တစ္ခါတုန္းက သီဟုိဠ္ကၽြန္းအႏုရာဓၿမိဳ႕နဲ႕ မနီးမေ၀း မဟလၿမိဳ႕ေလးမွာ ဣႆရမဟာ တိႆ ဆုိတဲ့ သူေဌးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
သူေဌးက အလွဴအတန္း ၀ါသနာပါသလုိ သူေဌးကေတာ္ကလည္း အလွဴအတန္း ၀ါသနာပါပါတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ ဣႆရမဟာတိႆရဲ႕ အိမ္မွာ လယ္ထြန္ျခင္း ၊ ပ်ဳိးက်ဲျခင္း မဂၤလာကုိ ျပဳပါတယ္။
ေယာက်ာ္းျဖစ္သူက လယ္ကြင္းထဲမွာ ဦးေဆာင္ၿပီး ေဆာင္ရြက္ေနသလုိ ဇနီးလုပ္သူကလည္း လယ္ထြန္ပ်ဳိးက်ဲသူေတြ စားဖုိ႕ ေသာက္ဖုိ႕ အိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနပါတယ္။
ဣႆရမဟာတိႆကုိ အၿမဲတမ္းမနာလုိ၀န္တုိစိတ္ျဖစ္ေနတဲ့ လူသတစ္ေယာက္ကလည္း ၿမိဳ႕ထဲမွာ ရွိေနျပန္ပါတယ္။ ၀န္တုိသူက ၀န္တုိလုိ႕သာ ၀န္တုိေနတာ ၊ ဣႆရမဟာတိႆဆီက ေငြေခ်းထားတာေတြ ျပန္ေတာင္ မဆပ္ရေသးပါ့ဘူး။
မဂၤလာအခမ္းအနား က်င္းပေနတယ္ၾကားေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ပိုၿပီး မနာလုိ၀န္တုိျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡေပးခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားပါတယ္။ အဲဒီ အမ်ဳိးသားက ” ဒါေလာက္မွ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့၊ ပညာေပးလုိက္ဦးမွပဲ ” ဆိုၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကုိ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းတုိက္ထဲေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္နဲ႕ အခန္႕သင့္ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ကုိ ဦးခ်ၿပီးေတာ့
“ ဆရာေတာ္ဘုရား မနက္ျဖန္ သံဃာငါးရာ ဣႆရမဟာတိႆ အိမ္ကုိ ဆြမ္းစားႀကြေတာ္မူပါ ဘုရား “ လုိ႕ ေလွ်ာက္လုိက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ကလည္း ” ေအး…. ေကာင္းၿပီ ပင့္လာတဲ့ ဆြမ္းစားကို လက္ခံထားလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႕ေရာက္ေတာ့ ဣႆရမဟာတိႆက လယ္ကြင္းထဲကုိ စီမံကြပ္ကဲဖုိ႕ သြားၿပီး ဇနီးျဖစ္သူကေတာ့ အလုပ္သမားေတြ စားဖုိ႕ ေသာက္ဖုိ႕ စီမံရမွာမုိ႕ အိမ္မွာက်န္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ေရွ့ကုိ သံဃာငါးရာၾကြလာပါေတာ့တယ္။ ပင့္ဖိတ္မထားပဲနဲ႕ သံဃာေတာ္ေတြ ၾကြလာတာ ျမင္လုိက္ရေတာ့ ပထမေတာ့ သူေဌးကေတာ္က အံ့ၾသသြားပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ သံဃာေတာ္ေတြကို အိမ္ထဲကုိ ပင့္လုိက္ပါတယ္။
လက္ထဲက သပိတ္ေတြကိုလည္း ကုိယ္စီ လွမ္းယူလုိက္ၾကပါတယ္။ ၾကြလာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ အရွင္တိႆဒတၱမေထရ္က အိမ္မွာ သံဃာေတာ္ေတြ ထုိင္ဖုိ႕ အရံသင့္ခင္းထားတာမေတြ႕ရေတာ့ သံသယျဖစ္ပံုရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒကာမလုပ္သူကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။
