ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ မိမိ သည္ေနရာကုိ ဘယ္နည္း ဘယ္ပုံေရာက္လာခဲ့သလဲ ကုိေသာ္တာ မေတြးတတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ကားလမ္းမၾကီး၏ အလယ္တည့္တည့္မွာ ရပ္ေနတာကုိ သတိထားမိသျဖင့္ လမ္းေဘးသုိ႔ ကမန္းကတန္း ဆင္းလုိက္သည္။ ကားလမ္းမ၏ ေဘး၀ဲယာမွာ လေရာင္ထုိးေနေသာ ကြင္းျပင္ႏွင့္ ခင္တန္းမ်ားကုိ ေတြ႔ရသည္။ ကားလမ္းေဘး တစ္ေလွ်ာက္တြင္မူ ကုကၠိဳလ္ပင္ မည္းမည္းၾကီးမ်ား စီတန္းရပ္ေနၾကသည္။ လူရိပ္လူေယာင္ကုိမူ မျမင္ရ။ ဘယ့္ႏွယ္ေနရာပါလိမ့္။
အုိ...ဘယ္ေနရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ ေရာက္လာမွေတာ့လည္း ေရာက္ေတာ့တာေပါ့။ ေနရာကေလးကျဖင့္ ေအးကေအး၊ ဆိတ္ကဆိတ္ လွပါဘိသႏွင့္။ ဒီလိုေအးဆိတ္မႈမ်ိဳး ေရႊျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးေတြမွာ ရခဲလွပါဘိေတာင္း။ ကေလာ္တုိင္းမထြက္ေသာ ကဗ်ာဥာဏ္အာေဘာ္ကုိ သြားတုိက္ေဆး ညွစ္သလုိ အတင္းကာေရာ ညွစ္ထုတ္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု အေတြးေပၚမိသျဖင့္ ကုကၠိဳလ္ပင္ၾကီးကုိ မွီကာ ကားလမ္းမကုိ ေက်ာေပး၊ ခင္တန္းဘက္ မ်က္ႏွာမူလ်က္ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ညဥ့္ေလအဟပ္မွာ ျဖန္းကနဲ ၾကက္သီးထသြားေသာ ကုိယ္ကုိပမာမခန္႔ျပဳျပီး ေတာျမိဳင္စြန္းက လြမ္းေအာင္ဖန္ေနပုံကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိသည္။
"ငါ့ေနရာမွာ ဗီသုိဗင္ဆုိလွ်င္ ဒီေနရာမွာ ထုိင္ေနရုံႏွင့္ ေတာၾကီးေဟ၀န္ ေတးသြားတစ္ပုဒ္ေလာက္ စပ္မိမွာအေသအခ်ာ" ဟု ေတြးေနမိသည္။ "ငါကေတာ့ ဗီသုိဗင့္ မြန္းလုိက္နဲ႔ တေယာအစုတ္ေလးနဲ႔ အရူးထရုံပဲ တတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ကေနာင္မင္းဖ်ာ့ထိပ္ထား လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္ မင္းသမီးကေလးကေတာ့... စိန္ျခဴးၾကာေညာင္ လေရာင္လင္းပါလုိ႔ မွန္ေရႊကူျပတင္းရယ္က မယ္ခုေမွ်ာ္... လုိ႔ ဆုိခဲ့ဖူးတာပဲ။ သဥၥာလီ ေမြ႔ရာနန္းေပၚမွာ စံပယ္ရင္း မွန္ျပတင္းကေနတစ္ဆင့္ သူ႔မွာ လေရာင္ကုိ ျမင္ရတယ္ ဆုိကပဲ။ ငါကေတာ့ ေဟာဒီေတာစပ္ေဘးက သဘာ၀က်တဲ့ နက္ခ်ရယ္ ေျမၾကီးေပၚကေန လေရာင္ကုိ တည့္တည့္ထင္းထင္း ျမင္ရတယ္။ ငါအသုံးမက်လုိ႔သာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ မျဖစ္ရင္ရွိမယ္။ ဒီအလွ ဒီအပကုိ ျမင္လုိက္ရလုိ႔ကေတာ့ နတ္သွ်င္ေနာင္ဆုိ ရတုတစ္ပုဒ္ေလာက္ အသာအယာထြက္တယ္။ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္ဆုိ ေဘာလယ္တစ္ပုဒ္ေလာက္ အသာကေလးရႏုိင္တယ္ " ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနမိသည္။
