ကမၼသတၱိေလးေတြ

ီပုိ႕စ္ ေလး ကုိ တင္ဖုိ႕ရာ ႏွစ္ရက္ရွိသြားပါၿပီး။ ေကာ္နက္ရွင္ေတြ ျပတ္ေနတာရယ္ ရတဲ့ ေကာ္နက္ရွင္ၾကေတာ့လည္း အရမ္းေလးေနတာ နဲ႕ မတင္ျဖစ္ဘူး ျဖစ္ေနတာ ။ ဒီေန႕မွပဲ ေကာ္နက္ရွင္က ျပန္ရလာတာနဲ႕ ပဲ ဒီပုိ႕စ္ေလး ကုိ တင္ေပးလုိက္ပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်…..

ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒါကုိ အရင္ေျပာျပရေအာင္ပါ။

ျမတ္စြားဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ဥဂၢေသန ဆုိတဲ့ သူေဌးသားတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ သူေနထုိင္ရာ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕ကုိ လူေပါင္းငါးရာပါတဲ့ ကၽြမ္းဘားအဖြဲ႕ႀကီးတစ္ဖြဲ႕ ေရာက္လာပါတယ္။

အဲဒီကၽြမ္းဘား အဖြဲႀကီးက ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးရဲ႕ နန္းေတာ္မွာ ကျပၾကပါတယ္။ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးကလည္း သူ႕ရဲ႕ ျပည္သူျပည္သားေတြကုိပါ လာၾကည့္ခြင့္ေပးပါတယ္။ စာထဲမွာေတာ့ ေညာင္ေစာင္းေတြခ်ၿပီး ၾကည့္ၾက တာလုိ႕ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ကုလားထုိင္ပဲ မေပၚေသးလုိ႕လား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြပဲ ၀ုိင္းၾကည့္ၾကတဲ့ ပြဲမုိ႕လား မသိပါဘူး။

လူငါးရာပါတဲ့ ကၽြမ္းဘားအဖြဲ႕ထဲမွာ ပရိသတ္ စိတ္အ၀င္စားဆံုးက အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ ကေခ်သည္မေလးပါ။ အဲဒီကေခ်သည္မေလးက ရုပ္ရည္ကလည္း အလြန္လွဆုိပဲ။ လွရုံတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူက ၀ါးလံုးေပၚတက္ၿပီး ကၽြမး္ဘား ကစားျပတာပါ။ ပရိသတ္က လည္း အဲဒီ ကၽြမ္းဘားကစားျပတာကုိ သေဘာက်ၿပီး ဆုေငြေတြ ၀ုိင္းခ်ၾကပါသတဲ့။ လက္ခုပ္သံေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႕လည္း အားေပးၾကပါသတဲ့။ ပရိသတ္ထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဥဂၢေသနကေတာ့ အားေပးရုံတင္မကေတာ့ဘဲ သံေယာဇဥ္ပါ ျဖစ္သြားပါသတဲ့။ ဒါက လည္း အတိတ္ေရ စက္တစ္ခုေၾကာင့္ပါ။