” ဒကာက … ဒီေန႕ သင္တုိ႕ အ ိမ္မွာ အုတ္အုတ္က်က္က်က္နဲ႕ တျခားမွာ ေၾကာင့္ၾကစုိက္စရာမ်ားရွိေနသလား”
” မွန္ပါဘုရား တပည့္ေတာ္ တုိ႕ အိမ္မွာ လယ္ထြန္မဂၤလာ ျပဳလုပ္ေနပါတယ္ဘုရား၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ဘုရား မပူပါနဲ႕ ဘုရား၊ လယ္ထြန္မွဳကိစၥကို ဒကာ ေယာက်္ားက ေဆာင္ရြက္ေနပါတယ္ဘုရား၊ ဆြမ္းကပ္ဖုိ႕ ကိစၥက တပည့္ေတာ္မတာ၀န္ပါဘုရား”
ဒကာမျဖစ္သူက ဆရာေတာ္ကုိ ေလွ်ာက္ၿပီးဆြမ္းကိစၥကုိ အျမန္စီမံရပါေတာ့တယ္။ စီမံဆဲမွာပဲ ဒကာလုပ္သူက လယ္ထဲက ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ လြဲေခ်ာ္မွဳေတြ ျဖစ္ေနတာ ဆုိေတာ့ ဆရာေတာ္ကပဲ ဒကာကုိ အရင္ဦးစြာ မိန္႕ျပပါတယ္။
” ဒကာရယ္ သင္တုိ႕ အိမ္မွာ လယ္ထြန္မဂၤလာလုပ္ေနၾကတာ ငါတုိ႕ သိခဲ့ရင္ မၾကြပါဘူး၊ ဒကာသူငယ္တစ္ေယာက္က လာပင့္လုိ႕ ၾကြရတာပါ”
” ဆရာေတာ္ဘုရား အဲဒီအတြက္ ဘာမွ မပူပါနဲ႕ဘုရား၊ ဆရာေတာ္ဘုရားကို လာေလွ်ာက္တဲ့ ဒကာဟာ ဘုရားတပည့္ေတာ္ဆီက ေငြေခ်းထားတဲ့သူပါဘုရား၊ တကယ္ေတာ့ ၀န္တုိစိတ္နဲ႕ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ လယ္ထြန္မဂၤလာကို အႏၱရာယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာပါဘုရား၊ ဒါေပမယ့္ သူဖိတ္ေပးလုိ႕ ဆရာေတာ္ဘုရားတုိ႕ကုိ ဆြမ္းကပ္ခြင့့္ရတာပါဘုရား၊တပည့္ေတာ္တုိ႕ အ တြက္ သူဟာ ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ဘုရား၊ ဒီေန႕ကစၿပီး သူ႕ကုိ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ သတ္မွတ္လုိက္ပါမယ္ဘုရား”
ဒကာျဖစ္သူက ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ၿပီး ဆြမ္းကပ္ပါတယ္။ ဆြမ္းစားၿပီးလုိ႕ ေက်ာင္းျပန္အႀကြမွာလည္း သကၤန္းေတြကုိပါ ေပးလွဴလုိက္ပါတယ္။
ေနာက္ထူးျခားးတဲ့ အျပဳအမူ တစ္ခုကေတာ့ ဆရာေတာ္ေတြကို သြားပင့္တဲ့ ရန္ဘက္ ၀န္တုိေနတဲ့သူကို ေၾကြးအားလံုးကုိ ေလွ်ာ္ပစ္လုိက္ေတာ့တာပါပဲ။
ေျပာလက္စနဲ႕ သီဠ္ ၀တၳဳေလး တစ္ပုဒ္ကုိလည္း ထပ္ေျပာလုိက္ပါရေစဦး၊ ရသ၀ါဟိနီက်မ္းကပါ။
တစ္ခါတုန္းက ဥတၱရာ ပထတုိင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ ခရီးတစ္ခုထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ခရီးသြားေနတုန္းမွာ ေနကသိပ္ပူေတာ့ ေရကလည္း ဆာလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္နီးရာသစ္ပင္ရိပ္ေအက္ကုိ ၀င္နားလုိက္ပါတယ္။ သစ္ပင္ေအာက္မွာ သူ႕လုိပဲ သာ၀တၱိျပည္ သား လူစိမ္းတစ္ေယာက္ကလည္း ကြမ္း၀ါးရင္းေနပူခုိေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဥတၱရာပထတုိင္းသားက ႀကိဳေရာက္ေနတဲ့လူစိမ္းကို ေရေတာင္းလုိက္ပါတယ္။
