက္ဆိုင္ရာ အယ္ဒီတာအျဖစ္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသးသည္။ ထိုအခါမွစ၍ ဆရာႀကီး၏ ကိန္းေအာင္းေနခဲ့ေသာ ဇာတိမာန္မ်ား ရွင္သန္ႀကီးထြားလာကာ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး ဝံသာႏု စာေပမ်ား ေရးသားခဲ့ေလသည္။ ထုိသို႔ေရးသားေနစဥ္ ႏိုင္ငံေရးေလာကသို႔ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားေလသည္။ ဆရာႀကီးသည္ သူရိယမဂၢဇင္းတြင္ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး အစရိွသည့္ အေရးမ်ားႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ႏိုင္ငံေရး႐ုပ္ေျပာင္ ဆံုးမခန္း၌ ေလးခ်ဳိးမ်ား ေရးေလသည္။ ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာအတြင္း 'ဟုမၼ႐ူး' (Home Rule) ေခၚ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရမႈ၌ စိတ္ဝင္စားလာ၍ ျမန္မာျပည္အတြက္ အလြန္ဝမ္းေျမာက္ခဲ့ေလသည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔သည္ ျမန္မာျပည္အား 'ဟုမၼ႐ူး' ေပးလိမ့္မည္ဟုလည္း ယံုၾကည္ခဲ့ေလသည္။ ပထမကမာၻစစ္ႀကီးအၿပီးတြင္ ဦးဘေဖ၊ ဦးပု၊ ဦးထြန္းရိွန္တို႔ ႏိုင္ငံကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ 'ဟုမၼ႐ူး' ရမႈအတြက္ ဘိလပ္သို႔သြားၾကေသာအခါ ဆရာႀကီးသည္ ေဒါင္းဋီကာကို ဝမ္းသာအားရ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးဖြဲ႕ခဲ့ေလသည္။

          "ေဩာ္ … ေျပအမႈေပမို႔၊ ေငြခ႐ုငယ္ႏွင့္ ေဇယ်တုပါကြဲ႔၊ သေျပႏုခ်ိန္တင္ရန္ပန္းေတြကလည္း မ်ားလိုက္ပါဘိသႏွင့္၊ ေဖ-ပု-ရိွန္ အဂၤလန္နန္းေျမသြား၊ တို႔မွာျဖင့္အားေျမာက္ဖြယ္၊ ၾကံလြယ္ဖန္လြယ္ႏွင့္၊ အႏၱရာယ္ရန္စြယ္ေမာင္းတဲ့ျပင္၊ ျမန္နယ္ကိုျပန္လြယ္ေၾကာင္းေဘြ၊ ဆုေတာင္းကာ ပတၳနာဆင္တဲ့ျပင္" ဟူ၍ ေရးသားခဲ့ေလသည္။

ထိုအခါက ဆရာႀကီး၏စိတ္တြင္ ဇာတိမာန္မ်ားလည္း တက္ႂကြေနသည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရကိုလည္း ကိုးစားလ်က္ပင္ ရိွေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ၿဗိတိသွ်တို႔က ျမန္မာျပည္အား ဟုမၼ႐ူး မေပးေသးဘဲ လက္လီစိတ္ကာ ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ၁၉၂၃ တြင္ အတင္းထိုးေပးလုိက္ေသာအခါ ၿဗိတိသွ်အစိုးရကို ဆရာႀကီးသည္ အၾကည္ညိဳပ်က္ကာ ဇာတိမာန္လည္း ျပင္းထန္လာေလသည္။

          ဆရာႀကီး၏စိတ္ထဲ၌ ဇာတိမာန္ျပင္းထန္လာျခင္း၏ အျခားအေၾကာင္းရင္းတခုမွာလည္း ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔ကျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပထမသပိတ္ျဖစ္ေလသည္။ ထိုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသာမက နယ္ရိွ အထက္တန္း၊ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားမ်ားပါ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ ေရးဆြဲေသာ ယူနီဗာစီတီ အက္ဥပေဒကို ေတာ္လွန္ကာ ေက်ာင္းသားမ်ားက သပိတ္ေမွာက္ၾကေလသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ေက်ာင္းသားသပိတ္အား ယူနီဗာစီတီ ဘြိဳင္းေကာက္ေလးခ်ဳိးႀကီးျဖင့္ ေထာက္ခံအားေပး ေရးသားခဲ့သည္။

          ထို႔ေနာက္ အမ်ဳိးသားပညာေရးေကာင္စီကိုဖြဲ႔စည္းကာ ရန္ကုန္ ဗဟန္းရပ္တြင္ စင္ၿပိဳင္ ေနရွင္နယ္ ေခၚ အမ်ဳိးသားေကာလိပ္ေက်ာင္းကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ အနယ္နယ္တြင္လည္း စင္ၿပိဳင္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ားကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့ေလသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ ဆရာႀကီးသည္ ျမန္မာျပည္၏ေနာင္ေရးအတြက္ အားတက္၍ လူငယ္မ်ား၏ သတၱိဗ်တၱိကို ယံုၾကည္ကိုးစားလာေလသည္။

          ထိုအခါက ၿဗိတိသွ်အစိုးရ၏ ေက်ာင္းမ်ား၌ မင္းတိုင္းေၾကသာ သင္ၾကားေပးေသာ ျမန္မာစာေပႏွင့္ ျမန္မာရာဇဝင္တို႔ကို ေနရွင္နယ္ေကာလိပ္ႏွင့္ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ထိထိေရာက္ေရာက္ သင္ျပစျပဳေလသည္။ ၁၉၂၁ ခုႏွစ္တြင္ ေနရွင္နယ္ေကာလိပ္ေက်ာင္း၌ ျမန္မာစာေပႏွင့္ ျမန္မာရာဇဝင္ကို ပို႔ခ်ေပးရန္ ဆရာႀကီးအား ေတာင္းပန္ေခၚပင့္ေသာအခါ ဆရာႀကီးသည္ လစာပံုမွန္ရေနေသာ သူရိယမွအလုပ္ထြက္၍ ေငြေၾကးအားျဖင့္ မေရရာေသာ အမ်ဳိးသားေကာလိပ္ ဆရာဘဝသို႔လုပ္ကိုင္ရန္ ေက်ာင္းသားမ်ားေနာက္သို႔ ေကာက္ေကာက္ပါ လုိက္သြားေလသည္။ ဤသည္ကား ဆရာႀကီး၏ အနစ္နာခံ ကုိယ္က်ဳိးစြန္႔မႈပင္ျဖစ္သည္။

          ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆရာႀကီး ေရးသားခဲ့ေသာ ေကသာသီရိ နန္းတြင္းဇာတ္ေတာ္ႀကီး၊ ဓမၼေစတီမင္း ဝတၱဳ၊ ေဒါင္းဋီကာတို႔သည္ တႏိုင္ငံလံုး ပဲ့တင္ထပ္လာသည္။ ဆရာႀကီး၏အမည္သည္လည္း အေက်ာ္ေဇယ် ျဖစ္လာသည္။

          ဤတြင္ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရက ဆရာႀကီးအား ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ျမန္မာစာနည္းျပရာထူးကို ေပးအပ္ရန္ ကမ္းလွမ္းခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးက နယ္ခ်ဲ႕၏အေစအပါးအလုပ္ကို မလုပ္လိုဟုေျပာကာ ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။ အဂၢမဟာပ႑ိတဘြဲ႔မွာ ထိုေခတ္က အလြန္ရႏိုင္ခဲေသာဘြဲ႔ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီးသည္ နယ္ခ်ဲ႕ေပးေသာဘြဲ႔ကို လက္မခံခဲ့ေပ။ "ပကာသနေတြ ဆရာ မလိုခ်င္ပါဘူး၊ ကိုယ့္အရွင္ ကိုယ့္ဘုရင္ မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ေျမႇာက္စားျခင္း၊ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၊ ဂုဏ္ျပဳျခင္းကို ဂုဏ္အစစ္လို႔ သေဘာမပိုက္ဘူး။ ဆရာ ဒီလိုဂုဏ္မ်ဳိးကို မလိုခ်င္ပါဘူးကြယ္" ဟု ေျဖဆိုကာျငင္းဆန္ခဲ့ေၾကာင္း ဆရာသိန္းေဖျမင့္က သူ၏ "ဆရာလြန္း အတၳဳပၸတၱိ" ၌ ေရးသားထားေလသည္။

          ထို႔ျပင္ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂ ရက္ေန႔မွ ၁၀ ရက္ေန႔အထိ ၿဗိတိသွ်အိမ္ေရွ႕စံ ေဝလမင္းသား (ေနာင္ နန္းစြန္႔ဘုရင္ အဌမေျမာက္ အက္ဒဝပ္ဘုရင္ျဖစ္လာသူ) ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ လာေရာက္လည္ပတ္ရာ ျမန္မာအစိုးရအရာရိွ ဦးေမေအာင္က ေဝလမင္းသားအား ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳသည့္ ရတု ေရးေပးပါက ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ ၁၀၀၀ က်ပ္ေပးမည့္အေၾကာင္း ေျပာၾကားရာ "ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကၽြန္ျပဳသည့္ အဂၤလိပ္ဘုရင္မ၏ေျမးကို ခ်ီးက်ဴးသည့္စာ မေရးလို" ဟုေျပာကာ ျငင္းပယ္ခဲ့ေလသည္။

          ၁၉၂၂ တြင္ ပေရာ္ဖက္ဆာ ဆရာလြန္းအမည္ျဖင့္ ေရးသားေသာ 'မွန္နန္းရာဇဝင္ေတာ္ခ်ဳပ္' ႏွင့္ 'မွန္နန္းရာဇဝင္ေတာ္သစ္' ကို ေရးသားထုတ္ေဝေလသည္။

          ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ တပည့္ရင္း ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိႏွင့္အတူ ဗဟန္းအမ်ဳိးသား ေကာလိပ္ပ်က္သည့္ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္အထိ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့စြာ ထမ္းရြက္ခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဗဟန္း ေကာလိပ္ပ်က္ေသာအခါ ဒဂံုမဂၢဇင္း၊ ဓူဝံမဂၢဇင္းတို႔တြင္ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္သည္။ ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္ (၁၉၂၃-၃၇) တြင္ ျပည္သူအမ်ားစု၏ဆႏၵႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေသာ တပည့္ မိတ္ေဆြရင္း ဦးဘေဘ ဦးေဆာင္သည့္ ၂၁ ဦး ပါတီဝင္မ်ားကိုရည္႐ြယ္ကာ 'ေခြးဋီကာ' ေဆာင္းပါးမ်ား ကို ေရးသားခဲ့သည္။

