“ငါ၏ အူေခြအူမတုိ႕သည္
မိမိတည္ရာ ဝမ္းဗုိက္အတြင္းမွထြက္၍ အျပင္၌အစာရွာေစကာမူ အသက္ကိုစြန္႕ရေစကာမူ
အသက္ေမြးမွဳကုိ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ အာဇီဝသီလကုိ မဖ်က္ေပအံ့။”
(ရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္)
ဗုဒၶဝင္ကုိ ဇာတ္လမ္းတြဲရွည္
ရုပ္ရွင္ကားႀကီးသာ ရုိက္ျဖစ္ၾကမယ္ဆုိရင္
ကဒ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အရွင္သာရိ ပုတၱရာနဲ႕ အရွင္ေမာဂၢလာန္တုိ႕ရဲ႕
လွဳပ္ရွားမွဳပုံရိပ္ေတြကုိ အားပါးတရဖူးေတြ႕ၾကရမွာပါ။ အဲ့ဒီလုိ
ဖူးေတြ႕တဲ့ေနရာမွာလည္း အရွင္သာရိပုတၱရာနဲ႕ အရွင္ေမာဂၢလာန္ကုိ တစ္ပါးစီ လွဳပ္ရွားမွဳပံုရိပ္ထက္
တပူးတြဲတြဲပံုရိပ္ေတြကို စုၿပီး ဖူးေတြ႕ၾကရမွာ ထင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့
ဗုဒၶဝင္စာမ်က္ႏွာေတြကုိ လွန္ၾကည့္လုိက္ရင္ လူဝတ္ ေၾကာင္ဘဝနဲ႕
တပူးတြဲတြဲတရားရွာခ့ဲၾကပံု၊ ရဟန္းဘဝနဲ႕ တပူးတြဲတြဲ သာသနာျပဳခဲ့ၾကပါပံု စတဲ့
ပံုရိပ္ေတြက တစ္ပါးစီလွဳပ္ရွားမွဳ ပံုရိပ္ေတြထက္ ပုိၿပီး ရုပ္လံုးၾကြေနသလားလုိ႕ပါ။
ဒီရုပ္လံုးၾကြ ပံုရိပ္ေတြကို ဒါရုိက္တာေတြကလည္း အလြတ္ေပးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါက
အႏုပညာရွဳ႕ေထာင့္က ေတြးၾကည့္မိတာပါ။
အရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ စကားေတာ္ ျမစ္ဖ်ားခံရာ
လုိက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အရွင္ေမာဂၢလာန္ကုိပါ ဇာတ္ေဆာင္တစ္ပါးအေနနဲ႕ ပူးတြဲေတြ႕ရပါတယ္။
အခါတစ္ပါးမွာ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ဟာ
အရွင္ေမာဂၢလာန္မေထရ္နဲ႕အတူ တစ္ခုေသာေတာအုပ္မွာ အရဟတၱဖုိလ္သမာပတ္ကုိပြားမ်ားၿပီး
သီတင္းသံုးေနေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီလုိေနရင္း တစ္ေန႕ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္မွာ
ေလနာေရာဂါတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ေရာဂါျဖစ္လာေတာ့ ေရာဂါရဲ႕ဒဏ္ကုိ အနည္းနဲ႕ အမ်ား
ခံစားရစၿမဲေပါ့။ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္လည္း ေရာဂါရဲ႕ ဒဏ္ကသက္သာလုိ သက္သာျငား
လဲေလ်ာင္းေန ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အရွင္ေမာဂၢလာန္က အရွင္သာရိပုတၱရာကို
ခစားဖုိ႕ ေရာက္လာပါတယ္။ အရွင္သာရိပတၱရာျပဳမူေနပံု အေနအထားကိုၾကည့္ၿပီး ေရာဂါ
တစ္ခုခု ခံစားေနရတာပဲလုိ႕ သိလုိက္ပါတယ္။
“ငါ့ရွင္ ဘာေရာဂါ ခံစားေနရပါသလဲ”
“တပည့္ေတာ္ ေလနာေရာဂါ ခံစားေနရပါတယ္”
“ငါ့ရွင္ ေရွးတုန္းက ဘာေဆးနဲ႕
ေပ်ာက္ဖူးသလဲ”
“အုိ ငါ့ရွင္ လူ႕ေဘာင္မွာ ေနစဥ္အခါတုန္းက
ဒီေလနာ ေရာဂါျဖစ္ၿပီဆုိရင္ ငါ့ရဲ႕ မယ္ေတာ္က ေထာပတ္ ပ်ားသကာေတြနဲ႕ ေရာေႏွာၿပီး
ေရမေရာတဲ့ႏုိ႕ရည္နဲ႕ ခ်က္တဲ့ “ဃနာႏုိ႕ထမင္း”
ကုိေကၽြးပါတယ္။ အဲဒီ “ဃနာႏုိ႕ထမင္း” နဲ႕ ေပ်ာက္ပါတယ္”
