အိမ္ေထာင္ေရးအေပၚ ဗုဒၶဘာသာအျမင္

ဗုဒၶဘာသာမွာ အိမ္ေထာင္ေရး ကိစၥကုိ လံုးဝ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥလုိ႕ပဲ သတ္မွတ္တယ္။ ဘာသာေရးနဲ႕ လံုးဝ မဆုိင္ပါ။

အိမ္ေထာင္ေရး ကိစၥသည္ လူမွဳေရးဆုိင္ရာ အမ်ားလက္ခံထားေသာ ဓေလ့ထံုးထမ္းတစ္ခု ျဖစ္တယ္။ လူေတြက လူသားတုိ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာ ေနႏုိင္ေရးအတြက္ တီထြင္ထားေသာ လူမွဳေရး အေဆာက္အအံု သေဘာ တစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္ေထာင္ေရးသည္ လူႏွင့္ တိရစၦာန္တုိ႕ရဲ႕ ကြဲျပား ျခားနားမွဳကုိ ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ လူမ်ဳိးဆက္ ျပန္႕ပြားေရး ေမြးဖြားမွဳႏွင့္ ဆုိင္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း သေဘာထား ညီညြတ္မွဳႏွင့္ စည္းကမ္းတက် ရွိမွဳကုိ ထိန္းသိမ္းတဲ့ ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုပါ။ ဗုဒၶဘာသာ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားထဲမွာေတာ့ တစ္လင္ တစ္မယားစနစ္၊ တစ္လင္ မယားအမ်ားစနစ္ကုိ မေဖာ္ျပဘဲ ေရငံုႏွဳတ္ပိတ္ ထားေစကာမူ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားအေနနဲ႕ တစ္လင္တစ္မယား စနစ္ကုိပဲ လက္ခံ က်င့္သံုးၾကဖုိ႕ ဆံုးမထားပါတယ္။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားအေနနဲ႕ လူသာမန္ေတြနဲ႕ စပ္ဆုိင္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြကိုေတာ့ ခ်မွတ္ခဲ့တာ မရွိပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး ဘဝကုိ ဘယ္လုိ တည္ေဆာက္သင့္ေၾကာင္း အဆံုးအမမ်ားကိုေတာ့ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ မိမိရဲ႕ ဇနီးမယား တစ္ဦးတည္းအေပၚမွာပဲ သစၥာရွိရွိ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံၿပီး တျခားေသာ မိန္းမမ်ား ေနာက္သို႕ မလုိက္စားျခင္းသည္သာ ဉာဏ္ပညာရွိရာက်ေၾကာင္း ေဟာၾကားတာေတြ ရွိပါတသ္ည။ အမ်ဳိးေကာင္းသား  တစ္ေယာက္ရဲ႕ က်ဆံုးျခင္း အေၾကာင္းဟာ မိမိ ဇနီးမယားမွ တစ္ပါး အျခားေသာ မိန္းမမ်ားႏွင့္ ၿငိစြန္းျခင္းေၾကာင့္ (ပရမာၻဝသုတ္)မွာ ေဟာပါတယ္။ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ဟာ ဇနီး မိန္းမ တစ္ေယာက္နဲ႕ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတဲ့ အိမ္ေထာင္ တစ္ခု တည္ေထာင္ရာမွာပင္ ေတြ႕ႀကံဳရတက္တဲ့ အခက္အခဲေတြ၊ အကဲစမ္းမွဳေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားတယ္ဆုိတာ နားလည္သင့္တယ္။ ေဘးအႏၱရယ္နဲ႕ ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ အခ်ိန္အခါက်ရင္ ဒီအခက္အခဲေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပုိၿပီး ႀကီးက်ယ္လာသလဲ ဆုိတာကိုလည္း နားလည္သင့္တယ္။ လူ႕ သဘာဝရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ ေပ်ာ့ညံ့မွဳ၊ စိတ္လြယ္မွဳကုိ သိျမင္ေတာ္မူတာေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၵက ငါးပါးသီလ သိကၡာပုဒ္ထဲမွာ ကာေမသုမိစၦာစာရ သိကၡာပုဒ္ကုိ ထည့္သြင္းထားၿပီး သူ႕ တပည့္သားမ်ား ဒီသိကၡာပုဒ္ကုိ ထိန္းသိမ္းၾကဖုိ႕ကုိလည္း တုိက္တြန္းေတာ္မူထားပါတယ္။

အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာတုိ႕ရဲ႕ အျမင္ အယူအဆဟာ သိပ္ၿပီး လြတ္လပ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွာ အိမ္ေထာင္ေရး ကိစၥဟာ ပုဂၢိဳလ္ေရး ကိစၥ၊ မိမိတုိ႕ရဲ ႕ ကုိယ္ေရးကုိတာ ကိစၥသာ ျဖစ္တယ္။ ဘာသာေရးႏွင့္ လံုးဝ မပက္သက္ပါ။ ဘာသာ တာဝန္ တစ္ရပ္လည္း မဟုတ္ပါ။ လူ တစ္ေယာက္ကို အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ မေနရ ဆုိတဲ့ ဥပေဒ ပညတ္မ်ဳိးလည္း ဗုဒၶဘာသာမွာ မရွိပါ။ မိမိ သေဘာအေလ်ာက္ အိမ္ေထာင္ မျပဳဘဲ ငယ္ျဖဴအျဖစ္ လူပ်ဳိႀကီး၊ အပ်ိဳႀကီး အျဖစ္ ေနလုိကလည္း ေနႏုိင္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြဟာ သားသမီး ေမြးရမယ္လုိ႕ ျပဌာန္းထားခ်က္မ်ဳိးလည္း ဘယ္ေနရာမွာမွ မရွိပါဘူး။ သားသမီး ဘယ္ႏွေယာက္ပဲ ေမြးရမယ္လုိ႕လည္း  ကန္႕သတ္ခ်က္မ်ိးလည္း မရွိပါ။ အိမေထာင္ေရးနဲ႕ ပတ္သက္သမွ် အမွဳခပ္သိမ္းမွာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ အေနနဲ႕ လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ေဆာင္ရြက္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ မျပဳရဘူးဆုိတဲ့ ဥပေဒ မရွိရင္ ဘာေၾကာင့္  ဒီေနရာမွာေမးႏုိင္တဲ့ ေမးခြန္း တစ္ခုက ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းသံဃာေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ မျပဳရတာလဲ ဆုိတဲ့ အေမးပါ။

အေျဖကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ အေၾကာင္းက လူသားေတြ အက်ဳိးကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဖုိ႕ပဲ ျဖစ္တယ္။ သံဃာေတာ္ေတြဟာ ေမထုန္မွဳကုိ ေရွာင္ၾကဥ္တဲ့ ဘဝေနနည္းကုိ ေရြးခ်ယ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးကုိ ပယ္တဲ့၊ ေလာကီနယ္ကုိ စြန္႕ တဲ့ ရဟန္းဟာ ေလာကီေရး တာဝန္ယူရမွဳေတြကို မိမိ သေဘာအေလာ်က္ စြန္႕ပယ္ျခင္းအားျဖင့္ စိတ္ရဲ႕ ၿငိမ္းေအးမွဳကုိထိန္းသိမ္းၿပီး မိမိတုိ႕ရဲ႕ သာဝကမ်ား အက်ဳိးသက္သက္ကုိ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ေအာင္နဲ႕ မိမိရဲ႕ မဂ္ဉာဏ္ ဖုိလ္ဉာဏ္ ရရွိေရးကုိ လြတ္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဖုိ႕ပဲ ျဖစ္တယ္။ ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ားအေနနဲ႕ လက္ထပ္ပြဲ အခမ္းအနားကို တာဝန္ယူ ေဆာင္ရြက္ ေပးျခင္း မရွိေသာ္လည္း မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးၿပီး အၾကင္လင္မယားအတြက္ မဂၤလာပြဲခ်ီး ျမွင့္ျခင္းမ်ဳိးကုိေတာ့ က်င္းပေပးႏုိင္ပါတယ္။

လင္မယား ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း

ဗုဒၶဘာသာမွာ ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္းကုိ တားျမစ္ထားတာ မရွိပါ။ လုိအပ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဗုဒၶရဲ႕ မိန္႕မွာထားခ်က္မ်ားကို တိတိက်က် လုိက္နာရတာမ်ဳိးေတာ့ ရွိပါတယ္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ သေဘာမတူၾကေတာ့တဲ့အခါ ေယာက်္ားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းမပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြာရွင္းႏုိင္တဲ့ အခြင့္အေရး တန္းတူ ရွိပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ကြာရွင္းႏုိင္တယ္။ စိတ္ဆင္းရဲခံၿပီး ေပါင္းသင္းေနရတာနဲ႕ စာရင္ ကြာရွင္းလုိက္တာက ပုိၿပီး ေကာင္းတယ္။ စိတ္ဆင္းရဲခံ ေပါင္းသင္းေနရတဲ့ ဘဝၾကာရွည္ေနမွဳကို ေရွာင္ရွားေရးအတြက္ ကြာရွင္းလုိက္တာက ပုိေကာင္းပါတယ္။