ပြဲၿပီးလုိ႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႕မိဘေတြကို ကေခ်သည္မေလးကို လုိခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ပူဆာေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူေဌးသားနဲ႕ ကေခ်သည္ဆုိေတာ့ အလႊာသိပ္ကြာေနတာနဲ႕ မိဘေတြက သေဘာမတူပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဥဂၢေသနက အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဥဂၢေသနရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကုိ ေခၚၿပီး “ ဒီအေသျပာတစ္ေထာင္ကုိ ယူသြားၿပီး ကေခ်သည္မေလးရဲ႕ အေဖကုိေပးပါ။ ၿပီးေတာ့ ကေခ်သည္မေလးကို ဥဂၢေသနနဲ႕ ေပးစားဖုိ႕ ထည့္လုိက္ပါလုိ႕ “ ေျပာၿပီး လႊတ္လုိက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကေခ်သည္မေလးရဲ႕ အေဖက ဒီသမီးေလး နဲ႕ပဲ လုပ္စားေနရတာဆုိေတာ့ ဥဂၢေသနအိမ္ကုိ ထည့္မေပးလုိက္ႏုိင္ပါဘူး။ သူ႕သမီးကုိ လက္ထပ္ခ်င္သပ ဆုိရင္ သူတုိ႕နဲ႕ပဲ လုိက္ေနရမယ္လုိ႕ ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ဥဂၢေသနလည္း သတင္းစကားၾကားတာနဲ႕ ေငါက္ခနဲထ၊ မိဘေတြရဲ႕ ဆႏၵကုိ ဆန္႕က်င္ၿပီး ကေခ်သည္မေလးရွိရာကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကေခ်သည္မေလးဆီေရာက္ေတာ့ ဖခင္ျဖစ္သူကလည္း တစ္ခါတည္း သမီးျဖစ္သူနဲ႕ ေပးစားလုိက္ပါတယ။ ဒီလုိနဲ႕ ဥဂၢေသနဟာ ကၽြမ္းဘားအဖြဲ႕ႀကီးနဲ႕ ၿမိဳ႕တကာ နယ္တကာလွည့္ၿပီး လုိက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ပါေပမယ့္ ဥဂၢေသနက ဘာမွ မတက္ေတာ့ လွည္းေစာင့္တာ၊ ႏြားေတြ အစာေကၽြးတာ၊ ပစၥည္းသယ္တာေလာက္ပဲ လုပ္ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိေနလာရင္းနဲ႕ သားေလးတစ္ေယာက္ရလာပါတယ္။

သားရလာေတာ့ ကေခ်သည္မေလးက ကေလးေခ်ာ့တဲ့အခါ ဘယ္လုိသီခ်င္းဆုိၿပီး ေခ်ာ့သလဲဆုိေတာ့ “လွည္းေစာင့္သမားရဲ႕သား အိပ္ပါေတာ့လား၊ ပစၥည္းသယ္သမားရဲ႕သား အိပ္ပါေတာ့လား“ အဲဒီလုိ ဆုိၿပီး ေခ်ာ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဥဂၢေသနက မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ၿပီး “မင္း ငါ့ကုိ ေစာင္းဆုိတာလား“ လုိ႕ေမးလုိက္ပါတယ္။ ဇနီးျဖစ္သူ ကေခ်သည္မေလးကလည္း “ေစာင္းဆုိတာ မဟုတ္ဘူး ၊ တည့္တည့္ဆုိတာ “ လုိ႕ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ဥဂၢေသနဟာ သူ႕မာနကုိ ထိခုိက္လာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေယာကၡမ လုပ္သူထဲသြားၿပိး သူ႕ကုိ ကၽြမ္းဘားအတက္ပညာ သင္ေပးဖို႕ ေျပာပါတယ္။ ေယာကၡမလုပ္သူကလည္း တအံ့တၾသနဲ႕ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ သင္လုိက္တာ ၀ါးလံုးထိပ္ဖ်ားမွာ ကၽြမ္းပစ္ၿပီးကစားတဲ့အတက္ကုိ ေကာင္းေကာင္းတက္သြားပါေတာ့တယ္။

ေယာကၡမလုပ္သူကလည္း သူ႕သားမက္ကုိ ရြာငယ္ၿမိဳ႕ငယ္ကစၿပီး ပြဲထုတ္ေပးပါတယ္။ ဥဂၢေသနဟာ ကစားရင္း ကစားရင္းနဲ႕ သူ႕ဇနီးကေခ်သည္မေလး ထက္ သာသြားပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ရြာတကာလွည့္လည္ ကျပေနခဲ့ရင္း သူ႕ဇာတိ ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕ကုိ ကျပဖုိ႕ အလွည့္က်လာပါတယ္။

ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြကလည္း သူတုိ႕ဇာတိသူေဌးသား ဥဂၢေသန ကၽြမ္းဘားကစားျပမယ္ ဆုိေတာ့ အားလံုးကလည္း စိတ္၀င္စားေနၾကပါတယ္။ ဥဂၢေသနကလည္း သူ႕ဇာတိၿမိဳ႕ဆုိေတာ့ အရင္စံခ်ိန္ထက္တင္ၿပီး ကစားျပဖုိ႕ ျပင္ထားပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႕ ရာဇၿဂိဳဟ္ကုိ ေရာက္လာတဲ့အခါ အေတာင္ေျခာက္ဆယ္ရွိတဲ့ ၀ါးလံုးထိပ္ဖ်ားမွာ ကၽြမ္းခုႏွစ္ပတ္ပစ္ၿပီး ကစားျပပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ႀကြလာပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားၾကြလာေတာ့ ပြဲၾကည့္တဲ့ ပရိသတ္က ျမတ္စြာဘုရားဆီ ေရာက္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။

မဟာဂရုဏာရွင္ျဖစ္တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားက “ဥဂၢေသနတစ္ေယာက္ သူ႕အတက္ပညာကုိ အစြမ္းကုန္ ျပသေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ပရိသတ္က ငါ့ဆီေရာက္လာရင္ ႏွလံုးမသာမယာျဖစ္ေတာ့မွာပဲ “ ဆုိၿပီး အတူပါလာတဲ့ အရွင္ေမာဂၢလာန္ကုိ “ခ်စ္သားေမာဂၢလာန္… ဥဂၢေသနကုိ သြားေျပာေခ်၊ ကၽြမ္းဘားကုိ ဆက္ျပပါလုိ႕ ျမတ္စြာဘုရားက ေျပာခုိင္းလုိက္ပါတယ္လုိ႕ “ ျမတ္စြာဘုရားက အဲဒီလုိေျပာခုိင္းလုိက္ေတာ့ အရွင္ေမာဂၢလာန္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းသြားေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဥဂၢေသနက ဘယ္လုိေတြးသလဲ ဆုိေတာ့ “ ျမတ္စြာဘုရားက ငါ့ရဲ႕ ကၽြမ္းဘားကုိ ၾကည့္ရွဳ႕လုိလုိ႕ပဲ“ ဆုိၿပီး အစြမ္းကုန္ဆက္ျပပါတယ္။

ဥဂၢေသနကစားျပလုိ႕ ၿပီးသြားတဲ့အခါ ဥဂၢေသနက ၀ါးလံုးထိပ္ဖ်ားကပဲ ျမတ္စြာဘုရားကုိ လက္အုပ္ခ်ီ အရုိအေသျပဳပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားက ေအာက္ကပဲ “ ခ်စ္သား ဥဂၢေသန ပညာရွိတဲ့သူဟာ အတိတ္ အနာဂတ္ ပစၥဳပၸန္ ခႏၶာေတြမွာျဖစ္တဲ့ တြယ္တာျခင္းတဏွာကုိ ပယ္စြန္႕ၿပီး ပဋိသေႏၶတည္ျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္ဖုိ႕ သင့္လွေပတယ္“ လုိ႕ တရာေဟာလုိက္ပါတယ္။ ၀ါးလံုးထိပ္ဖ်ားက တရားနာရင္းပဲ ဥဂၢေသနဟာ ရဟႏၱာျဖစ္သြားပါတယ္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္အားလံုးလည္း တရားထူး တရားျမတ္ေတြရသြားၾကပါတယ္။ လူ၀တ္နဲ႕ ရဟႏၱာျဖစ္သြားတာဆုိေတာ့့ သကၤန္း၀တ္ကုိ ကူးရပါတယ္။ မကူးရင္ အဲဒီေန႕မွာပဲ ပရိနိဗၺာန္စံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေအာက္ကုိ ဆင္းလာၿပီး ျမတ္စြာဘုရားဆီ ရဟန္းျပဳေပးဖုိ႕ ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း ဧဟိဘိကၡဳလုိ႕ ေခၚၿပီး ရဟန္းျပဳေပးလုိက္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက သံေ၀ဂယူဖုိ႕ ဥဂၢေသန ကေခ်သည္ ျဖစ္ရတဲံ အေၾကာင္းရင္းကုိ ဆက္ေဟာျပပါတယ္။

ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္မွာ ျပည္သူျပည္သားေတြက ေရႊေစတီ တစ္ဆူ ၀ုိင္းတည္ၾကပါတယ္တဲ့။ ျပည္သူျပည္သားေတြက လုပ္အားလာေပးတဲ့အခါစားစရာ ေသာက္စရာေတြပါ လွည္းနဲ႕ တင္ယူလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဥဂၢေသနေလာင္း ဇနီးေမာင္ႏွံတုိ႕လည္း လွည္းနဲ႕လာခဲ့ၾကပါတယ္။ လွည္းနဲ႕လာရင္း လမ္းမွာ ဆြမ္းခံၾကြတဲ့ ရဟႏၱာတစ္ပါးကုိ ဖူးေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လွည္းကုိရပ္ၿပီးပါလာတဲ့ ဆြမ္းေဘာဇဥ္ေတြကို ေလာင္းလွဴပါတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းၿပီးေတာ့ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္လံုးက “`ဤကုသုိလ္ေကာင္းမွဳေၾကာင့္ အရွင္ဘုရားသိတဲ့ တရားထူးကို သိရပါလုိ၏“ လုိ႕ ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။

ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ကလည္း ဆုေတာင္းတဲ့အတုိင္း ျပည့္မွာျဖစ္လုိ႕ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႕ ၿပံဳးေတာ္မူလုိက္ပါတယ္။အဲဒီလုိ ၿပံဳးလုိက္တာကို ေတြ႕လုိက္ရေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူက ဘာေျပာသလဲဆုိေတာ့ “အုိ….အရွင့္ျမတ္ ၿပံဳးတဲ့ အၿပံဳးက ကေခ်သည္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အၿပံဳးမ်ဳိးပဲ၊ မဟုတ္မွလြဲေရာ ကေခ်သည္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲံလုိ႕ ထင္တယ္ေနာ္“ လုိ႕ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေယာက်ာ္းလုပ္သူကလည္း “ေအး… ဟုတ္ေလာက္တယ္“ လုိ႕ ေထာက္ခံခ်က္ ေပးလုိက္ပါသတဲ့။

ဥဂၢေသနတုိ႕ တရားထူးရတာက ရဟႏၱာကုိ ေစတနာပါပါ ဆြမ္းေလာင္းခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္အေထာက္အပံ့ေၾကာင့္ပါတဲ့။ ကေခ်သည္ျဖစ္ရတာကေတာ့ ရဟႏၱာကုိ ကေခ်သည္နဲ႕တူတယ္လုိ႕ လွ်ာရွည္မိလုိက္တဲ့ အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ပါ။ တကယ္လုိ႕ ေယာက်္ားလုပ္သူက “အင္း“ မလုိက္ခဲ့ရင္ မိန္းမပဲ ကေခ်သည္ျဖစ္ရမွာပါ။ အခုေတာ့ ေယာက်ာ္းကပါ “အင္း“ လုိက္ခဲ့တဲ့အတြက္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကေခ်သည္ျဖစ္ရတယ္။

အဲဒီလုိ အတိတ္ေရစက္ေၾကာင့္ပဲ သူတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဒီဘ၀မွာညပဲ ျပန္ေတြ႕ရတာပါတဲ့။ အတိတ္ေရစက္ေတြ ပါလာခဲ့ရင္ေတာ့ ဘယ္လုိ အေၾကာင္းေတြကာဆီးကာဆီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေတြ႕ဆံုၾကရတာပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ အဓိကေျပာခ်င္တာက ဒီဇာတ္လမ္းမဟုတ္ပါဘူး။ ကမၼသတၱိေလးေတြအေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ေကာင္းကံ ဆုိးကံ ႏွစ္ခုက ဒြန္တြဲပါေနလုိ႕ သီးျခားေရြးခ်ယ္ၿပီး ေရးလုိက္တာပါပဲ။

အဓိကေျပာခ်င္တဲ့ ကမၼသတၱိေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာရေအာင္ပါ။

မၾကာေသးခင္ကာလက မႏၱေလးက အဖြားတစ္ေယာက္က ဘယ္လုိေျပာလာသလဲဆုိေတာ့ “ဗုဒၶဘာသာေတြ ေျပာေနတဲ့ ကံ, ကံရဲ႕ အက်ဳိးကုိေတာင္ ယံုရမွာ မခ်င့္ရဲ ျဖစ္လာတယ္“ တဲ့။ အဖြားက ကံ,ကံရဲ႕ သေဘာ သတိၱေလးေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းသိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕၀န္းက်င္ကုိ ၾကည့္ၿပီး အားမလုိအားမရနဲ႕ ေျပာလုိက္တာ ထင္ပါတယ္။