ဒီတုန္း "အုိ ကဗ်ာဆရာၾကီး၊ ကဗ်ာေမွာ္ ဖမ္းေနသလားရွင့္" ဟူေသာ သာယာညင္းေပ်ာင္း ေစာင္းႏွင့္တူသည့္ အသံကုိ ေနာက္ေက်ာနားကပ္လ်က္ ရုတ္တရက္ ၾကားရသျဖင့္ ကုိေသာ္တာ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ဆံပင္ရွည္ဖားလ်ားခ်ထားေသာ နန္း၀တ္နန္းစားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ ျမင္ရသည္။
"အလုိ... အမိက က်ဳပ္ကုိ ဘယ္လုိေခၚလုိက္သလဲ"
"အုိ..ကဗ်ာဆရာၾကီးလုိ႔ ေခၚလုိက္တယ္ေလ၊ ဘာလဲ မၾကိဳက္ဘူးလား၊ ဒါျဖင့္ အုိဘယ့္..အေမာင္ကဗ်ာဆရာငဲ့ လုိ႔ ေခၚရမလား။ ႏုိ႔မဟုတ္ အလုိ .. ကုိကုိကဗ်ာဆရာ လုိ႔ ေခၚရမွာလား " ဟု အမ်ိဳးသမီးက ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ေျဖ၏။
"ေနစမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကုိ ကဗ်ာဆရာမွန္း ဘယ္လုိသိသလဲ"
"ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္တယ္ဆုိတာ ရွင္ၾကားဖူးလား"
"ၾကားဖူးတာေပါ့၊ ေၾသာ္ ခင္ဗ်ားကလည္း ကဗ်ာဆရာပဲလား၊ ကေလာင္နာမည္က ဘယ္လုိေခၚလဲ"
"ကဗ်ာဆရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးရွင္ရယ္၊ သီခ်င္းသည္ေလးပါ။ မႏၲေလးနန္းတြင္းက အညၾတ နန္းတြင္း သီခ်င္းသည္ေလး ေတြထဲက တစ္ဦးေပါ့၊ ရွင္အခုနကေတြးေနတဲ့ စိန္ျခဴးၾကာေညာင္ ေဘာလယ္ တုိ႔ဘာတုိ႔ကုိ ကၽြန္မတုိ႔ ဆုိလာတီးလာခဲ့တာေပါ့။ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္မင္းသမီးတုိ႔ ေဒ၀ကၠႏၵာေမာင္ေမာင္ၾကီးတုိ႔ဟာ ကၽြန္မရဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာသခင္ေတြပါပဲဲ"
"ဆရာေတြကလည္း အခန္႔စားေတြပါလား။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ရဲ႔အေတြးကုိပါ ဖတ္တတ္သလား"
"ဖတ္တတ္တာေပါ့ရွင့္၊ တေစၧဆုိတာ လူ႔အေတြးကုိ ဖတ္တတ္ရတယ္၊ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ရပ္ေနရတာ ေညာင္းလွျပီရွင္၊ ထုိင္ဖုိ႔ျပဳဖုိ႔ ဖိတ္မႏၲက ျပဳပါဦးေတာ့။"
"အဲေလ၊ ဟုတ္ပါရဲ႔ ထုိင္ပါဗ်ာ.. ထုိင္ပါ..။ အဲ ထုိင္ေတာ္မူပါ။ ဒါေပမဲ့ အမ်ိဳးသမီး၊ အဲ.. ထိပ္ထား..အဲ ထားပါေလ။ ထိပ္ထားဘုရား... က်ဳပ္... အဲ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး တစ္ခုေလာက္ေျပာမယ္...ထိပ္ထ
0 comments:
Post a Comment