ျမတ္ဗုဒၶက အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္တဲ့ လူအုိ ေယာက်္ားႀကီးမ်ား ဇနီး မိန္းကေလးငယ္ငယ္ကုိ လက္မထပ္သင့္ေၾကာင္း၊ အုိမင္းရင့္ေရာ္သူနဲ႕ ႏုပ်ဳိသူဟာ အံဝင္ခြင္က် မရွိႏုိင္လုိ႕ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီလုိ ဇရာအုိနဲ႕ ကညာပ်ဳိ ေပါင္းသင္းၾကရင္ျဖင့္ မျဖစ္သင့္တဲ့ ျပႆနာေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္။ သေဘာထား ကြဲမွဳေတြ၊ က်ဆံုးမွဳေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္။(ပရဗာၻဝသုတ္)

လူ႕အဖြဲ႕အစည္းဟာ လူအခ်င္းခ်င္း အတြင္းက်က် ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္းမွဳ၊ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး မွီခုိမွဳကေန ေပၚေပါက္လာတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလုိ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမွဳဟာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ တာဝန္ယူမွဳ၊ တစ္ဦးကို တစ္ဦးက ေထာက္ပံ့မွဳ၊ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္မွဳျပဳဖုိ႕ ဆုိတဲ့ ခံဝန္ကတိျပဳမွဳေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္လာၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီဆက္ဆံေရး ပင့္ကူအိမ္ထဲမွာ အိမ္ေထာင္ေရး ဘဝဟာ အလြန္ အေရးပါတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး ဘဝကုိ စိတ္ဆႏၵ ရာဂနဲ႕ လုိက္စားမွဳနဲ႕ မတည္ေဆာက္ဘဲ နားလည္မွဳနဲ႕ သစၥာရွိမွဳေပၚမွာသာ မူတည္ၿပီး ထူေထာင္သင့္ပါတယ္။ လူ႕ ယဥ္ေက်းမွဳ တုိးတက္ ျဖစ္ထြန္းလာရာမွာ အိမ္ေထာင္ေရး အေဆာက္အအံုဟာ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အေျခခံ အုတ္ျဖစ္ကို ခ်မွတ္ေပးပါတယ္။ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေပါင္းသင္းမွဳ၊ အထီးက်န္ မွဳက လြတ္ေျမာက္မွဳမ်ားႏွင့္  ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ယူရတာ ျဖစ္တယ္။ အိ္မ္ေထာင္ေရး ဘဝမွာ တစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝျဖည့္ဖက္၊ ၾကင္ဖက္ျဖစ္လာပါတယ္။ တစ္ေယာက္က္ုိ တစ္ေယာက္က အင္အားရွိေအာင္ ရဲစြမ္းသတၱိရွိလာေအာင္ ပံ့ပုိးပါတယ္။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မွဳက တစ္ေယာက္ကို ကူညီပံ့ပုိးၿပီး ႏွစ္သိမ့္မွဳကုိ ေပးပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ေယာက်္ားက ပုိျမတ္တယ္။ မိန္းမက ပုိျမတ္တယ္ ဆုိတဲ့ အေတြးအေခၚမ်ဳိးနဲ႕လည္း မရွိဘူး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝဟာကြက္ကုိ ေနာက္တစ္ေယာက္က ျဖည့္ဖက္အျဖစ္ ကြက္လပ္ျဖည့္ၿပီး တန္းတူ ရည္တူ ၾကင္နာယုယမွဳ၊ ရက္ေရာမွဳ၊ ၿငိမ္သက္မွဳနဲ႕ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္က အပ္ႏွံျခင္းျဖင့္ ဆက္ဆံၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆန္းလြင္(ရွင္အာဒိစၥရံသီ) ၏  ``ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ယံုၾကည္ၾကတာက `` စာအုပ္မွ ေကာက္ႏွဳတ္ ေဖာ္ျပသည္။

ခင္မင္စြာျဖင့္...

ေဇာ္သိခၤ