ကံျပဳတဲ့ေနရာမွာ ဘာအေရးႀကီးဆံုးလဲဆုိရင္ ေစတနာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက “ေစတနာဟံ ဘိကၡေ၀ ကမၼံ၀ဒါမိ၊ ရဟန္းတုိ႕ ေစတနာကုိ ကံလုိ႕ ငါဘုရား ေဟာတယ္“ လုိ႕ မိန္႕ၾကားထားတာပါ။ အဲဒီ ေစတနာနဲ႕ ကံ ၊ ကံနဲ႕ ေစတနာ ဘာထူးသလဲ ေမးရင္ ျပဳလုပ္ဆဲ အမွဳေတြဟာ ေစတနာပါ။ ၿပီးၿပီးသြားတာက ကံပါ။

ဥပမာ- ၀က္တစ္ေကာင္ကုိကုိ သတ္ေနတယ္။ သတ္ေနဆဲကာလဟာ ေစတနာပါ။ သတ္ၿပီးလုိ႕ ေသသြားတဲ့အခါ ၊ သတ္ျခင္းကိစၥ ၿပီးသြားတဲ့အခါဟာ ကံပါ။ ဒီလုိပါပဲ … ရဟန္းတစ္ပါးကုိ ဆြမ္းေလာင္းေနဆဲဟာ ေစတနာပါ၊ ဆြမ္းေလာင္းၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္ဟာ ကံပါ။ ဒါကုိ ေယာဆရာ ေတာ္ ဘုရားရဲ႕ “ျပဳလုပ္ဆဲမွာ ေစတနာ၊ ၿပီးခါ ကံဟုသိ“ ဆုိတဲ့ လကၤာေလးနဲ႕ ကပ္မွတ္ထားလုိ႕ ရပါတယ္။

ေကာင္းမွဳျပဳလုပ္ဆဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မေကာင္းမွဳျပဳေနဆဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာေလးေတြ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေစတနာေလးေတြက အၾကာၾကီး တည္မေနပါဘူး။ ဥပါဒ္-ဌီ-ဘင္ = ျဖစ္ တည္ ပ်က္ ဆုိၿပီး ပ်က္ပ်က္သြားပါတယ္။ စာလုိေျပာရင္ေတာ့ ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္သြားတာပါ။ ေကာင္းတာျပဳေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေကာင္းတဲ့ ေစတနာေလးေတြက ျဖစ္ တည္ ပ်က္ ဆုိၿပီး ခဏေလးတည္ၿပီး ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္သြား၊ မေကာင္းတာ ျပဳေနတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း မေကာင္းတဲ့ေစတနာေလးေတြက ျဖစ္ တည္ ပ်က္ ဆုိၿပီး ခဏေလးတည္ၿပီး ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္သြား၊ အဲဒီလုိ ခ်ဳပ္သြားေပမယ့္ ဘာေလးေတြ က်န္ခဲ့သလဲဆုိေတာ့ ကမၼသတၱိေလးေတြပါ။

ေစတနာေလးေတြ ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္သြားလုိက္၊ ကမၼသတၱိေလးေတြ က်န္ခဲ့လုိက္၊ ၾကာလာေတာ့ ကမၼသတၱိေလးေတြ မ်ားလာပါတယ္။ ကမၼသတၱိေလးေတြဟာ ေကာင္းတာျပဳခဲ့ရင္ ေကာင္းတဲ့ ကမၼသတၱိေလးေတြ၊ မေကာင္းတာ ျပဳခဲ့ရင္ မေကာင္းတဲ့ ကမၼသတၱိေလးေတြ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကုိ အက်ိဳးေပးတယ္ဆုိတာလည္း အဲဒီကမၼသတၱိေလးေတြက အက်ိဳးေပးတာပါ။