” မိတ္ေဆြရယ္ ေရေလးဘာေလး မပါဘူးလား၊ ပါရင္ နည္းနည္းေလာက္ေပးစမ္းပါ၊ ေရသိပ္ဆာေနလုိ႕ပါ”
” မပါဘူး ”
” ဒါျဖစ္ရင္လည္း မိတ္ေဆြရယ္၊ ေရဆာလြန္းလုိ႕ ကြမ္းေလးတစ္ယာ ေလာက္ေပးပါ”
” ္အုိး … ဒီအတုိင္းေတာ့ ဘယ္ရမလဲ၊ ေလးအသျပာေပးရမယ္”
” ရပါတယ္၊ ေလးအသျပာေပးပါမယ္”
ေျပာၿပီး ေလးအသျပာကုိ ထုတ္ေပးလုိက္ပါတယ္၊ ဒီေတာ့ ဥတၱရာပထတုိင္းသားက ေရဆာေျပအျဖစ္ ကြမ္းကို ၀ါးပါေတာ့တယ္၊
တကယ္ေတာ့ ကြမ္းတစ္ယာဟာ ေလးအသျပာ မတန္ပါဘူး၊ လုိေနမွန္းသိလုိ႕ ပံုမွန္ေစ်းထက္ အဆမ်ားစြာ တင္ေရာင္းလုိက္တာပါ၊
အေမာေျပေတာ့ ကုိယ့္ခရီကုိယ္ ဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ႏွစ္ကာလေတြ ၾကာသြားေရာပဲဆုိပါေတာ့.၊
တစ္ေန႕ေသာအခါမွာေတာ့ ပင္လယ္ျပင္မွာ ခရီးထြက္ရင္း သူတုိ႕ႏွစ္ဦးဟာ သေဘာၤတစ္စီးမွာ ျပန္ဆံုၾကျပန္ပါတယ္။
တစ္ေနရာအေရာက္မွာေတာ့ စီးလာတဲ့သေဘာၤက ေမွာက္သြားပါေလေရာ။ခရီးသည္ေတြဟာ ပင္လယ္ထဲမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႕ ကူးေနၾကပါတယ္။ဥတၱရာပထတုိင္းသားကေတာ့ ကံေကာင္းစြာ ပ်ဥ္ခ်ပ္တစ္ခုကို ရလုိက္ပါတယ္။
ရတာတဲ့ပ်ဥ္ခ်ပ္နဲ႕ကူးရင္း သူနဲ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ယက္ကန္ ယက္ကန္နဲ႕ ေရထဲ နစ္လုနစ္ခင္ျဖစ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္က သူ႕ကုိ ကြမ္းတစ္ယာကုိ ေလးအသျပာနဲ႕ ေရာင္းခဲ့တဲ့သူပါ။
ဒီေတာ့ ဥတၱရာပထတုိင္းသားက
” ဒီမိတ္ေဆြဟာ ငါေရငတ္ေနတုန္းက ကြမ္းတစ္ယာေရာင္းဖုးတယ္။ ေက်းဇူးရွိခဲ့ဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြပဲ” ဆုိၿပီး သူ႕ရဲ႕ ပ်ဥ္ခ်ပ္ကို ထုိးေပးလုိက္ပါေတာ့တယ္။
*****
ဒီသိဟုိဠ္ ၀တၳဳေလး ႏွစ္ပုဒ္ကုိ ျပန္ျပန္ဖတ္ျဖစ္တုိင္း ရင္ထဲမွာ အေအးဓာတ္တစ္ခုခုကုိ ရလုိက္သလုိ ခံစားရပါတယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕ေအးျမတဲ့ အေအးဓာတ္က စာဖတ္သူကုိလာကူးဆက္တဲ့သေဘာပါ။ သီဟုိဠ္ေခတ္က ပံုရိပ္ကေလးႏွစ္ခုက ရာစုမ်ားစြာၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ရာစုေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကာခဲ့ ဖတ္ရသူတုိင္းက ရင္ထဲကုိ ေအးျမေနရတုန္းပါ။
တုိ႕တစ္ေတြ ျပန္ဆံုၾကတဲ့အခါ အပုိင္း (၁) လုိ႕ပဲ ေပးထားလုိက္ပါေတာ့မယ္. ေနာက္ဆက္တြဲ ေတြ ရွိပါေသးတယ္ စာရုိက္ရတာမအားလုိ႕ ေနာက္ေန႕မွ ျပန္လည္ တင္ေပးပါေတာ့မယ္။
ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ)
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ မ၈ၢဇင္း
မတ္လ၊ ၂၀၀၆ ။
ေဇာ္သိခၤ
0 comments:
Post a Comment