“ငါ့ရွင္ သာရိပုတၱရာ သင့္ရဲ႕ဘုန္းကံ
ငါ့ဘုန္းကံ တကယ္လုိ႕ ရွိမယ္ဆုိရင္ မနက္ျဖန္ခါ သင္ေျပာတဲ့ “ဃနာႏုိ႕ထမင္း”
ရေကာင္းပါရဲ႕”
မေထရ္ႏွစ္ပါး အျပန္အလွန္ ေျပာဆုိေနတာကို
သစ္ပင္ေစာင့္နတ္က ၾကားသြားပါတယ္။ ဒီသစ္ပင္ေစာင့္နတ္က အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ကုိ
ၾကည္ညိဳရင္းစြဲရွိသူပါ။ သူလည္း အရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ ေရာဂါကုိ တစ္ဖတ္တစ္လမ္းက
ကူညီခ်င္ဟန္တူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ ဒါယကာအိမ္သြားၿပီး အဲဒီအိမ္က
သားႀကီးကုိ ဝင္ပူးပါတယ္။ ဝင္ပူးၿပီးေတာ့ “မနက္ျဖန္ အရွင္သာရိပုတၱရာအတြက္
ႏို႕ဃနာဆြမ္းေလာင္းရင္ သားႀကီးကုိ လႊတ္ေပးမယ္” လုိ႕ ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့
အိမ္ရွင္ေတြက“ သင္မေျပာလဲ အရွင္သာရိပုတၱရာကို ငါ့တုိ႕ ေလာင္းလွဴေနက်ပဲ” လုိ႕
ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။
တုိတုိေျပာရရင္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္
အရွင္ေမာဂၢလာန္ဆြမ္းခံၾကြ၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္ကို အိမ္မွာ ဘုန္းေပးသံုးေဆာင္ေစ၊
အရွင္သာရိပုတၱရာအတြက္ “ႏုိ႕ဃနာဆြမ္း” သပိတ္ထဲအျပည့္ေလာင္းလဴ၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္
ေက်ာင္းျပန္ၿပီး အရွင္သာရိပုတၱရာကုိ ဆြမ္းကပ္ေပါ့။
အရွင္သာရိပုတၱရာက အရွင္ေမာဂၢလာန္ကပ္တဲ့
“ႏုိ႕ဃနာဆြမ္း” ကို ဆင္ျခင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ “ပေယာဂ” ပါေနတယ္ဆုိတာ သိလုိက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ငါ့ရွင္
ေမာဂၢလာန္၊ သံုးေဆာင္ျခင္းငွာမထုိက္၊ သင့္ေလ်ာ္ရာ တစ္ေနရာမွာ သြန္ပစ္လုိက္ပါ” လုိ႕
မိန္႕ဆုိပါတယ္။ အရွင္ ေမာဂၢလာန္ကလည္း “ငါကဲ့သုိ႕ေသာသူ ယူေဆာင္လာေသာဆြမ္းကို မသံုးေဆာင္ေလတကား”
လုိ႕ စိတ္ထဲစႏုိးစေႏွာင့္မျဖစ္ဘဲ သင့္ေလ်ာ္ရာမွာ သြန္ပစ္လုိက္ပါတယ္။ ႏုိ႕ဃနာဆြမ္း
ေျမေပၚမွာ ေရာက္တာနဲ႕ အရွင္သရိပုတၱရာရဲ႕ ေလနာေရာဂါလဲ တစ္ခါတည္းေပ်ာက္သြားပါသတဲ့။
ၿပီးေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္က ေအာက္ပါ နိဒါန္းစကားကုိ က်ဴးရင့္လုိက္ပါတယ္။
“ဝစီဝိညတ္
ျပန္႕ျခင္းဟုဆုိအပ္ေသာ ႏွဳတ္ျမြတ္ ေျပာဆုိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေသာ
ပ်ားသကာတုိ႕ႏွင့္ ေရာေႏွာ အပ္ေသာ ႏုိ႕ဃနာဆြမ္းကို ငါသည္အကယ္၍ စားမိသည္ျဖစ္အံ့။ ငါ၏
အသက္ေမြးျခင္းကုိ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႕ ကဲ့ရဲ႕အပ္သည္ ျဖစ္ရာ၏။ ငါ၏ အူေခြအူမတုိ႕သည္
မိမိတည္ရာ ဝမ္းဗုိက္အတြင္းမွထြက္၍ အျပင္၌အစာရွာေစကာမူ အသက္ကိုစြန္႕ရေစကာမူ
အသက္ေမြးမွဳကုိ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊ အာဇီဝသီလကုိ မဖ်က္ေပအံ့။ ငါသည္ မိမိ၏ စိတ္ကုိ
ႏွစ္သက္ေစအံ့၊ မေလ်ာက္ပတ္ေသာ ရွာမီးျခင္းကုိ ငါဆက္စုပ္ရြံရွာေတာ္မူအပ္ေသာ မသင့္ေသာ
ရွာမွီးျခငး္မ်ဳိးကုိ အၿမဲပင္မျပဳဘဲေနအံ့”
ဒီေနရာမွာ ရွင္းစရာ တစ္ခုရွိပါတယ္။
ဘာလဲဆုိေတာ့ အရွင္သာရိပုတၱရာ ႏုိ႕ဃနာဆြမ္းကုိ သြန္ပစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းပါ။
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တပည့္သား ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ
ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆးဆုိတဲ့ ပစၥည္းေလးပါး အတြက္ ဒကာ၊ ဒကာမေတြကို
အမွီျပဳၿပီး ေနၾကရတာပါ။ အမွီျပဳၿပီး ေနရတယ္ဆုိေပမယ့္ အလွဴခံခ်င္တုိင္း ခံခြင့္
မရွိပါဘူး။ စည္းေတြေဘာင္ေတြ ရွိပါတယ္
စာထဲမွာ အလွဴခံျခင္းနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး နိမိတ္၊ ၾသဘာသ၊
ပရိကထာ ဝိညတ္ဆုိတဲ့ ေဝါဟာရေလးမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ နိတ္မိတ္ဆုိတာက
လုိခ်င္တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုကို အမွတ္နိမိတ္ျပဳၿပီး အလွဴခံတာပါ။ ၾသဘာသဆုိတာက
အေျဖာင့္တုိက္ရုိက္မဆုိဘဲ ရိပ္ခါဝဲခါနဲ႕ ေျပာဆုိၿပီး အလွဴခံတာပါ။ ပရိကထာဆုိတာက
ပရိယာယ္စကားကို ေျပာၿပီးအလွဴခံတာပါ။ ဝိညတ္ဆုိတာက “ေက်ာင္းလွဴေလာ့” လုိ႕
အေျဖာင့္တုိက္ရုိက္ အလွဴခံတာပါ။
ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ပစၥည္းေလးပါးထဲက ဆြမ္းနဲ႕
သကၤန္းကို အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့၊ နိမိတ္၊ ၾသဘာသ၊ ပရိကထာ၊ ဝိညတ္ဆုိတဲ့ေလးမ်ဳိးနဲ႕
လံုးဝအလွဴမခံေကာင္းပါဘူး။ ေက်ာင္းကုိ နိမိတ္၊ ၾသဘာသႏွစ္မ်ဳိးနဲ႕
အလွဴခံေကာင္းပါတယ္။ ေဆးပစၥည္းက်ေတာ့ နိမိတ္၊ ၾသဘာသ၊ ပရိကထာ၊ ဝိညတ္ေလးမ်ဳိးလံုးနဲ႕
အလွဴခံခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒါက စာမွာလာတဲ့ အဆံုးအျဖတ္ပါ။
အခု အရွင္ေမာဂၢလာန္ရလာတဲ့ ႏုိ႕ဃနာဆြမ္းဟာ
ကိုယ္တုိင္ ပေယာဂမပါေပမယ့္ သစ္သင္ေစာင့္ နတ္ရဲ႕ ႏွဳတ္ျမြက္ျခင္းဆုိတဲ့ ဝိညတ္ပေယာဂ
ပါေနပါတယ္။ ဒါကုိ ၾကည့္ၿပီး အရွင္သာရိပုတၱရာက သြန္ပစ္ခုိင္းတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအျပဳအမွဳကုိ သီလထဲမွာထည့္ရင္
အာဇီဝပါရိသုဒၶိ သီလပါ။ အာဇီဝပါရိသုဒၶိသီလဆုိတာက ေဗဒင္ေဟာလုိ႕ ေဆးကုလုိ႕ စသည့္ျဖင့္
မသင့္ေသာ နည္းေတြနဲ႕ ရွာမွီးလုိ႕ရတဲ့ ပစၥည္းလာဘ္လာဘမွ ေရွာင္ၾကဥ္တာပါ။
အျပစ္မကင္းတဲ့ အျပဳအမူေတြနဲ႕ ႀကံဳတဲ့အခါ
ႀကိဳက္မရွက္၊ ငိုက္မရွက္ အစရွိတဲ့ ေလာကစကားပံုေတြနဲ႕ ကုိယ့္အျပစ္ကိုယ္
ေဖာ့ေတြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ အျပဳအမူကုိဖတ္ၿပီး ေက်ာထဲခ်မ္းစိမ္ ့သြားတာေတာ့
အမွန္ပါပဲ။
ရေဝႏြယ္(အင္းမ)
-က်မ္းကုိး
-ဝိသုဒၶိမဂ္
ပထမအုပ္
-ျမတ္သတိ
ဇူလုိင္ ၂၀၀၀။
ခင္မင္စြာျဖင့္...
ေဇာ္သိခၤ