အဲဒီကမၼသတၱိေလးေတြက ခ်က္ခ်င္းထ အက်ိဳးသလားဆုိေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ထအက်ဳိးမေပးေသးပါဘူး။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္တဲ့အခါမွသာ ထအက်ိဳးေပးတာပါ။

ဒါကုိ စာမွာ ဘယ္လုိ ဥပမာေပးထားသလဲဆုိေတာ့ သရက္သီးမွည့္ကုိ စားၿပီးသြားတဲ့အခါ သရက္ေစ့ေလး က်န္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီသရက္ေစ့မွာ အပင္ေပါက္ႏုိင္တဲ့ ဗီဇသတၱိေလး ရွိေနပါတယ္။ အပင္ေပါက္ႏုိင္တဲ့ ဗီဇသတၱိေလးရွိေနတဲ့ သရက္ေစ့ဟာ ေျမႀကီးနဲ႕လည္း ထိေတြ႕ခြင့္ ရမယ္၊ မုိးဥတုနဲ႕လည္း ထိေတြ႕ခြင့္ရမယ္ဆုိရင္ သရက္ပင္ေလး ထေပါက္လာပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ေျမႀကီးရယ္ ၊ မုိးဥတုရယ္ နဲ႕ ႀကံဳႀကိဳက္ဖုိ႕ပါပဲ။ အဲဒီ အဂၤါႏွစ္ခ်က္နဲ႕ မညီေသးရင္ သရက္ေစ့ေလးဟာ အပင္ေပါက္ႏုိင္တဲ့ သတၱိေလးေတြ ရွိေနေပမယ့္ မေပါက္ႏုိင္ေသးပါဘူး။

အဲဒီ သရက္သီးမွည့္နဲ႕ သရက္ေစ့ေလးရဲ႕ ဥပမာ အတုိင္းပါပဲတဲ့။ သရက္သီးမွည့္ကုိ စားေနဆဲ စားေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ ေစတနာပါတဲ့ ၊ စားၿပီး အပင္ေပါက္ႏုိင္တဲ့ သရက္ေစ့က်န္ခဲ့တာဟာ ကမၼသတၱိပါတဲ့။

သရက္ေစ့ဟာ ခ်က္ခ်င္းခ်က္ျခင္းထၿပီး အပင္ မေပါက္ႏုိင္ေသးဘဲ ေျမႀကီး မုိးဥတုနဲ႕ ထိေတြ႕ခြင့္ရမွ အပင္ေပါက္ႏုိင္သလုိ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၼသတၱိဟာလည္း ခ်က္ခ်င္းအက်ိဳးမေပးႏုိင္ေသးပါဘူး။

ေကာင္းတဲ့ကမၼသတၱိေတြက ေယာနိေသာမန သိကာရ ဆုိတဲ့ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းတဲ့အခါ၊ ကလ်ာဏမိတၱဆုိတဲ့ ဘုရား၊ ပေစၥက ဗုဒၶါ၊ ရဟႏၱာ၊ဆရာေကာင္း စတဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းနဲ႕ ေတြ႕ဆံုးတဲ့အခါမွ ထအက်ိဳးေပးတာပါ။ ဒီလုိပါပဲ … မေကာင္းတဲ့ ကမၼသတၱိေလးေတြကလည္း အေယာနိေသာမနသိကာရ အကုသုိ္လ္ျဖစ္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းတဲ့အခါ ပါပမိတၱမိတ္ေဆြဆုိး မိတ္ေဆြယုတ္နဲ႕ ေတြ႕ဆံုတဲ့အခါက်မွ ထအက်ိဳးေပးမွာပါ။

အဲဒီေတာ့ ကုိယ့္သႏၱာန္မွာရွိေနတဲ့ ကမၼသတၱိေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ထအက်ဳိးမေပးေသးပါဘူး။ ေျခာက္လၾကာမွ အက်ိဳးေပးခ်င္ေပးမယ္။ တစ္ႏွစ္ၾကာမွလည္း အက်ိဳးေပးခ်င္ေပးမယ္။ ဆယ္ႏွစ္ၾကာမွလည္း အက်ဳိးေပးခ်င္ေပးမယ္။ ေနာက္ဘ၀က်မွလည္း အက်ိဳးေပးခ်င္ေပးမယ္။ ေနာက္ဆံုးဘ၀ တစ္ရာေျမာက္က်မွပဲ အက်ိဳးေပးခ်င္ေပးမယ္။ ႏွစ္ဘ၀ေျမာက္ ၊ သံုးဘ၀ေျမာက္၊ ဆယ္ဘ၀ေျမာက္က်မွလည္း အက်ိဳးေပးခ်င္ေပးမယ္။ ေပးမွာေတာ့ ဧကန္မုခ်ပါ။

