ေနာက္က်ၿပီဟု ဘယ္သူေျပာမည္လဲ

လူအမ်ားအျပားကုိ ႏွိပ္စက္ေျခာက္လွန္႕တက္သည့္ စကားတစ္ခြန္းရွိသည္။

“သိပ္ေနာက္က်သြားၿပီ“ ဆုိေသာစကား။

အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွ ေက်ာင္းထြက္လာခဲ့သူက အနိမ့္စားအလုပ္ေတြ လုပ္ေနရျခင္းအတြက္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္သည္။ ခုေနေက်ာင္းျပန္တက္ၿပီး အတန္းပညာျပည့္စံုေအာင္ သင္လုိ႕ရရင္ သိပ္ေကာင္းမည္ဟု ေတြးသည္။ သုိ႕ေသာ္၊ “ ခုေတာ့ သိပ္ေေနာက္က်သြားၿပီ“ တဲ့။ သူက ဆုိသည္။

ဇနီးသည္အေပၚ သစၥာေဖာက္ဖ်က္ခဲ့မိသည့္ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း သူ႕အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀ကုိ အဖတ္ဆည္ခ်င္သည္။ျပန္သာယာေအာင္ ျပဳျပင္ခ်င္သည္။ သုိ႕ေသာ္ “သိပ္ေနာက္က်သြားၿပီ“ ဟု သူက ဆုိေနသည္။

အရက္ေသာက္လြန္းသျဖင့္ အလုပ္မွ ထုတ္ပယ္ျခင္းခံရသူကလည္း အရက္စြဲေရာဂါကုိ ကုစားကာ ဘ၀ကုိ အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္စခ်င္သည္။ သုိ႕ေသာ္ “ေနာက္က်ခဲ့ၿပီ“ ဟု ျမင္ေနသည္။

မိသားစုေတြ ဇနီး ခင္ပြန္းေတြကို ၾကည့္လွ်င္ အခ်င္းခ်င္း ပဋိပကၡမျဖစ္ဖူးသူ အလြန္ပင္နည္းလွေၾကာင္း ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ၿပီးစတြင္ ႏွစ္ဖက္စလံုး တင္းမာကာ ေျပရာေျပေၾကာင္း စကားဆုိလုိေသာ ဆႏၵ မရွိတက္ၾက။ အခ်ိန္ၾကာသည့္အခါ၌မူ စိတ္ေတြေတာ့ ေျပသြားသည္။ သုိ႕ေသာ္ ေဒါသထြက္စဥ္က လြန္လြန္ကၽြံကၽြံေျပာခဲ့ဆုိခဲ့ လုပ္ခဲ့မိသည္မ်ား အတြက္ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ဖုိ႕က်ေတာ့ အခ်ိန္ေတြ သိပ္ေနာက္က်သြားၿပီဟု ခံစာမိတက္ၾကျပန္သည္။

သည္လုိပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲေျပာသည္။

“အဓိပၸာယ္မရွိတာ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့အမွားကုိ ျပန္ေျပေအာင္လုပ္ဖုိ႕ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္က်တယ္လုိ႕ မရွိဘူး၊ ဘယ္ကိစၥမဆုိ အသစ္ျပန္စဖုိ႕အတြက္ ေနာက္က်သြားၿပီ ဆုိတာ မရွိဘူး“ ဟူ၍ ။

မ်ားမၾကာမီက ကၽြန္ေတာ္ ဂီတပညာရွင္ႀကီး ေရာဘတ္ေရွာအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ဖတ္ရ၏။ ေရွာမွာ အတၱလန္တာ ဆင္ဖုိနီ ေအာ္ခက္စၾတာအဖြဲ႕ တြင္ ဂီတဒါရုိက္တာႏွင့္ တီး၀ုိင္းေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေနရာမွ အၿငိမ္းစားယူေတာ့မည္ ျဖစ္၏။

ေရွာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ၾကားတြင္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခု ရွိခဲ့ဖူးသည္။

ဟုိး…. လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ နယူေယာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ မာဘယ္ေကာ္လီဂ်ီယိတ္ ဘုရားေက်ာင္းတြင္ သင္းအုပ္ဆရာအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ေရာက္စအခ်ိန္က ေရွာကၽြန္ေတာ့္ထံေရာက္ရွိလာကာ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းတြင္ ေတးသီခ်င္း သီဆုိမည့္ လူငယ္အဖြဲ႕တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ ရွိသင့္ေၾကာင္း၊ သည္အဖြဲ႕ မ်ဳိးတစ္ခု သူဦးေဆာင္ေနေၾကာင္း ႏွင့္ ေက်ာင္းအတြက္ စီစဥ္ေပးႏုိင္ေၾကာင္းမ်ား ေျပာဆုိသည္။

သူ႕စိတ္ကူးကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်သြားသည္။သည္အစီအစဥ္က ေက်ာင္းအသင္း၀င္ လူငယ္မ်ားအတြက္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္ေစလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ျမင္လုိက္သည္။ သုိ႕ႏွင့္ သူ႕အား သူ႕အစီအစဥ္အတုိင္း ဆက္လုပ္ရန္ တုိက္တြန္းျဖစ္ခဲ့သည္။ အဆုိအဖြဲ႕မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ ေတးသီခ်င္း သီဆုိရာ၌ အလြန္ပင္ ထက္ထက္သန္သန္ႀကိဳးႀကိဳးၾကြၾကြရွိၾကရာ သူတုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ၀တ္ျပဳပြဲမွာ ပုိ၍ ျပည္၀စံုလင္လာသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိခဲ့သည္။

သုိ႕ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာ အသင္းသူ အသင္းသားမ်ားက သည္အစီအစဥ္ကုိ သေဘာမက်ခဲ့။ ပုိ၍ဆုိးသည္က သေဘာမက်သူမ်ားထဲတြင္ သက္ႀကီး၀ါႀကီး ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးပါေနျခင္းပင္။ သုိတုိ႕က အစဥ္အလာ အစြဲအလမ္း ျပင္းထန္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေတးဂီတအဖြဲ၏ သီဆုိမွဳမ်ားသည္ မာဘယ္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းက အစဥ္အဆက္ လက္ခံက်င့္သံုးခဲ့သည့္ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္မ်ားႏွင့္ မ်ားစြာ ျခားနားေနသည္ဟု ၄င္းတုိ႕က ယူဆၾကသည္။ ထုိ႕ေနာက္ သည္အစီအစဥ္သစ္ကုိ သူတုိ႕မလုိလား မႏွစ္ၿမိဳ႕သည့္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိျမင္ေအာင္ အထင္အရွားျပသၾကသည္။ သုိ႕ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး၌ အက်ိဳးအေၾကာင္းမေလ်ာ္ကန္မွန္း သိလ်က္ႏွင့္ပင္ ေရွာအား ၀မ္းနည္းေၾကာင္း ေတာင္းပန္ကာ သူ ကမကထျပဳေနသည့္ အစီအစဥ္ကုိ ရပ္နားရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလုိက္ရေတာ့သည္။

သူ အေတာ္ႀကီး စိတ္ပ်က္သြားသည္။ သုိ႕ေသာ္ အေျခအေနကုိ သေဘာေပါက္ေၾကာင္းေတာ့ သူေျပာသြားခဲ့သည္။

သည္အျဖစ္အပ်က္သည္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကုိ အၿမဲေႏွာက္ယွက္ေျခာက္လွန္႕၍ ေနခဲ့သည္။ ကုိယ္ ယံုၾကည္သည့္ အရာကို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရဲသည့္ သတၱိ ကၽြန္ေတာ့မွာ မရွိခဲ့ဘူး မဟုတ္လား။

ယခုဆုိလွ်င္ သည္ကိစၥျဖစ္ပြားခဲ့တာ ရာစုႏွစ္တစ္၀က္နီးပါး ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ သည္ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးပင္ ေရွာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဆံုေျပာဆုိမိျခင္း လံုး၀ မရွိခဲ့။

သုိ႕ေသာ္ သူ႕အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ေနခုိက္ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲရွိ မွန္မွားသိစိတ္က တစ္ခု သတိေဖာ္ေပးလာသည္။ ေရွာႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က အမွားတစ္ခု က်ဴးလြန္မိခဲ့ဖူးသည္။ သည္အမွားကို ယေန႕ထိ အမွန္ျပန္မျပင္ရေသး ဟူ၍။

သုိ႕ႏွင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ေရာဘတ္ေရွာထံစာတစ္ေစာင္ ကၽြန္ေတာ္ေရးသည္။ ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ဘကက မွားယြင္းခဲ့သည့္ အေၾကာင္း၊ ယင္းအတြက္ ေတာင္းပန္ေၾကာင္း ေရးသားလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလုိပင္ ဂီတပညာရွင္ႀကီးထံမွ စာတစ္ေစာင္ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသည္။ “သေဘာထားႀကီးေသာ၊ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာ၍ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းမွဳလည္းရွိေသာ“ ထုိေပးစာကုိ ဖတ္ရသည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းႏွင့္ ထုိစဥ္က ျဖစ္ရပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကသာ မဟုတ္ သူ႕ဘက္ကလည္း ထပ္တူထပ္မွ် မွားယြင္းမွဳ ရွိခဲ့ေၾကာင္း သူ႕စာ၌ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

သည္စာ ဖတ္ရၿပီးသည့္ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းေျမာက္ အားတက္သြားလုိက္ပံုမွာ ေျပာဖြယ္ရာ မရွိေတာ့ေပး။ ၀န္ခ်ေတာင္း ပန္စကားဟူသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာ္လည္း ေနာက္က်ၿပီဟူ၍ မရွိေၾကာင္း အထင္အရွားျပလုိက္သည့္ သာဓကတစ္ခု ပင္တည္း။

သင့္စိတ္ထဲတြင္ေကာ သည္လုိအတိတ္ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးေတြ ေပကတ္က်န္ေနတာ မရွိေပဘူးလား။ သင့္ျမတ္ရာသင့္ျမတ္ေၾကာင္း စကားတစ္ခြန္းေျပာလုိက္သင့္တာ၊ ပုဂၢိဳလ္ေရးမေက်လည္မွဳတစ္ခု ေက်လည္ေအာင္ ေျဖရွင္းလုိက္သင့္တာ၊ ေကာင္းေသာ အမွဳတစ္ခု ေဆာင္ရြက္သင့္လ်က္ ၿပီးစီးေအာင္ မေဆာင္ရြက္ျဖစ္ေသာေသးတာ၊……….စသျဖင့္ ။

အဲသည္ကိစၥေတြသည္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ ၾကာေကာင္း ၾကာခဲ့ပါမည္။ သို႕ေသာ္ ေနာက္က်သြားၿပီ ဟူ၍ ကား မယူဆပါႏွင့္။

အေၾကာင္းမူ သည္ကိစၥမ်ဳိးမွာ ဘယ္ေသာအခါမွ် ေနာက္က်ၿပီ ဟူ၍ မရွိေသာေၾကာင့္ပင္။

မူရင္း။ ။ N.V.Peale ၏ Who Says It’s Too Late?

ေဖျဖင့္ (ႏွလံုးသား အာဟာရ ၂)

ေဇာ္သိခၤ