          ဆရာႀကီး အသက္ ၅၉ ႏွစ္အ႐ြယ္ ၁၉၃၄ ခုႏွစ္တြင္ ေရနံေခ်ာင္း၌က်င္းပေသာ ပထမဆံုးေသာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး ညီလာခံသဘင္ႀကီး ေပၚေပါက္လာသည္။ ထိုညီလာခံႀကီးတြင္ ေရွ႕တန္းမွ မားမားမတ္မတ္ရပ္ကာ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ပါဝင္ပါေတာ့သည္။ ထိုညီလာခံႀကီးမွာပင္ ဆရာႀကီးသည္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဘြဲ႔အမည္ခံကာ ျမန္မာျပည္တဝန္း ႏိုင္ငံေရးတရားေဟာခဲ့သည္။ ယင္းသို႔လုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရက ဆရာႀကီးအား ရန္သူေတာ္နံပါတ္တစ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရ၏ ရန္သူေတာ္စာရင္းအရ နံပါတ္ႏွစ္မွာ သခင္ဗဟိန္း၊ ေလးမွာ သခင္ ေက်ာ္စိတ္၊ ငါးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ကိုးမွာ သခင္စိုး၊ ၁၂ မွာ သခင္သန္းထြန္း၊ ၁၇ မွာ သခင္ႏုျဖစ္ သည္။

          ဆရာႀကီးသည္ ယင္းသို႔ စာေပေရးသားျပဳစုရင္း တဖက္မွ ႏုိင္ငံေရးကိုဝင္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္မွာ ဒုတိယကမာၻစစ္အထိ ျဖစ္သည္။ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဂ်ပန္တို႔က ၿဗိတိသွ်ကို စစ္ေၾကညာေသာအခါ ဆရာႀကီးသည္ အညာသား အဘိုးအုိ လူမမာဟန္ေဆာင္၍ ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္ခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္က ဆရာႀကီးအသက္မွာ ၆၆ ႏွစ္ရိွၿပီျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ဆရာႀကီးသည္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ပါဝင္ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ျပန္သည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ပြားလာေသာအခါ ဆရာႀကီးအား ဂ်ပန္တို႔က ဖမ္းဆီးမည္ျပဳရာ အင္းစိန္ၿမိဳ႕ တဖက္ကမ္း ထိန္ကုန္းရြာသို႔ သြားေရာက္တိမ္းေရွာင္ခဲ့ရျပန္သည္။

          လြတ္လပ္ေရးရခါနီး ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ ဂဠဳန္ဦးေစာ၏ ေနာက္လိုက္ လူသတ္သမားတို႔၏လက္ခ်က္ျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ေရတိမ္နစ္ခဲ့ရာ ဆရာႀကီးသည္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစြာ 'အာဇာနည္ဗိမာန္ ဋီကာ' ကိုေရး၍ ေအာက္ပါအတိုင္း မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္-

"ေဩာ္အေဆာင္ေဆာင္နန္းေတြ ၾကငွာန္းေတြႏွင့္ေႏွာ၊

အေခါင္မျပန္ခင္၊

ေအာင္စာတမ္းခ်ဳိ႕ေဝဘို႔၊

ေအာင္ပန္းညႇိဳးရရွာတဲ့၊

ေတာင္သမန္း တို႔ဗမာမွာ အေဟာင္းသံသရာ အငုတ္ေတြႏွင့္၊

ေအာင္ဆန္း မသာမယာဟာ

၎ကံၾကမၼာအလုပ္ေပထင့္၊

ေသာင္းျမန္မရဏာ စမုတ္မွာေတာ့၊

ခ်ဳပ္သနဲ႔ယင္းအလိုတြင္

ေဒါင္းလံပဝါအုပ္ပါလို႔ က်ဳပ္ျဖင့္သၿဂႋဳဟ္ခ်င္။

အာဇာနည္ဗိမာန္ ပုထိုးကိုျဖင့္၊

ပါရမီအဓိဌာန္တမ်ဳိးရယ္ႏွင့္၊

ရိွခိုးကာ ဆရာကန္ေတာ့ခ်င္ရဲ႕၊

ျမန္မာမေတာ့ ပူစရာဘို႔၊

တဗ်ဴဟာ ေအာင္ခမန္းတြင္မွ၊

လူမသမာအေမွာင္သန္းခ်ိန္မို႔၊

ေသာင္ကမ္းမို႔မို႔ဆီက၊

ေဖာင္နန္းကူးတို႔ႏွင့္ အေၾကဒဂုန္တည္းဟူေသာ

ေရစုန္ေမ်ာေလရဲ႕၊

ေဩာ္ … ေတာင္နန္းေျမာက္နန္း

အေဆာင္ေဆာင္ ၾကငွာန္းနဲ႔၊

အေခါင္မျမန္းရခင္က ေအာင္ပန္းညႇိဳးရရွာတဲ့

ေအာင္ဆန္းတို႔ ေသပံုႏွေျမာ"။

          ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဆရာႀကီးသည္ အသက္အရြယ္ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္လာ၍လားမသိ၊ စာေပ ေရးသားမႈ၊ ကဗ်ာဖြဲ႔မႈမ်ား နည္းပါးလာခဲ့သည္။ ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ ဩဂုတ္လတြင္ ေရးသားထုတ္ေဝေသာ 'အိပ္မက္ဒိဌံဳ ဋီကာ' သည္ ဆရာႀကီး၏ ေနာက္ဆုံးစာအုပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္လည္းေကာင္း၊ ကမာၻ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္လည္းေကာင္း အသက္အရြယ္ႏွင့္မမွ် အပင္ပန္းခံကာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။

          ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔တြင္ ဆရာႀကီးအား ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက အလကၤာေက်ာ္စြာဘြဲ႔ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည္။

          ၁၉၅၂ ခု ေမလ ၁၀ မွ ၁၄ ရက္အထိ ဂ်ဴဗလီေဟာ၌ က်င္းပခဲ့ေသာ ကမာၻၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ (ျမန္မာႏိုင္ငံ)က ဆရာႀကီးအား ကြန္ဂရက္ဥကၠ႒အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ တ႐ုတ္၊ မြန္ဂိုလီးယား၊ ဟန္ေဂရီ၊ ဆိုဗီယက္ယူနီယမ္ ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ခရီးလွည့္လည္ခဲ့သည္။

          ၁၉၅၅ မတ္လ ၂၂ တြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕တြင္က်င္းပခဲ့ေသာ စတာလင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုေပးပြဲ သဘင္တြင္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ စတာလင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေကာ္မတီဥကၠ႒ နီကိုေလတီခိုေနာ့ဗ္ က ဆရာႀကီးအား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္ႏွင့္ ေရႊတံဆိပ္ဆုကို ခ်ီးျမႇင့္အပ္ႏွင္းခဲ့သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုအတြက္ ႐ုရွား ႐ူဘယ္လ္ေငြ တစ္သိန္း (ျမန္မာေငြ တစ္သိန္း ေလးေသာင္း ငါးေထာင္ခန္႔) လက္ခံရရိွသည္။ ယင္းေငြတို႔အနက္ ရွစ္ေသာင္းေက်ာ္ကို အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးသို႔ ျပန္လည္ လႉဒါန္းခဲ့သည္။

          ဆရာႀကီးအား ၁၉၆၀ ဩဂုတ္ ၁၀ တြင္ အေရွ႕ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ဟမ္းဘို႔တ္ (Hunboldt) တကၠသိုလ္က ပညာေရးပါရဂူဘြဲ႔ (Ph.D) အပ္ႏွင္းခဲ့သည္။

          ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စာေပပညာရွင္ႀကီး ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဟူ၍လည္းေကာင္း ရာဇဝင္ (သမိုင္း) ပညာရွင္ႀကီး ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲဝင္ မ်ဳိးခ်စ္စာေရးဆရာႀကီး ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဗိသုကာႀကီး ဟူ၍လည္းေကာင္း ထင္ရွား ေက်ာ္ေဇာခဲ့၏။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ အသက္ ၈၉ ႏွစ္အရြယ္ ၁၉၆၄ ခု ဇူလိုင္ ၂၃ ရက္ ၾကာသပေတးေန႔ နံနက္ ၁ နာရီခြဲတြင္ လူႀကီးေရာဂါျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ အမွတ္ ၅ ခ်မ္းသာလမ္း ေနအိမ္၌ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေလသည္။

          ထို႔ေနာက္ ဩဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔လယ္တြင္ ဆရာႀကီးႂကြင္းက်န္ေသာ ႐ုပ္ကလာပ္ကို စမ္းေခ်ာင္းမ႑ပ္မွ ေရႊတိဂံုဘုရားလမ္း ကန္ေတာ္မဂၤလာပန္းျခံသို႔ ပို႔ေဆာင္ကာ ဂူသြင္း သၿဂႋဳဟ္ခဲ့သည္။

          ကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ သားသမီး ၄ ေယာက္၊ ေျမး ၁၅ ေယာက္၊ ျမစ္ ၆၁ ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။




က်မ္းကိုးစာရင္း

(၁) မူမူသန္း (ဝိဇၨာဘြဲ႔) - သခင္ကို္ယ္ေတာ္မိႈင္းစာစု စာရင္းအမွတ္ (၁)ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ဝိဇၨာႏွင့္သိပၸံတကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္ဌာန၊ ၁၉၇၃။

(၂) မာဃ  - သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း အတၳဳပၸတၱိအက်ဥ္း၊ ရန္ကုန္မာဃစာေပ၊ ၁၉၇၅။

(၃) သိန္းေဖျမင့္ - သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ဦးလြန္းအတၳဳပၸတၱိ၊ ရန္ကုန္၊ က်ံဳေပ်ာ္စာေပ၊ ၁၉၆၄။

(၄) စိုးရိွန္ - သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ဘဝျဖစ္စဥ္ေန႔စြဲ၊ ေငြတာရီမဂၢဇင္း အမွတ္ ၅၂ (၁၉၆၄၊ ေအာက္တိုဘာ) စာ၃၁-၃၇။