အဲဒီေတာ့ မႏၱေလးကအဖြားကို ဘယ္လုိျပန္ေျပာရမလဲဆုိေတာ့ “မၾကာမီ လာမည္ ေမွ်ာ္“ လုိ႕ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပါပဲ။

အထက္က ျပခဲ့တဲ့ ဥဂၢေသနတုိ႕ ၀တၱဳကုိပဲ ျပန္အာရုံျပဳၾကည့္လုိက္ပါ။

ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္မွာ ရဟႏၱာတစ္ပါးကုိ ေစတနာ ထက္ထက္သန္သန္နဲ႕ ေလာင္းလွဴခဲ့တဲ့ အတြက္ ေစတနာေလးေတြ ခ်ဳပ္သြားေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့ ကမၼသတၱိေလးေတြ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ကုိ ကေခ်သည္နဲ႕တူတယ္လုိ႕ ေစတနာပါပါနဲ႕ ေျပာခဲ့တဲ့အတြက္ ေစတနာေလးေတြ ခ်ဳပ္သြားေပမယ့္ မေကာင္းတဲ့ကမၼသတၱိေလးေတြ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္မွာ ရခဲ့တဲ့ ကမၼသတၱိေလးေတြက ေဂါတမဘုရားလက္ထက္ေတာ္ေရာက္မွ ၿပိဳင္တူလာအက်ိဳးေပးပါတယ္။

ေကာင္းတဲ့ကမၼသတၱိပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ မေကာင္းတဲ့ကမၼသတၱိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္သႏၱာန္မွာ ကမၼသတၱိေျမာက္သြားၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀တစ္ခုမွာ ဧကန္မုခ် အက်ိဳးေပးေတာ့မွာ့ပါ။ အက်ိဳးေပးနီးတာနဲ႕ ေ၀းတာပဲ ကြာမွာပါ။

ေကာင္းတာျပဳၿပီး အက်ိဳးမေပးေသးလုိ႕ ဘာမွ စိတ္အားေလ်ာ့စရာ မလုိသလုိ၊ မေကာင္းတာျပဳၿပီး အက်ိဳးမေပးေသဘူးဆုိၿပီး ကံကုိအထင္ေသးေနလုိ႕လည္း မရပါဘူး။

ကံဆုိတာ ျပဳၿပီးသြားရင္ ကမၼသတၱိေျမာက္သြားတာဆုိေတာ့ ေကာင္းတဲ့ကံအတြက္ ျပႆနာမရွိေပမယ့္ မေကာင္းတဲ့ကံအတြက္က်ေတာ့ မျပဳခင္ ေသခ်ာစဥ္းစားဖုိ႕ လုိပါတယ္။ ဘ၀ေတြက က်င္လည္ရဦးမွာပါ။ တစ္ဘ၀ေတြက က်င္လည္ရအံုးမွာပါ။ တစ္ဘ၀ထဲနဲ႕ မၿပီးေသးပါဘူး ။ တစ္ဘ၀ထဲနဲ႕ ၿပီးျပတ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့ေလ။

ဘာပဲလုပ္လုပ္ ကံဆုိတာ လုပ္ၿပီးရင္ ကမၼသတၱိကေတာ့ ေျမာက္သြားတာပါပဲ။ မလုပ္ခင္ ေသခ်ာစဥ္းစားဖုိ႕ပဲ လုိတာပါပဲေလ။

က်မ္းကုိး …..

၁။ ဓမၼပဒ အဠကထာ(ဒု)တြဲ ဥဂၢေသန၀တၱဳ။

၁။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ဓမၼေဒသနာေပါင္းခ်ဳပ္ အတြဲ (၁)

ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ)