မွားယြင္းမွဳဟူသည္ ေမာဟမကင္းသူလူတုိင္းႏွင့္ဆက္ဆံ၏။
သူတစ္ပါးမွားလွ်င္ အမွန္ေရာက္ေအာင္ ငါျပင္မည္။
ငါမွားလွ်င္ သူတစ္ပါးအျပင္ကုိ ငါခံမည္။
ငါ့ကုိျပဳျပင္သူကုိ ငါ့ဆရာဟု အမွတ္ျပဳမည္။
သူတစ္ပါးအက်ဳိးကို ငါလုိလားမွ
ငါ့အက်ဳိးကုိ သူတစ္ပါးက လုိလားမည္။
ငါ့တာဝန္ကုိ ငါကုိယ္တုိင္သိ၍ ေဆာင္ရြက္မည္။
ငါ့အလုိသုိ႕သာ တစ္ဖက္သတ္လုိက္သူမွာ
ငါ့မိတ္ေဆြမဟုတ္
သုခ၏ မ်ဳိးေစ့ျဖစ္ေသာဒုကၡကုိ
ရဲဝံ့စြာ ငါခံယူမည္။
ဒုကၡ၏ မ်ဳိးေစ့ျဖစ္ေသာ သုခကုိ
ရဲဝံ့စြာ ငါေရွာင္ရွားမည္။
ငါ့အလုပ္ႏွင့္တူေသာ အက်ဳိးကုိ
မခၽြတ္ငါရမည္။
(အဘိဓဇမဟာရ႒ဂုရု ေညာင္တုန္းၿမိဳ႕၊ ေရႊဟသၤာေတာရ၊ စတုတၳစံေက်ာင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဘဒၵႏၱဝိမလ)
“မိေက်ာင္းမင္း ေရကင္းျပ၊ ဘုန္းႀကီးစာခ်”
ဟူေသာ စကားပံုတုိ႕က
ဆရာကသာတပည့္ကုိ ဆံုးမရမည္။
တပည့္ျဖစ္သူက ဆရာအား
မဆံုးမရဟု ျပေနသည္။
ထုိစကားပံုတုိ႕သည္
မသိမွဳအဝိဇၨာကုိ အကုန္အစင္ပယ္ၿပီးေသာ
ရဟႏၱာ တုိ႕အတြက္သာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။
အဝိဇၨာမပယ္ရေသးေသာ
ပုထုဇဥ္တုိ႕အတြက္ကား မျဖစ္ႏုိင္ေခ်။
အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။
ေမာဟ မကင္းေသးသူမွန္သမွ်
အမွားႏွင့္ မကင္းေသးေသာေၾကာင့္ပါတည္း။
သီဟုိဠ္ကၽြန္း၊ တလဂၤရအရပ္၌ သီတင္းသံုးေနထုိင္ေတာ္မူေသာ ဓမၼဒိႏၷ အမည္ရွိ ရဟႏၱာမေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ ဥစၥဝါလိကအရပ္၌ သီတင္းသံုး ေနထုိင္ေတာ္မူသည့္ ကမၼ႒ာနစရိယဆရာျဖစ္ေတာ္မူေသာ မဟာနဂမေထရ္ႀကီးကုိ အဘယ္ကဲ့သုိ႕ဆံုးမရမည္ကုိ စဥ္းစား၍ မရေအာင္ ရွိေနေတာ္ မူရွာေလသည္။
အစဥ္းစားရၾကပ္မည္ဆုိလွ်င္လည္း ၾကပ္စရာပါေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ မဟာနာဂမေထရ္ႀကီး၏ နည္းေပးလမ္းျပမွဳျဖင့္ ဓမၼဒိႏၷမေထရ္ ႏွင့္တကြ တပည့္ေပါင္း သံုးေသာင္းေက်ာ္တုိ႕သည္ ကိေလသာအာသေဝါကုန္ခန္း ရဟႏၱာ ျဖစ္ေတာ္မူၾကရသည္။ သုိ႕ေသာ္ မိမိတုိ႕ကုိယ္တုိင္ ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီး၍ ဆရာျဖစ္သူ၏ စိတ္ကုိ မိမိတုိ႕စိတ္ျဖင့္ ပုိင္းျခားေဝဖန္၍ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ထူးေပဆန္းေပစြ။ အံ့ၾသစရာေကာင္းေပစြ။
ဆရာျဖစ္သူ မဟာနာဂမေထရ္ႀကီးကား တစ္ေထာင့္ငါးရာ ကိေလသာကုိ တစ္ပါးမွ မသတ္ရေသးေသာ ပုထုဇဥ္ဘဝသာ ရွိေသးသည္ကုိ ေတြ႕ၾကရေသာေၾကာင့္ေပတည္း။ ဝါေတာ္ ၆၀-ေက်ာ္၊ သက္ေတာ္ ၈၀-ေက်ာ္၊ မေထရ္ႀကီးလည္းျဖစ္ျပန္၊ မိမိတုိ႕ရဟႏၱာျဖစ္ရန္ တရားျပေပးေသာ ဆရာလည္းျဖစ္ျပန္ ဤအေၾကာင္းႀကီးႏွစ္ခ်က္ေၾကာင့္ မည္သည့္တပည့္ကမွ် အသိေပး ေလွ်ာက္ထားရဲျခင္း မရွိၾကပါခ်။
ကိေလသာကင္းကြာျခင္းသည္ လွ်ပ္စစ္လက္သကဲ့သုိ႕ တဒဂၤကင္းကြာျခင္း၊ ေမွာ္ေတာထဲခဲပစ္လုိက္သကဲ့သုိ႕ ဝိကၡမၻန= အနည္းငယ္ၾကာေအာင္ ကင္းကြာျခင္း၊ မုိးႀကိဳပစ္ခ်သကဲ့သုိ႕ ေနာင္သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မျဖစ္ေတာ့ေအာင္ သမုေစၦဒ= အျမစ္ျပတ္ကင္းကြာျခင္းဟု သံုးမ်ဳိးရွိရာ အဘိညာဥ္သမာပတ္အရာ အၿမဲဝင္စားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ႏုိင္နင္းေတာ္မူေသာ မဟာနာဂမေထရ္ႀကီး၏သႏၱာန္၌ အဘိညာဥ္၏ တန္ခုိးျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀-ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ကိေလသာမ်ား ဝိကၡမၻနပဟာန္အားျဖင့္ ကင္းကြာေနရာ အရဟတၱမဂ္ရရွိၿပီး ရဟႏၱာျဖစ္၍ ကင္းကြာေနတာဟု ထင္လွ်င္လည္း ထင္စရာပါေပ။ အကယ္၍ ဆရာဟူေသာဂုဏ္ေၾကာင့္ မည္သည့္တပည့္ကမွ အသိေပးဆံုးမျခင္းမရွိခဲ့လွ်င္ ရဟႏၱာတပည့္သံုးေသာင္းေက်ာ္ကုိ ေမြားဖြားေပးခဲ့ေသာ မဟာနာဂမေထရ္ႀကီးကား ပုထုဇဥ္အျဖစ္ႏွင့္သာ ပ်ံေတာ္မူရေပေတာ့မည္။
ထုိအျဖစ္ကုိ ျမင္ေတာ္မူရက္ရွာေသာ ဓမၼဒိႏၷမေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ မျဖစ္ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ အသိေပး ဆံုးမေတာ္မူမည္ဟူေသာ ေစတနာျဖင့္ မဟာနာဂမေထရ္ႀကီး သီတင္းသံုးရာ ဥစၥဝါလိကအရပ္သုိ႕ ၾကြေရာက္ေတာ္ မူခဲ့ေလသည္။ ဓမၼဒိႏၷမေထရ္ကုိျမင္လွ်င္ မဟာနဂမေထရ္ႀကီးက..
“ငါ့ရွင္ ဓမၼဒိႏၷ အခါမဟုတ္ဘဲ အဘယ္သုိ႕ေသာ အေၾကာင္းထူးေၾကာင့္ လာခဲ့ပါသလဲ”
“မွန္ပါ့ အရွင္ဘုရားထံတြင္ ျပႆနာေလးမ်ား ေမးေလွ်ာက္ရန္ အတြက္ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္ဘုရား”
“ငါ့ရွင္ ဓမၼဒိႏၷ ေမးပါ။ သိလွ်င္လည္း ေျဖပါ့မယ္”
သုိ႕ႏွင့္ ေလာကုတၱရာေရးႏွင့္ပတ္သက္ဆက္စပ္ေသာ ျပႆနာေပါင္း တစ္ေထာင္ကုိေမးျမန္းရာ လြယ္လင့္တကူပင္ ဆုတ္ဆုိင္းျခင္းမရွိ၊ ေျဖေတာ္မူ ႏုိင္သည္။ ထုိအခါ ဓမၼဒိႏၷမေထရ္ျမတ္က…
“အရွင္ဘုရားရဲ႕ ဉာဏ္ေတာ္ဟာ ထက္ျမက္စူးရွေတာ္မူလွပါတယ္။ အရွင္ဘုရား ဒီတရားထူးကို ဘယ္အခ်ိန္ကာလေလာက္က ရရွိခဲ့ပါသလဲဘုရား”
“လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္က ရခဲ့ပါတယ္”
“အရွင္ဘုရား သမာဓိတန္ခုိး(အဘိညာဥ္တန္ခုိး) အသံုးျပဳပါေသးသလားဘုရား”
“ငါ့ရွင္ သမာဓိအသံုးျပဳျခင္းသည္ မခဲယဥ္းပါ”
“ဤသုိ႕ဆုိလွ်င္ တပည့္ေတာ္ကုိ ဆင္တစ္ေကာင္ ဖန္ဆင္းျပပါဘုရား”
ထုိအခါ မဟာနာဂမေထရ္ႀကီးက အစြယ္ႀကီးတကားကားႏွင့္ ႀကီးမ်ားထြားႀကိဳင္းလွေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္ႀကီးတစ္ေကာင္ကုိ ဖန္ဆင္းျပလုိက္သည္။
“အရွင္ဘုရား။ အဲဒီဆင္ႀကီးဟာ နားရြက္ကုပ္၊ အၿမီးေထာင္ကာ ႏွာေမာင္းကုိ ခံတြင္းထဲထည့္ၿပီး ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အသံေပးလ်ာက္ အရွင္ ဘုရားထံ တည့္တည့္ေျပးလာဟန္ ဖန္ဆင္းျပေတာ္မူပါဦးဘုရား”
ဓမၼဒိႏၷမေထရ္၏ စကားအဆံုးမွာပင္ မဟာနဂမေထရ္ႀကီးက ဖန္ဆင္းျပေတာ္မူလုိက္ရာ အဘိညာဥ္တန္ခုိးျဖင့္ ဖန္ဆင္းထားေသာ ဆင္သည္ တကယ့္မုန္ယုိေနသည့္ ဆင္တစ္ေကာင္ကဲ့သုိ႕ ေျပးလာရာ ပုထုဇဥ္မွ်သာရွိေသးေသာ မဟာနာဂမေထရ္ႀကီးသည္ မိမိဖန္ဆင္းေသာ ဆင္ကုိပင္ ေၾကာက္လန္႕ရွာလြန္းသျဖင့္ ထေျပးရန္ ဟန္ျပင္လုိက္ရာ ထုိအခ်က္ကုိ သတိထားေနေသာ ဓမၼဒိႏၷမေထရ္ျမတ္က မဟာနာဂမေထရ္ႀကီး၏ သကၤန္းစကုိ လွမ္းဆြဲၿပီး ေမးေလွ်ာက္လုိက္သည္မွာ…
“အရွင္ဘုရား… ရဟႏၱာမ်ားမွာ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕ျခင္း ရွိပါေသးသလားဘုရား”
ထုိအခါက်မွ မဟာနာဂမေထရ္ႀကီးမွာ မိမိ၏ ပုထုဇဥ္အျဖစ္ကုိ သိရွာေတာ္မူသျဖင့္ တပည့္ျဖစ္သူ ဓမၼဒိႏၷမေထရ္ေရွ႕တြင္ လက္အုပ္ခ်ီေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္လ်က္…
“ေက်းဇူးႀကီးလွပါသည္ ငါ့ရွင္ဓမၼဒိႏၷ။ ငါ့ရွင္ ဝံ့ဝ့ံစားစား လာေရာက္ ဆံုးမေသာေၾကာင့္သာလွ်င္ တပည့္ေတာ္သည္ မိမိ၏ ပုထုဇဥ္အျဖစ္ကုိ သိရပါသည္။ တပည့္ေတာ္အား ကိေလသာကုိ အျမစ္ျဖတ္ ပယ္သတ္ေပးႏုိင္မည့္ ကမၼ႒ာန္းနည္းလမ္းကုိ ေပးသနားေတာ္မူပါ” ဟု ကမၼ႒ာန္းေတာင္းရာ ဓမၼဒိႏၷမေထရ္ျမတ္ကလည္း ေပးသနားေတာ္မူသျဖင့္ ကမၼ႒ာန္းကုိသင္ယူၿပီး စၾကံၤသြားရင္းအားထုတ္ရာ ေျခသံုးလွမ္းအရမွာပင္ ရဟႏၱာျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ရပါသည္။ ဤသည္လည္း ေအာင္ျမင္ေသာ ဆံုးမျခင္းေပတည္……။
ေမတၱာရွင္ (ေရႊျပည္သာ) ၏ ဖေဖာင္းတုိင္တစ္တုိင္၏အလင္းေရာင္ ႏွင့္ ဒႆနရသဝတၳဳတုိမ်ား စာအုပ္မွ ေကာက္ႏွဳတ္ေရးသား ေဖာ္ျပသည္။
ခင္မင္စြာျဖင့္…
ေဇာ္သိခၤ