(၅) သန္းဝင္းလိႈင္ - နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဖခင္ႀကီး၊ မ်ဳိးခ်စ္စာဆို ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ရန္ကုန္၊ အားမာန္စာေပ၊ ပႀကိမ္၊ ၂၀၀၉။

ေရးသားသူ = သန္းဝင္းလွိဳင္ ( မုိးမခ )

ဤ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မွဳိင္း ၏ အေၾကာင္းကုိ PDF File အေနျဖင့္ လုိခ်င္သူမ်ား ေအာက္ပါေဒါင္းလုပ္ လင့္ခ္မ်ားတြင္ ေဒါင္းလုပ္ ဆြဲယူႏုိင္ပါသည္။

Mediafire Link  :  Download
Ifile Link          :  Downlaod 

ခင္မင္စြာျဖင့္...
ေဇာ္သိခၤ




Thursday, May 19, 2011

`` ထီ ``


5682806.jpg

``ဟူး…. ဒီတစ္ပတ္လည္း ထီမေပါက္ပါလား``

ထုိးထားတဲ့ ထီေတြရယ္၊ ထီေပါက္စဥ္ရယ္ တုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ညည္းတြားမိတယ္။ လဆန္းတုိင္း ထီဖြင့္ရက္ဆုိရင္ ထီေပါက္လိမ့္မလားလုိ႕ဆုိတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ ထီတုိ္းခဲ့တာ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ထိပါပဲ။ ထီထုိးတုိင္း လိပ္စာေပးခဲ့တယ္။ ဖုန္းနံပါတ္ေပးခဲ့တယ္။ လစဥ္ လဆန္း (၁) ရက္၊ (၂)ရက္ ဆုိရင္ ထီေပါက္ေၾကာင္း ဘယ္သူမ်ား လာေျပာမလဲလုိ႕ အၿမဲရင္ခုန္မိတယ္။ ထီေပါက္ေၾကာင္း ဖုနး္မ်ားဆက္ေလမလားလုိ႕ ဖုန္းသံၾကားတုိင္း စိတ္လွဳပ္ရွားမိတယ္။

ျမတံခြန္နဲ႕ ေအာင္သန္းဆု  ထီဆုိင္ႀကီးေတြက သိန္းေထာင္ဆုေပါက္တဲ့ သူကုိ အပုိဆုေပးတဲ့ အခမ္းအနားပြဲေတြ ေတြ႕တုိင္း အားက်မိတယ္။ တစ္ေန႕… အဲဒီေနရာမွာကုိယ္ျဖစ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အသိစိတ္ ရင္ထဲမွာအၿမဲရွိေနတယ္။ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႕တြဲၿပီး ဓာတ္ပံုရုိက္လုိက္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးကလည္း ရွိေနေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ ထီမေပါက္ဘူးပါ။ ဒါေပမဲ့ ထီေပါက္လိမ့္မယ္လုိ႕ လံုးဝယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒီကေန႕ထိေတာ့  စိတ္ဓာတ္မက်ပဲ ထီကုိ ဇြဲရွိရွိနဲ႕ ထုိးဆဲပါ။ အတိတ္က ဒါနမ်ဳိးေစ့ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ သိခ်င္လုိ႕ လစဥ္ထီထုိးပါတယ္။ လစဥ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြမွာထီေရာင္းတဲ့ကေလးေတြ ရွိပါတယ္။ သူတုိ႕ကုိေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ထီ အၿမဲတမ္းထုိးတယ္။ အလကားေနရင္းေတာင္ ေဆးလိပ္ေသာက္၊ ကြမ္းစား၊ ဘီယာဆုိင္ထုိင္ၿပီး ပုိက္ဆံေတြ ကုန္သြားတက္ေသးတာ။ ထီထုိးတယ္ဆုိတာ ထီမဖြင့္မခ်င္း ငါ ထီေပါက္ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ အရသာရွိတဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႕ ေနရထုိင္ရတာ အင္မတန္ကုိ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထီမေပါက္ခဲ့ဖူးဆုိရင္လည္း တစ္လအတြင္း ျပန္ၿပီး ကံစမ္းခြင့္ရွိတယ္။ လစဥ္ လဆန္းတုိင္း၊ ရင္ခုန္ရတဲ့ အရသာကုိ ထီထုိးဖူးသူတုိင္း သိၾကပါတယ္။


***************


ကၽြန္ေတာ္ ညေန (၃)နာရီဆုိရင္ ``မင္းမဟာ`` လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ေနက်ပါ။ ``လက္ဖက္ရည္မိတ္ေဆြ`` ေတြ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိပါတယ္။ စကားေျပာေဖာ္ေျပာဖက္ေတြပါ။ စာေပေဆြးေႏြးေဖာ္ ေဆြးေႏြးဖက္ေတြပါ။ ထီထုိးေဖာ္ထုိးဖက္ေတြပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္တယ္ဆုိေတာ့ ေရာက္တက္ရာရာေတြ ေျပာတက္ၾကပါတယ္။

တစ္ခါတေလလည္း ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ကမၻာသတင္း… ႏုိင္ငံသတင္းအေၾကာင္း၊ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ရာသီဥတုအေၾကာင္း၊ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ခါတေလ က်ေတာ့လည္း တရားဓမၼအေၾကာင္း၊ တရားစခန္းအေၾကာင္း ပဋိစၥသပုပၸါဒ္ အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ျပန္တယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ဘီယာဆုိင္က ေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္း ေျမေစ်းအေၾကာင္း၊ အိမ္ေစ်းအေၾကာင္း၊ ေျပာျဖစ္ျပန္တယ္။

လကုန္ခါနီးတုိင္း ေျပာျဖစ္တာကေတာ့ ထီဖြင့္ခါနီးၿပီဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ ထီေပါက္ရင္ဘယ္လုိကဲလုိက္မယ္…၊ ဘာေတြဝယ္လုိက္မယ္..၊ ဘယ္ေတြ သြားလုိက္တယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ စကားေျပာတဲ့ လကုန္ခါနီးတစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က စကားေျပာရင္း ``ေခါင္းမူးတယ္`` လုိ႕ ေျပာတယ္။ သူ အိမ္ျပန္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း (၄)နာရီထုိးေတာ့ စာသင္ဖုိ႕ အတြက္ အတန္းေတြရွိတဲ့ဆီကုိ သြားခဲ့ရတယ္။ ပထမအခ်ိန္ ၿပီးခါနီး ညေန (၅)နာရီေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိ တယ္လီဖုန္း ျမည္လာတယ္။ ညေနက ေခါင္းမူးၿပီး အိမ္ျပန္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ေသြးတုိးျဖစ္ၿပီး ဆံုးသြားတယ္တဲ့…။

ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။ ညေနကမွ ထီေပါက္ရင္… ဘာလုပ္မယ္၊ ညာလုပ္မယ္ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေျပာခဲ့ၾကေသးတာ။ အခုသူက မရွိေတာ့ဘူးတဲ့.. ျမန္လုိက္တာ။ ဒီလုိနဲ႕ သူ႕အသုဘကုိ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ပုိ႕ရတယ္။ အသုဘ လုိက္ပုိ႕ရင္း ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာေလး ေျပာျပပါရေစ။

……

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လူသန္းေပါင္း (၅၀)ေက်ာ္ ရွိတယ္။ တစ္လကုိ သိန္း (၁၀၀၀) ထီတစ္ဆုပဲ ဖြင့္တယ္။ လူသန္းေပါင္း (၅၀) ထဲမွာ တစ္ေယာက္သာလွ်င္ ပုိ္င္ဆုိင္ခြင့္ရွိတဲ့ သိန္း (၁၀၀၀) ဆုကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။ ဒီလမေပါက္ရင္ ေနာက္လေပါက္လိမ့္မယ္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။ ဒီလမေပါက္ရင္ ေနာက္လေပါက္လိမ့္မယ္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အၿမဲယုံၾကည္ၾကတယ္။ ထီမေပါက္ေသးဘူး.. ေပါက္ခဲ့ရင္ လွဴမယ္၊ တန္းမယ္၊ ေရႊဝယ္မယ္၊ ေျမဝယ္မယ္၊ ကဲမယ္၊ သံုးမယ္၊ ေငြေဆာင္သြားမယ္၊  ေခ်ာင္းသာသြားမယ္၊ မိသားစုနဲ႕ ဘုရားဖူးထြက္မယ္၊ ကားဝယ္မယ္၊ လုပ္ငန္းတစ္ခုခုမွာ ေငြအရင္းထည့္ၿပီး စီးပြားေရး လုပ္ပစ္လုိက္မယ္…။ ဒီလုိေတြးၿပီး စိတ္ကူးေတြယဥ္လုိက္ၾကရတာ လစဥ္တုိင္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိန္း (၁၀၀၀) ထီမေပါက္ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာလည္း သိန္း (၁၀၀၀) ထီေပါက္တဲ့သူ မၾကားဖူးဘူး။

အခု… ေသသြားတဲ့ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြဟာ သိန္း (၁၀၀၀) ထီေပါက္ရင္ ဘာလုပ္မယ္၊ ဘာလုပ္မယ္ဆုိၿပီး အၿမဲေျပာတက္တဲ့သူ။ ဒါေပမဲ့ သူ… မရွိေတာ့ဘူး။ မေသခ်ာတဲ့ သိန္း(၁၀၀၀) ထီေပါက္ဖုိ႕ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေမ့ေနတာ တစ္ခုရွိတယ္။ လူသန္းေပါင္း (၅၀) ထဲမွာ သိန္း (၁၀၀၀) ထီေပါက္ဖုိ႕ က မေသခ်ာဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းသာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ အဲဒီတစ္ေယာက္ဟာ ကုိယ္ျဖစ္မယ္လုိ႕ အၿမဲစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ၾကတယ္။ လူသန္းေပါင္း (၅၀) ထဲမွာ ေန႕စဥ္ ေန႕စဥ္ ေသဆံုးေနၾကတဲ့ လူေတြကုိ ျမင္တုိင္း အဲဒီတစ္ေယာက္ဟာ ငါျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႕ မေတြးခဲ့မိဘူး။ စိတ္မကူးခဲ့ဖူး။

ေသဖုိ႕ကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ထီေပါက္ဖုိ႕က မေသခ်ာဖူး။

ဒါေပမဲ့ ငါ.. ေသမယ္လုိ႕ တစ္ခါမွ မေတြးမိဖူး။ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာဆုိရင္ ေန႕စဥ္ လူ (၇၀) ေလာက္၊ ေသႏွဳန္းရွိတယ္။ တစ္လကုိ လူ (၂၀၀၀) ေက်ာ္ေလာက္ ေသတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ကုိယ္ပါႏုိင္တယ္လုိ႕ တစ္ခါမွ မေတြးမိဖူး။ ဒါေပမဲ့  လူသန္း (၅၀) မွ တစ္ေယာက္သာျဖစ္ႏုိင္တဲ့ သိန္း (၁၀၀၀) ထီကုိေတာ့ ကုိယ့္အလွည့္ ေရာက္ႏုိင္တယ္လုိ႕ အၿမဲေတြးမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္တုိ႕ စိတ္ေတြဟာ သိပ္ၿပီးအံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္။ အေကာင္းေတြကုိေတာ့ အၿမဲေမွ်ာ္လင့္တယ္။ အဆုိးေတြကုိေတာ့ နားနဲ႕ေတာင္ မၾကားခ်င္ဖူး။

ေဗဒင္ဆရာက ထီေပါက္ႏုိင္တယ္လုိ႕ေျပာရင္ ႀကိဳက္တယ္။ ဘယ္ဆုိင္က ထုိး၊ ဘယ္ဂဏန္းကုိထုိး၊ ဘယ္ေန႕သားနဲ႕တြဲထုိး၊ ဘယ္ေန႕ထုိး၊ ဘယ္အခ်ိန္ထုိး၊ ထီထုိးရင္း စိတ္ကူးလုိက္ရတာ ေပ်ာ္စရာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေဗဒင္ဆရာက ဘယ္ေန႕ေသႏုိင္တယ္လုိ႕ေျပာရင္ မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။ ဘယ္ေရာဂါနဲ႕ ေသမယ္။ ဘယ္လုိပံုစံနဲ႕ ေသမယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ေသမယ္။ အဲဒီလုိေျပာရင္ စိတ္ကူးဖုိ႕ေနေနသာသာ အဲဒီလုိေျပာတဲ့ ေဗဒင္ဆရာကို လက္သီးနဲ႕ ထ, ထုိးမိမွာပဲ။

ထီမေပါက္ေသးဖူး။ ထီေပါက္ရင္ ဘာလုပ္မယ္ဆုိတဲ့ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မွဳေတြ စိတ္ထဲမွာ အမ်ားႀကီးပဲ။

``ေသ``ဖုိ႕ ``ေသခ်ာ`` တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က မေသခင္ ဘာလုပ္မယ္ ဆုိတဲ့ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မွဳ ဘာမွမရွိဘူး။ ေသၿပီးရင္လည္း ငါ… ဘာျဖစ္မယ္လုိ႕ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိၾကဘူး။ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ ျဖစ္လာမယ့္ ဘဝတစ္ခုအတြက္ အခုကတည္းက ဘာေတြလုပ္ထားသင့္တယ္ဆုိတာ မေတြးမိဘူး။ ေတြးမိရင္လည္း လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္ဘူး။

ေသဖုိ႕ကေတာ့ လံုးဝေသခ်ာတယ္။ အခုလား.. ေန႕လား… ညလား… မနက္ျဖန္လား…။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေသဖုိ႕အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမွ်ာ္လင့္မထားဖူး။

ထီေပါက္ဖုိ႕ကေတာ့ လံုးဝမေသခ်ာဘူး။ ဒါေပမဲ့… လဆန္းတုိင္း ကုိယ္ထီေပါက္လိမ့္မယ္၊ ကုိယ္ထီေပါက္ႏုိင္တယ္လုိ႕ အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ထားတက္ၾကတယ္။

``မေသခ်ာ``တဲ့ ​``ထီ`` နဲ႕ ``ေသခ်ာ`` တဲ့ `` ေသျခင္း`` ကုိ ယွဥ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိေနျခင္းပါ။

``ေသခ်ာ` တဲ့ ``ေသျခင္း`` အတြက္ ဘာမွ မျပင္ဆင္ရေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ``မေသခ်ာ​`` တဲ့ ``ထီ`` အတြက္ လတုိင္း လတုိင္း၊ ျပင္ဆင္ေနမိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ေသဆံုးသြားရင္ ေသသြားတယ္လုိ႕ပဲ ေတြးမိတယ္။ ``ငါလည္း… ေသႏုိင္တယ္`` လုိ႕အထိ မေတြးမိဘူး။ လူတစ္ေယာက္ ထီေပါက္ရင္.. ထီေပါက္တယ္လုိ႕ဆုိတဲ့ အေတြးမွာတင္ ရပ္မေနပဲ ``ငါလည္း… ထီေပါက္ႏုိ္ငတယ္`` လုိ႕ အထိ ေတြးမိတယ္။

သတင္းစာဖတ္တုိင္း နာေရးေၾကျငာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕နာမည္ တစ္ေန႕မဟုတ္တစ္ေန႕ ေသခ်ာေပါက္ ပါမယ္ဆုိတာ မေတြးမိၾကပါဘူး။ ကုိယ့္မိတ္ေဆြ နာေရးၾကာ္ျငာပါရင္ေတာ့ သူေတာ့ ေသသြားၿပီ။ ငါ့အလွည္ ဘယ္ေတာ့လဲဆုိတာ ဆက္မေတြးမိဘူး။

သတင္းစာထဲက သိန္း (၁၀၀၀) ထီ ထြက္တဲ့ေန႕ဆုိ ``ငါမ်ားျဖစ္ေလမလား`` လုိ႕ ေတြးမိသူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ကုိယ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္သာ ထီေပါက္ရင္ ေနာက္တစ္ခါ ``ငါ့အလွည့္``လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အၿမဲေတြးမိၾကတယ္ မဟုတ္လား


**********************


``ထီေပါက္`` ဖုိ႕ ေမွ်ာ္လင့္သလုိ၊ ``ငါေသႏုိင္တယ္``လုိ႕လည္း ေမွ်ာ္လင့္သင့္တယ္။

``ထီေပါက္ဖုိ႕က မေသခ်ာ`` ဖူးေနာ္…။

``ငါေသဖုိ႕က ေသခ်ာ``တယ္…။

``ထီေပါက္ရင္ ဘာလုပ္မယ္`` လုိ႕ ေတြးထားသလုိ….

``ငါေသရင္ ဘာျဖစ္မယ္`` လုိ႕ ေတြးၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္…။

ကုိယ့္လက္ထဲမွာေတာ့ ထုိးထားတဲ့ ထီလက္မွတ္ေတြ ကုိင္ၿပီး ရင္ခုန္ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။

ဒီလုိပါပဲ…

ကုိယ့္ဘဝထဲမွာေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ျပဳမူထားတဲ့ အေကာင္းအဆုိး၊ အျဖဴအမည္း။ ကုသုိလ္.. အကုသုိလ္ေတြနဲ႕….။

*****************



ကဲစာဖတ္သူ အြန္လုိင္းမွ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းတုိ႕ေရ… သင္တုိ႕ေရာ ထီထုိးၿပီးတုိင္း ဒီတစ္လ မေပါက္ရင္ ေနာက္တစ္လ ေတာ့ ေပါက္ႏုိင္တယ္ဆုိ ေတြးၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မွဳေတြ ျပဳလုပ္ထားၾကသလုိ………

သူေတာ့ ေသသြားၿပီ… ေနာက္တစ္ခါ ငါ့အလွည့္မ်ား ျဖစ္ေလမလား ဆုိတာကုိေတာ့… ေတြးထားတဲ့သူေတြလည္း ေတြးမိၾကတဲ့သူေတြ ရွိၾကသလုိ.. လံုးဝ မစဥ္းစားမိတဲ့သူေတြလည္း ရွိၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစာေလးကုိ ဖတ္မိၿပီး အဲဒီအေတြေလးေတြ ေတြးမိေအာင္ သတိတရား ရေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႕ အြန္လုိင္းေပၚသုိ႕ ျပန္လည္ မွ်ေဝေပးလုိက္ရျခင္ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္း ဒီစာစုေလးေတြ ဖတ္မိၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတိေဖာ္ေပးသလုိျဖစ္မိလုိ႕လည္း ဒီစာစုမ်ဳိးေလးေတြ ေရးေပး၊ ေတြးေပးေသာ ဆရာကုိလည္း အထူးေက်းဇူး တင္ရွိပါေၾကာင္း ဒီေနရာကေနမွ တစ္ဆင့္ ေျပာၾကားလုိက္ပါတယ္။


ဒီ `` ထီ `` ဆုိေသာ စာစုေလး မ်ားကုိ ဆရာဦးဘုန္း၏ `` အေဖ့အိမ္`` စာအုပ္မွ ေခါင္းစဥ္ေလးကုိ အြန္လုိင္းမွ စာေပခ်စ္သူ ေတြအတြက္ ျပန္လည္ မွ်ေဝေပးလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ ဦးဘုန္း(ဓာတု)ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ ဆုိဒ္ တြင္လည္း သြားေရာက္ ဖတ္ႏုိင္ပါတယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းလည္း သတင္းေပးလုိက္ရပါတယ္။

ခင္မင္စြာျဖင္...
ေဇာ္သိခၤ




Tuesday, May 17, 2011

ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶေန႕

5673887.jpg
ကဆုန္လျပည့္ေန႕သည္ ဗုဒၶေန႕ျဖစ္သည္ ။ ထုိေန႕သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၅၅ ခုနစ္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၃ -ခုႏွစ္ ကဆုန္လျပည့္ေန႕၌ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရား ပြင့္ေတာ္မူေသာေန႕ျဖစ္သည္။  ထုိေန႕ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူသည္ကုိ အာရုံျပဳၿပီး ဗုဒၶဘာသာဝင္ မ်ားအားလံုးသည္ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူရာ ပရိေဘာဂေစတီျဖစ္ေတာ္မူေသာ ေဗာဓိေညာင္ပင္ကုိ ေရသြန္းေလာင္း ပူေဇာ္ၾကျခင္း ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။  ထုိသုိ႕ ပူေဇာ္ ေရေလာင္းျခင္း ျပဳလုပ္ၾကရာမွ ေညာင္ေရသြန္း ပြဲေတာ္ ျဖစ္ေပၚလာရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ကဆုန္လျပည့္ေန႕ကုိ ေညာင္ေရသြန္း ပြဲေတာ္ေန႕ အျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကသည့္ အျပင္ ထုိေန႕ကုိ ေန႕ထူးေန႕ျမတ္ ဗုဒၶေန႕ အျဖစ္လည္း ေခၚၾကသည္။ ေန႕ထူးေန႕ျမတ္ျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းမွာ … ကဆုန္လျပည့္သည္…
၁။ ဘုရားအေလာင္း သုေမဓာရွင္ရေသ့သည္ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရား ေျခေတာ္ရင္း၌ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ ခံယူေတာ္မူေသာေန႕သည္ ကဆုန္လျပည့္ေန႕ျဖစ္သည္။
၂။ ျမတ္စြာဘုရား ဖြားျမင္ေတာ္မူေသာ ေန႕သည္လည္း ကဆုန္လျပည့္ေန႕ျဖစ္သည္။
၃။ ဘုရားအျဖစ္သုိ႕ ေရာက္ေတာ္ မူေသာ(ပြင့္ေတာ္မူေသာ)ေန႕သည္လည္း ကဆုန္လျပည့္ေန႕ျဖစ္သည္။
၄။ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ဗုဒၶဝင္ အက်ဥ္းကုိ ေဟာေတာ္မူေသာ ေန႕သည္လည္း ကဆုန္လျပည့္ေန႕ျဖစ္သည္။
၅။ ထုိေနာက္ ေနာက္ဆံုး ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံဝင္ေတာ္မူေသာေန႕ သည္လည္း ဒီေန႕ ကဆုန္လျပည့္ အဂၤါေန႕ ျဖစ္ေတာ္မူေလသည္။
ထုိသုိ႕ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ၏ ေန႕ထူးေန႕ျမတ္ျဖစ္သည့္ ကဆုန္လျပည့္ဗုဒၶေန႕ ျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ဗုဒၶဝင္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္အေနနဲ႕ ႏွင့္ ေရးသား ေဖာ္ျပလုိက္ရပါသည္။

ဗုဒၶဝင္အက်ဥ္းခ်ဳပ္
၁။ ေဂါတမ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဤဘဒၵကမၻာမွ ျပန္၍ ေရတြက္သည္ရွိေသာ္ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းထက္၌ သုေမဓာရေသ့ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
၂။ သုေမဓာရွင္ရေသ့သည္ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရား ေျခေတာ္ရင္း၌ ကုိယ္ေတာ္တစ္ဦးတည္း နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကုိ ရယူႏုိင္ေသာ္လည္း ၾသဃေလးျဖာ သံသရာ၌ နစ္မြန္းေမ်ာပါကုန္ေသာ ေဝေနယ်သတၱဝါအေပါင္းတုိ႕ကုိ သနားၾကင္နာေတာ္မူလွသျဖင့္ ယူေတာ္မမူခဲ့ေပ။
၃။ သုေမဓာရွင္ရေသ့ဘဝမွ ေဝႆႏၱရာမင္း ဘဝတုိင္ေအာင္ မေရမတြက္ႏုိင္ေသာ ဘဝမ်ားစြာတုိ႕၌-
            (၁) ေရႊ၊ ေငြ၊ ဆင္၊ ျမင္း အစရွိသည္ကို လွဴျခင္း ဒါနပါရမီ၊
            (၂) ေျခ၊ လက္၊ နား၊ ႏွာေခါင္း အစရွိသည္ကုိ လွဴျခင္း ဒါနဥပပါရမီ ၊
            (၃) ကုိယ့္အသက္ကုိ လွဴျခင္း ဒါနပရမတၱပါရမီ ၊
၄။ ထုိ႕အျပင္ အလြန္ စြန္႕ႏုိင္ခဲစြာေသာ -
            (၁) ပေဒသရာဇ္၊ ဧကရာဇ္၊ စၾကာမင္းတုိ႕၏စည္းစိမ္ဥစၥာ ရတနာကို စြန္႕ျခင္း ဓနပရိစၥာဂ၊
            (၂)သားသမီးကုိ စြန္႕ျခင္း ပုတၱပရိစၥာဂ၊
            (၃) မယားကုိ စြန္႕ျခင္း ဘရိယပရိစၥာဂ၊
            (၄) ေျခ၊ လက္၊ နား၊ ႏွာေခါင္း အစရွိသည့္ အဂၤါႀကီးငယ္ကုိ စြန္႕ျခင္း အဂၤပရိစၥာဂ၊
            (၅) ကုိယ့္အသက္ကုိ စြန္႕ျခင္း ဇီဝိတပရိစၥာဂ
ဟု ဆုိအပ္ေသာ စြန္႕ျခင္းႀကီး ငါးပါးကုိ ျဖည့္စြန္႕ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။
၅။ ဤသုိ႕ ဘဝမ်ားစြာ သံသရာကာလပတ္လံုး ပါရမီေတာ္တုိ႕ကုိ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူခဲ့ၿပီးေနာက္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ တုသိတာ နတ္ျပည္၌ ေသတေကတုမည္ေသာ နတ္သား ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ နတ္သားျဖစ္စဥ္ စၾကဝဠာတုိက္တစ္ေသာင္းမွ နတ္၊ ျဗဟၼာ အေပါင္းတုိ႕က ``ဘုရားျဖစ္ခ်ိန္ တန္ပါၿပီ၊ လူ႕ျပည္သုိ႕ ဆင္း၍ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူပါ`` ဟု ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကုိ ေတာင္းပန္ေလသည္။
၆။ သုိ႕ျဖစ္၍ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေသတေကတုနတ္သားသည္ -
            (၁) ကာလ=ဘုရားျဖစ္ရာ အခ်ိန္ကာလ၊
            (၂) ဒီပ=ဘုရားျဖစ္ရာ ကၽြန္းအရပ္၊
            (၃) ေဒသ=ဘုရားျဖစ္ရာ အရပ္ေဒသ၊
            (၄) ကုလ=ဘုရားျဖစ္ရာ အမ်ဳိးအႏြယ္၊
            (၅) မတုအာယုပရိေစၦဒ=ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ မယ္ေတာ္ျဖစ္မည့္သူ၏ သက္တမ္းအပုိင္းအျခား
ဟူေသာ ၾကည့္ျခင္းႀကီး ငါးပါးတုိ႕ကုိ ၾကည့္ရွဳ႕ေတာ္မူေလသည္။
၇။ ယင္းသုိ႕ ၾကည့္ရွဳ႕ေတာ္မူၿပီးနတ္အျဖစ္မွ စုေတကာ မဟာသကၠရာဇ္  ၆၇-ခု၊ ဝါဆုိလျပည့္ ၾကာသာပေတးေန႕၌ ကပိလဝတ္ျပည့္ရွင္ ဘုရင္သုေဒၶါဒနမင္းႀကီး၏ ေတာင္ညာေဒဝီမိဖုရားႀကီး မယ္ေတာ္မာယာဝမ္း၌ ပဋိသေႏၶ တည္ေနေလသည္။
၈။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ မဟာသကၠရာဇ္ ၆၈-ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ ေသာၾကာေန႕ဝယ္ ေဒဝဒဟျပည္ႏွင့္ ကပိလဝတ္ျပည္၏ အၾကားရွိ လုမၺိနီသာေမာ အင္ၾကင္းေတာ၌ မယ္ေတာ္မာယာဝမ္းမွ မီးရွဴးသန္႕စင္ ဖြားျမင္ေတာ္မူေလသည္။
၉။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ၁၆-ႏွစ္အရြယ္ ေရာက္ေသာအခါ ယေသာ္ဓရာ မင္းသမီးႏွင့္ ထိမ္းျမားလက္ထပ္၍ မင္းစည္းစိမ္ကုိ ခံစားေလသည္။
၁၀။ ၂၉-ႏွစ္အရြယ္ ေရာက္ေသာအခါ သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္း ဟူေသာ နိမိတ္ႀကီးေလးပါးကုိ ျမင္ေတာ္မူသျဖင့္ ေတာထြက္၍ ရဟန္းျပဳေလသည္။
၁၁။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ အလြန္ျပဳႏုိင္ခဲေသာဒုကၠရစရိယာအက်င့္ကုိ ရဟန္းအျဖစ္ႏွင့္ ၆-ႏွစ္ပတ္လံုး က်င့္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။
၁၂။ ထုိ႕ေနာက္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ သုဇာတာမည္ေသာ သူေဌးသမီး လွဴဒါန္းအပ္ေသာ ႏို႕ဃနာဆြမ္းကုိ အဇပါလေညာင္ပင္ရင္း၌ အလွဴခံ ဘုဥ္းေပးၿပီး မဟာေဗာဓိပင္သုိ႕ ၾကြသြားေတာ္မူေလသည္။
၁၃။ သုဒၶိယငစင္ ျမက္ထမ္းသမား(ျမက္ရိတ္လုလင္)သည္ မဟာေဗာဓိပင္သုိ႕ ၾကြလာေသာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္အား ျမက္ရွစ္ဆုပ္ကုိ လွဴဒါန္းေလသည္။
၁၄။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ သုဒၶိယငစင္ လွဴဒါန္းအပ္ေသာ ျမက္ရွစ္ဆုပ္ကုိ ၾကဲျဖန္႕လုိက္ေသာအခါ ထုိခဏဝယ္ ျမက္ရွစ္ဆုပ္သည္ မဟာေဗာဓိပင္ရင္း၌ အပရာဇိတပလႅင္ ျဖစ္လာေလသည္။ (ထုိျမက္တုိ႕သည္ ျမက္ရိပ္အသြင္သဏၭန္ျဖင့္ မတည္ၾကကုန္)။
၁၅။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ထုိပလႅင္ထက္၌ ထက္ဝယ္ဖြဲ႕ေခြ ေနေတာ္မူစဥ္ ေနမဝင္မီ ေဒဝပုတၱမာရ္ (မာရ္နတ္ရန္)ကုိ ေအာင္ျမင္ေတာ္မူ၍ ညဥ့္ဦးယာမ္၌ ေရွးက ေနခဲ့(ျဖစ္ခဲ့)ဖူးေသာ ခႏၶာအစဥ္ကုိ ေအာက္ေမ့တက္သိတက္ေသာ ``ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိဉာဏ္``ကုိ ရေတာ္မူေလသည္။ သန္းေခါင္ယံ၌ နတ္တုိ႕၏ မ်က္စိႏွင့္တူေသာ စုေတခါနီးေသာ သတၱဝါ စသည္တုိ႕ကုိ ျမင္တက္ေသာ ``ဒိဗၺစကၡဳဉာဏ္`` ကုိ ရေတာ္မူေလသည္။
မုိးေသာက္ယံ၌ အာသေဝါတရား ေလးပါးတုိ႕၏ ကုန္ျခင္းကုိ ျပဳတက္ေသာ ``အသဝကၡယဉာဏ္``ကုိ ရေတာ္မူ၍ သက္ေတာ္(၃၅)ႏွစ္အရြယ္ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၀၂-ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶဟူးေန႕ မုိးေသာက္ယံအခ်ိန္ဝယ္ ေလာကသံုးပါးတြင္ အတုမရွိေသာ သဗၺညဴဘုရားအျဖစ္သုိ႕ ေရာက္ေတာ္မူေလသည္။
၁၆။ သံုးလူ႕သခင္ သဗၺညဴဘုရားရွင္သည္ ၄၅-ဝါ ကာလပတ္လံုး ေဝေနယ်သတၱဝါတုိ႕အား ဓမၼစၾကာ စသည့္တရားတုိ႕ကို ေဟာျပေတာ္မူကာ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ သတၱဝါတုိ႕၏ အက်ိဳးစီးပြားကုိ  ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။
၁၇။  ၄၅-ဝါ ကာပတ္လံုး သတၱဝါတုိ႕၏ အက်ဳိးစီးပြားကုိ မနားမေန ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့ေသာ သဗၺညဴဘုရားရွင္သည္ သက္ေတာ္ (၈၀)အရြယ္ ေရာက္ေသာအခါ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၄၈-ခု ကဆုန္လျပည့္ အဂၤါေန႕ဝယ္ ကုသိနာရုံျပည္ မလႅာမင္းတုိ႕၏ ဥယ်ာဥ္၌ ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ေတာ္မူေလသည္။

ဤကား မဟာဗုဒၶဝင္ ၏ အက်ဥ္းခ်ဳပ္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုႏွစ္ ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶေန႕သည္ ၊  အဂၤါေန႕ျဖစ္သည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕၏ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ေတာ္မူေသာ အဂၤါေန႕ႏွင့္ တုိက္ဆုိင္ေသာ ေန႕ျဖစ္ေလသည္။ ဒီေန႕ ဒီရက္တြင္ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာ ဝင္အားလံုးတုိ႕သည္ မဟာေဗာဓိေညာင္ပင္ရင္း၌ ေညာင္ေရသြန္းပြဲေတာ္မ်ားကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး က်င္းပၾကျခင္း၊ ဘုရားေက်ာင္းကန္ မ်ားသုိ႕ သြားေရာက္၍ ဘုရားလွည့္လည္ ဖူးေျမာ္ၾကျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကၿပီး ကုသုိလ္ယူ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကေၾကာင္း ေရးသား ေဖာ္ျပလုိက္ရေပသည္။
မွတ္ခ်က္။  ။ဗုဒၶဝင္အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကုိ ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္း စာအုပ္မွ  ေရးသားေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။

ခင္မင္စြာျဖင့္
ေဇာ္သိခၤ


Monday, May 9, 2011

ဗုဒၶသစၥာ ျမတ္ဓမၼာ

5624094.png


``အနာဂတ္၌ တစ္ကမၻာလံုးကုိးကြယ္ေသာဘာသာႀကီးတစ္ခု  ျဖစ္ေပၚလာလတၱံ႕။ ထုိဘာသာႀကီးသည္ ေလာက ဓမၼဆုိင္ရာ ျပႆနာ တုိ႕ကုိလည္းေကာင္း၊ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာျပႆနာတုိ႕ကုိလည္းေကာင္း ေကာင္းစြာ ေျဖရွင္းႏုိင္လတၱံ႕၊ လူသားအားလံုး၏ ေလာကအေတြ႕အႀကံဳ၊ စိတ္ဝိညာဥ္ပုိင္းဆုိင္ရာ အေတြ႕အႀကံဳတုိ႕သည္ အက်ဳိးယုတၱိ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္စြာ ေပါင္းစပ္ၿပီး မွန္ကန္ေသာ အသိပညာကုိသာ အေျခခံ၍ ထုိဘာသာႀကီးသည္ ေပၚထြန္းလတၱံ႕။

ဗုဒၶဘာသာသည္ ထုိဘာသာႀကီး၏ အေျဖကုိေပးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ ကမၻာေပၚတြင္ မ်က္ေမွာက္ သိပၸံ၏ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကို ေျဖရွင္းေပးႏုိင္သည့္ ဘာသာတရားတစ္ခုရွိသည္ဆုိလွ်င္ ၄င္းဘာသာသည္ ဗုဒၶဘာသာမွလြဲ၍ တျခားမရွိႏုိင္ေပ။``

အုိစတုိင္း ႏွစ္ဆယ္ရာစု အထင္ရွားဆံုးသိပၸံပညာရွင္ႀကီး

``သမုိင္းစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ရွိ ဘာသာႀကီးမ်ားအနက္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ပုိ၍ႏွစ္သက္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာသည္ သိပၸံ၏ နည္းစနစ္က်နမွဳမ်ဳိးစံုရွိၿပီး ဓမၼဓိဠာန္က်က် သံုးသပ္လက္ခံသည့္ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ေနရာမ်ဳိးကုိလည္း ဗုဒၶဘာသာက ေမႊေႏွာက္ရွင္းျပႏုိင္ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။ တကယ္ေတာ့မူ သိပၸံ၌ ကိရိယာတန္ဆာပလာ ကန္႕သတ္ခ်က္၇ွိေနရာ ေဘာင္က်ဥ္းတစ္ခုအတြင္းသာ အစြမ္းျပႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ သိပၸံေဘာင္က မဆုိက္ေရာက္ႏုိင္ သည့္ စိတ္ဝိညာဥ္၏ အေရးအခင္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍မူ ဗုဒၶတရားေတာ္သည္ ေအာင္လံလႊင့္သိမ္းပုိက္ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။``

ဘထရန္ရပ္ဆဲလ္ႏုိဗယ္ဆုရွင္ႏွင့္ ႏွစ္ဆယ္ရာစု၏ အထင္ရွားဆံုးဒႆနိကပညာရွင္

``ကၽြႏု္ပ္သည္ ဘာသာအယူဝါအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ေက်ာင္းေတာ္သားတစ္ဦးအျဖစ္ ေလ့လာဖူးပါ၏။ ကၽြႏု္ပ္ယံုၾကည္ပါသည္။ ကမၻာေလာကႀကီးက လက္ေဆာင္အျဖစ္ ရရွိခဲ့ေသာအရာတုိ႕အနက္ ဗုဒၶဝါဒထက္ျပည့္စံုေသာ အရာဟူ၍ မရွိႏုိင္ပါ။ လူသားတုိ႕၏ ကနဦးအစႏွင့္ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ေဗဒ၊ ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳးႏွင့္စပ္လ်ဥ္းေသာ ဗုဒၶ၏အေတြးအေခၚသည္ မည္သည့္ဝါဒကမွ လုိက္၍မမီေအာင္ အထက္တန္းက်လွပါသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ အလုပ္မွာ စိတ္ေဝဒနာခံစားေနရျခင္းကုိ ကုသေပးရေသာ အလုပ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအလုပ္သည္ပင္ ကၽြႏု္ပ္အား ဗုဒၶ၏ အျမင္ႏွင့္ ၾသဝါဒနည္းလမ္းမ်ားကုိ အကၽြမ္းတဝင္ ျဖစ္လာေစရန္ တုိက္တြန္းေပးေသာ အဓိကအေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶဝါဒဆုိသည္မွာလည္း ဇရာ၊အနာေရာဂါႏွင့္ ေသျခင္းတရားတုိ႕၏ ဒုကၡသံႀကိဳးကြင္းဆက္ႀကီးမွ လြတ္ေျမာက္ေရးပင္မဟုတ္ပါေလာ``

ေဒါက္တာစီ၊ ဂ်ီ၊ ဂၽြမ္း ေခတ္သစ္စိတ္ပညာရွင္       


ဤကား ထင္ရွားေသာ ပညာရွင္ႀကီးမ်ား၏ ဗုဒၶ၏အယူဝါဒ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဗုဒၶဝိဘဇၨဝါဒအေပၚ ၾကည္ညိဳမွဳသဒၶါ ျပည့္ဝစြာျဖင့္ ဗုဒၶဂုဏ္ေတာ္ကို ပံုေဖာ္ပူေဇာ္မွဳသာ ျဖစ္ေပသည္။ အမွန္မွာ ဗုဒၶသည္ မဟာကရုဏာရွင္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶ၏မဟာကရုဏာေတာ္သည္ စၾကာဝဠာအနႏၱ ျဖန္႕ၾကက္သိမ္းက်ဳံး ဖံုးလႊမ္းခဲ့၏။ အင္းဆက္ပုိးမႊားမွအစ သတၱဝါမွန္သမွ် ႀကီးငယ္ရြယ္လတ္ ညီတူမွ်တူ အခြင့္အေရးမွ်စြာ ခံယူရရွိေစသည္သာျဖစ္၏။ ဗုဒၶသည္စစ္ေရးထက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိသာ လုိလားေတာ္မူခဲ့သည္။ ပထမ ေရာဟဏီျမစ္ေရ အေရးအခင္းတြင္ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ေသြးေခ်ာင္းစီးမွဳ မျဖစ္ေအာင္ ေစ့စပ္ျဖန္ေျဖေပးေတာ္မူခဲ့သည္မွာ အၾကမ္းမဖက္ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳသက္သက္ကုိသာ ေရွးရွဳေၾကာင္းမွာ ပမာျပ သာဓက ထင္ရွားလွေပၿပီ။ ဗုဒၶသည္ ဤသုိ႕သာပင္ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သည္။


``ေအာင္ႏုိင္သူ၌ အမုန္းတရားဟူေသာ ဗ်ာပါဒသည္ပြားစီး၏။ ရွံဳးနိမ့္သူအား ပရိေဒဝမီးသည္ေလာင္ၿမိဳက္၏။ ဤေလာက၌ ေအာင္ျမင္ျခင္းကုိေရာ၊ ရွံဳးနိမ့္ျခင္းကုိပါ ယတိျပတ္စြန္႕လႊတ္ႏုိင္သူသာလွ်င္ အမွန္တကယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ႏုိင္သူျဖစ္ေပ၏။`` ဟူ၍ပင္ ျဖစ္၏။ မွန္ပါသည္။ အတုိက္အခုိက္ဆုိသည္မွာ အစြဲအလမ္းႀကီးမွဳ၏ ရလဒ္ပင္ျဖစ္ၿပီး အႏုိင္အရွံဳးျဖင့္ အဆံုးသတ္ရသည္ပင္ျဖစ္၏။ ဗုဒၶဘာသာသည္ မည္သည့္စြဲလမ္းမွဳကုိမွ လက္မခံ ျငင္းပယ္သည့္တစ္ခုတည္းေသာ ဘာသာျဖစ္သည္။

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္သည္ ဒုကၡၿငိမ္းေၾကာင္း တရားေကာင္း၊ တရားထူးကို ပုိင္ႏုိင္စြာရရွိထား၏။ သတၱဝါတုိ႕ကုိ ရွဳ႕စားေတာ္မူ ေသာအခါ မဆံုးႏုိင္ေအာင္ခံရမည့္ သံသရာဒုကၡတုိ႕ကုိျမင္ရ၍ လြန္စြာကရုဏာသက္ကာ ကယ္တင္ေတာ္မူလုိေသာ ဆႏၵျဖစ္ေတာ္မူ၏။ သတၱဝါမ်ားအေပၚဝယ္ တကယ္ေကာင္းစားခ်မ္းသာေစလုိေသာ မဟာကရုဏာရွင္ ပညာရွင္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ လာဘ္လာဘ၊ အေက်ာ္အေစာ စသည္တုိ႕ကုိ ဘယ္မွာလုိလားငဲ့ကြက္ပါအံ့နည္း။ သတၱဝါမ်ားအတြက္ အေကာင္းဆံုးအက်ဳိးစီးပြားကုိ ေပးသနားလုိသည္သာ ျဖစ္၏။ နိဗၺာန္ထက္ပုိ၍ ေကာင္းျမတ္ေသာအက်ဳိးစီးပြားဟူ၍ မရွိေတာ့ေပ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ရွင္ေတာ္ ဘုရားတရားေဟာ ရျခင္းမွာ နိဗၺာနဓာတ္ အျမတ္ဆံုးအက်ဳိးစီးပြားအလုိ႕ငွါသာ ျဖစ္၏။

ထုိ႕ေၾကာင့္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္၏ ေဒသနာေတာ္သည္ ကိေလသာစင္ၾကယ္ရန္ နိဗၺာန္အလုိ႕ငွါ ျဖစ္၏။ ထုိနိဗၺာန္သုိ႕ေရာက္ေၾကာင္းလမ္းကား ``ဧကာယေနာ မေဂၢါ`` အရ တစ္လမ္း၊ တစ္ေၾကာင္းတည္းသာ ျဖစ္၏။ ထုိလမ္းကုိလုိက္ေရး၌ ေဝေနယ်တုိ႕၏ အဇၥ်ာသယအလုိက္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးဖန္ကာ ခႏၶာ၊ အာယတန၊ ဓာတ္၊ သစၥာ၊ သတိပဠာန္၊ သမၼပၸဓာန္စေသာ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႕ျဖင့္ ေဟာေတာ္မူခဲ့သည္မွာ အလြန္ေဝေဝဆာဆာရွိလွ၏။

အဓိကအားျဖင့္  ဗုဒၶေဟာၾကားျမတ္တရားကား အရိယသစၥာတည္း။ အရိယသစၥာဟူသည္ကား ဤသုိ႕ပင္ အဓိပၸာယ္အားျဖင့္ ဖြင့္ဆုိ၏။ အရိယ=မခၽြတ္မယြင္းေသာ၊ မွန္ကန္ေသာ၊ သစၥ=သစၥာ၊ အရိယသဒၵါကား မခၽြတ္မယြင္း၊ မွန္ကန္ေသာအနက္ကုိေဟာရာ မွန္ကန္ေသာ၊ မမွားေသာသစၥာဟု အနက္ရသည္။ မ်က္လွည့္သမား တုိ႕သည္ ခဲကုိေရႊလုပ္ျပ၏။ မသိသူတုိ႕က အဟုတ္ေရႊမွတ္ရ၏။ သမၼဳတိပညတ္မ်ားကား ထုိမ်က္လွည့္ကဲ့သုိ႕ပင္ တကယ္အဟုတ္မရွိဘဲ မဟုတ္ကုိ အဟုတ္ထင္သည့္ မသိသူတုိ႕၏ ထင္ျမင္မွဳသာျဖစ္၏။

သစၥာတရားတုိ႕သည္ကား ပညာမ်က္စိျဖင့္ၾကည့္ေသာ္ တကယ္ရွိေသာ တရားမ်ားအျဖစ္ေတြ႕ရ၍ မ်က္လွည့္ကဲ့သုိ႕ အမွားမဟုတ္။ အမွန္သေကၤတမ်ားသာ ျဖစ္ၾက၏။ တံလွ်ပ္သည္မသိသူတုိ႕အဖုိ႕ ေရထင္မွတ္ရေသာ္လည္း အမွန္တကယ္အသိျဖင့္ ၾကည့္ေသာအခါ ထင္တုိင္းမဟုတ္။ ဘာမွမေတြ႕ရ။ တိတၳိတုိ႕၏ ႀကံဆအပ္ေသာ အာဏာရွင္အတၱသည္ ဉာဏ္ျဖင့္ၾကည့္က တံလွ်ပ္ပမာ ဘာမွ်မဟုတ္ေသာအရာ ျဖစ္၏။ ဒုကၡသစၥာ (ဆင္းရဲ အမွန္ရုပ္နာမ္)သည္လည္းေကာင္း၊ သမုဒယသစၥာ (ဆင္းရဲျဖစ္ေၾကာင္းအမွန္တဏွာ)သည္လည္းေကာင္း၊ ဝိပႆနာဉာဏ္ျဖင့္ အမွန္ေတြ႕ရေသာတရားမ်ား ျဖစ္၏။ နိေရာဓသစၥာ(ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းအမွန္နိဗၺာန္)မွာ မဂ္ဉာဏ္ရလွ်င္ တကယ္အမွန္ရွိေသာတရားဟု သိရွိခံစားရမည္ျဖစ္သည္။ မဂၢသစၥာ(နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းအမွန္ မဂၢင္ရွစ္ပါးတရား)မွာ မိမိသႏၱာန္၌ အထင္အရွားျဖစ္လာေသာတရားျဖစ္ရာအမွန္ရွိေသာ တရားျဖစ္မွာ ဆုိဖြယ္ရာ မရွိေတာ့ေပ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အရိယသစၥာမွန္ကန္ေသာ သစၥာမ်ားဟု ဆုိရ၏။

တစ္နည္းအားျဖင့္ အရိယသဒၵါမွာပရိသုဒၶ=စင္ၾကယ္ေသာအနက္ကုိ  ေဟာရာ စင္ၾကယ္ေသာ ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ သဝကတုိ႕ကုိ အရိယဟု ဆုိရ၏။ သစၥာေလးပါးသိမွ ထုိအရိယအျဖစ္မ်ဳိး ရၿမဲျဖစ္ရာ အရိယာတုိ႕သိအပ္ေသာ သစၥာဟုလည္း အနက္ဖြင့္ျပန္၏။

ေလာက၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အရိယမည္ေကာင္းေဟာေသာပါဠိအရ ဘုရားရွင္သည္ အရိယအမည္ရခဲ့ရာ အရိယျဖစ္ေသာ ဘုရားရွင္၏သစၥာဟုလည္း အနက္ဆုိရျပန္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဆရာမရွိ။ မိမိကုိယ္တုိင္ ထုိးထြင္းသိၿပီးေနာက္ ေဝေနယ်တုိ႕အား ေဟာျပ၏။ ဘုရားေဟာျပ၍ သာဝကမ်ား သိၾကရ၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဘုရား၏သစၥာဟု ဆုိရ၏။

ဤသစၥာမ်ားသိမွ အရိယာျဖစ္ရသည္ျဖစ္ရာ အရိယာအျဖစ္ကုိ ၿပီးေစတက္ေသာသစၥာဟုလည္း ဆုိႏုိင္၏။

သစၥာကိုသိရာ၌ အႏုေဗာဓသိ၊ ပဋိေဝဓသိဟု ႏွစ္မ်ဳိးရွိ၏။ ဆရာမ်ားထံမွျဖစ္ေစ၊ က်မ္းဂန္မွျဖစ္ေစ မိမိဉာဏ္ျဖင့္ ႏွစ္သက္ဆံုးျဖတ္ျခင္းမ်ားကုိ အႏုေဗာဓသိဟု ဆုိ၏။ အႏု=ထပ္တလဲလဲ၊ ေဗာဓ=သိျခင္း။ သိမွဳမၿပီးေသး၍ ထပ္ကာထပ္ကာသိေနရျခင္းဟု ဆုိလုိသည္။

ထုိသုိ႕သိမွဳမၿပီးေသး၍ ထပ္တလဲလဲသိေနရျခင္းမဟုတ္ဘဲ တစ္ႀကိမ္းတည္းႏွင့္ ထြင္းေဖာက္သိျခင္းကုိ မဋိေဝဓသိဟု ဆုိသည္။ မဂ္ဉာဏ္၏သိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ မဂ္ဉာဏ္သည္ ကိစၥအားျဖင့္ သစၥာေလးပါးကုိတစ္ၿပိဳင္တည္းသိ၏။ ဒုကၡကုိပုိင္းျခားျခင္း၊ သမုဒယကုိပယ္ျခင္း၊ နိေရာဓကုိမ်က္ေမွာက္ျပဳျခင္း၊ မဂၢပြားျခင္းဟု ကိစၥေလးပါးရွိရာ ထုိကိစၥေလးပါးကုိ တစ္ၿပိဳင္တည္းျပဳျခင္းျဖင့္ မဂ္ဉာဏ္အား သစၥာေလးပါးထင္ရွားလာရသည္။ သခၤါရတုိ႕ကုိ မလႊတ္ႏုိင္ေသးေသာ ဉာဏ္မ်ားမွာဤကိစၥေလးခ်က္ကုိ တစ္ၿပိဳင္တည္းမျပဳႏုိင္ေသးပါ။ မဂ္ဉာဏ္ကမူ သခၤါရေတြကို လႊတ္ကာသခၤါရတုိ႕ကင္းရာကို အာရုံျပဳႏုိင္၍ ဤေလးခ်က္ကုိ တစ္ခါတည္းျပဳႏုိင္ျခင္း ျဖစ္၏။ မွန္ပါသည္။ မဂ္ဉာဏ္ျဖစ္ရန္ ပုဗၺဘာဂဝိပႆနာမဂ္ကုိ ပြားရသည္ျဖစ္ရာ ထုိပုဗၺဘာဂမဂ္သည္ ဒုကၡကုိသိလ်က္ သမုဒယကုိပယ္လ်က္ရွိ၏။ သုိ႕ေသာ္ မိမိ၏မဂၢဘာဝနာ(မဂ္ကုိမိမိသႏၱာန္၌ ျဖစ္ေစျခင္း) လည္း မျပည့္စံု၊ အၿပီးမသတ္ေသး၍ နိဗၺာန္ကုိမျမင္ရေသးပါ။ ဒုကၡသိမွဳ၊ သမုဒယပယ္မွဳကလည္း အၿပီးမသတ္ေသး၍ ကိစၥမၿပီးေသး။ မဂ္ေရာက္မွ အားလံုးကိစၥၿပီးရာ မဂ္က သိမွဳကိစၥၿပီးေသာအားျဖင့္ အားလံုးကုိ တစ္ၿပိဳင္တည္း မေတြမေဝ ရွင္းလင္းစြာ သိႏုိင္ေတာ့သည္။

ဤ၌ ဒႆနဟူသည္ အႏုေဗာဓအသိမဟုတ္။ မဋိေဝဓအသိျဖစ္ေသာမဂ္၏ေဖာက္ထြင္းျမင္ျခင္းပင္တည္း။ သစၥာေလးပါးျမင္ရျခင္းထက္ ထူးျခားေသာေကာင္းမွဳမ်ဳိး မရွိႏုိင္ပါ။ လြန္စြာအက်ိဳးႀကီးျမတ္လွေသာ သစၥာသိရျခင္းမွာ တန္ဖုိးအနဂၣ ျဖတ္မရသည့္အျပင္ မဂၢဘာဝနာကုိ ပြားမ်ားသူသည္ မဂ္အခုိက္၌ အၿငိမ္းဓာတ္ကုိ ဆုိက္ေတြ႕ရ၏။ ထုိအခုိက္၌ပင္ ခႏၶာခ်ဳပ္ၿငိမ္းမွဳ၊ ခႏၶာကုိျဖစ္ေစတက္ေသာ အဘိသခၤါရဝိညာဥ္တုိ႕၏ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းမွဳမ်ားလည္း ၿပီးစီး၏။ ထုိအၿငိမ္းဓာတ္ကား ေပ်ာက္သြားသည္မရွိ။ ထာဝစဥ္တည္ေနေတာ့၏။ ဤသည္ကုိ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာဟု ဆုိ၏။

သို္႕ေသာ္ ရုပ္နာမ္သခၤါရတုိ႕၏ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာကုိ နိဗၺာန္ဟုဆုိလွ်င္ ထုိခ်ဳပ္ၿငိမ္းမွဳကုိ ခ်မ္းသာဟု အဘယ္သုိ႕ဆုိႏုိင္မည္နည္း။ ``ငါ့ရွင္တုိ႕… ဤနိဗၺာန္ကား ခ်မ္းသာေပတည္း`` ဟု မိန္႕ေတာ္မူေသာအရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ကုိ အရွင္ဥဒါယီက ``ခံစားဖြယ္မရွိေသာနိဗၺာန္မွာ အဘယ္သုိ႕ေသာ ခ်မ္းသာ ျဖစ္ပါသနည္း`` ဟုေမးေသာ္ အရွင္သာရိပုတၱရာက ``ငါ့ရွင္.. ဤခံစားမွဳ ေဝဒယိတမရွိျခင္းသည္ပင္ ခ်မ္းသာျဖစ္ေတာ့သည္`` ဟု မိန္႕ေတာ္မူ၏။ မွန္ေပသည္။ ခံစားမွုေဝဒယိတမရွိျခင္းသည္ခ်မ္းသာျခင္းပင္ျဖစ္၍ တစ္နည္းအားျဖင့္နိဗၺာန္ကုိသာ ညႊန္းေပတည္း။

ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္ ``ဥပၸါေဒါ သခၤါရာ၊ အႏုပၸါေဒါ နိဗၺာနံ`` = ျဖစ္ေသာ တရားမ်ဳိးကား သခၤါရျဖစ္သျဖင့္ နိဗၺာန္မဟုတ္။ သခၤါရမျဖစ္ေသာတရားမ်ဳိးသာ နိဗၺာန္တည္း။ ဤသုိ႕ေသာပါဠိအရ နိဗၺာန္ႏွင့္သခၤါရတုိ႕ကား ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႕က်င္ဘက္တုိ႕သာတည္း။ ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ အျဖစ္တရားမ်ဳိးျဖစ္ေသာ သခၤါရတုိ႕၌ အၿငိမ္းဓာတ္ကုိ ရွာမေတြ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႕အတူ မျဖစ္တရားမ်ဳိးျဖစ္ေသာ နိဗၺာနဓာတ္၌လည္း သခၤါရတုိ႕၏ အျဖစ္သေဘာမ်ဳိး လံုးဝရွာေတြ႕လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ သခၤါရတုိ႕ကား အျဖစ္တရားမ်ဳိးျဖစ္၍ ျဖစ္ေပၚမွဳ ဥပါဒ္ရွိ၏။ ျဖစ္တက္၍ ခ်ဳပ္မွဳဘင္လည္းရွိ၏။ ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ခ်ဳပ္ၿမဲျဖစ္၍ ၄င္းတုိ႕ကား `` မတ=ေသ`` ဓာတ္တုိ႕သာတည္း။ နိဗၺာန္ကား မျဖစ္တရားျဖစ္၍ ျဖစ္ေပၚမွဳဥပါဒ္မရွိ။ ဥပါဒ္မရွိေသာေၾကာင့္ ခ်ဳပ္မွဳဘင္လည္းမရွိ။ အၿမဲတမ္းမပ်က္ေတာ့ဘဲ တည္ရွိေနေသာ ထာဝရိနစၥဓာတ္ျဖစ္၍ ``အမတ=မေသဓာတ္`` ဟုဆုိ၏။ နိဗၺာန္ရလွ်င္ မေသရေတာ့ၿပီ။ သုိ႕ျဖစ္လွ်င္ နိဗၺာန္ကား မေသျခင္း၏အေၾကာင္းတည္း ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္ ``အမတေဟတုတာယ ဘဂၤဘဝေတာ စ အမတံ ``= မေသျခင္း၏အေၾကာင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဘင္ မရွိေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ``အမတ``မည္၏။ (ေနတၳိအဠကထာ-၁၉၉)

ဤ၌ ``အမတ``ေခၚ ``နိဗၺာန္`` ကုိသိရသည္မွာ အရမၼဏ အာရုံျပဳေသာအားျဖင့္သိေသာ အသိမ်ဳိးျဖစ္သည္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆုိရေသာ ဗုဒၶသည္ သစၥာေလးပါးတရားကုိ သိသည္။ သိေစသည္။ ဤကား ဗုဒၶ၏ ဆုိလုိရင္း အဓပၸာယ္တည္း။ တစ္နည္းအားျဖင့္ `` သဗၺဓေမၶ ဗုဇၨ်တီတိ ဗုေဒၶါ``= အလံုးစံုေသာတရားတုိ႕ကုိ သိေတာ္မူေသာေၾကာင့္လည္း ``ဗုဒၶ``ဟု ဆုိႏုိင္၏။ သုိ႕ေသာ္ ``စတုသစၥ ဝိနိမုေတၱာဓေမၶာ နာမ နတၱိ``= သစၥာေလးပါးမွ လြတ္ေသာတရားမည္သည္မရွိ ဟူသည္အရ တရားအလားလံုးသစၥာေလးပါး၌ ပါဝင္သည္ခ်ည္းျဖစ္ရာ သစၥာေလးပါးကုိ သိသည္ဆုိသျဖင့္ တရားအကုန္သိသည္ဟူေသာအနက္လည္း ၿပီး၏။ သစၥာမသိဘဲ အရိယာ ရဟႏၱာ၊ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ဗုဒၶဟူ၍ ျဖစ္သည္မရွိ။ သစၥာအားလံုးသိျခင္းျဖင့္သာျဖစ္ၾကရသည္။ နိဗၺာန္သုိ႕သာ အာရုံျပဳႏုိင္ၾကရသည္။



ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္ ေဂါတမဘုရားသာသနာ၌ သုပၸယုတၱ(နည္းမွန္၊ လမ္းမွန္ ႀကိဳးစားမွဳ)ရွိ၍ မဂၢသမ ၤဂီ(မဂ္၊ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာပုဂၢိဳလ္) တုိ႕ျဖစ္ကာ ကိေလသာမွလြတ္ေျမာက္ မ်က္ေမွာက္နိဗၺာန္ျပဳေစရာ၏ ဟူ၍ တုိက္တြန္းႏွဳိးေဆာ္ရင္း ဗုဒၶသစၥာ ျမတ္ဓမၼာကုိ သဒၵါထုတ္ေဖာ္ သရုပ္ေပၚေအာင္ ပူေဇာ္္သကၠာ ျပဳလုိက္ရပါေပတည္း။
မႏၱေလး ေန႕စဥ္သတင္းစာမွ ေဝဆည္သာ ေရးသား ပူေဇာ္သည္။
သေဗၺသတၱာ သႏၱိသုခါ
ခင္မင္စြာျဖင့္...
ေဇာ္သိခၤ




 
^ထိပ္ဆံုးသို႕