မုိးေကာင္းကင္ ေအာက္သုိ႕ ေရာက္လာၾကသူအားလံုး က်န္းမာခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္း ေမတၱာပုိ႕သလုိက္ပါတယ္။

Thursday, December 31, 2009

ႏွလံုးသားအတြက္ တစ္သက္တာ အာဟာရ

အတန္းထဲက

အမွတ္မထင္ေလ့က်င့္ခန္ေလးသည္

တစ္သက္တာ မေမ့ႏုိင္စရာ

သင္ခန္းစာတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့သည္။


သူ႕နာမည္ မာ့ခ္ အကၠလြန္း။ သူက တကယ့္ကုိ ရွားရွားပါးပါး လူစားမ်ဳိး။

မင္နီဆုိတားျပည္နယ္။ ေမာရစ္ၿမိဳ႕ကေလးရွိ စိန္႕ေမရီေက်ာင္းမွာ တတိယတန္း ကေလးေတြ စာသင္ေပးရစဥ္ သူ႕ကုိ ကၽြန္မ စေတြ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အတန္းသား ၃၄ ေယာက္လံုးပင္ အလြန္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ သည္အထဲမွာ မွ မာ့ခ္က ပုိ၍ထူးထူးျခားျခား ။

လူက အလြန္သပ္ရပ္သန္႕ျပန္႕သည္။ အၿမဲရႊင္ရႊင္ ပ်ပ် တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိသည္။ တစ္ခါတေလ သူဆုိးတက္သည္။ သုိ႕ေသာ္ ဆုိးတာ ေလးသည္ပင္ ရယ္ရႊင္ခ်င္စရာ။

သူက စကားလည္း အလြန္မ်ားသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ ပါးစပ္ပိတ္မေနႏိုင္။ အတန္းထဲမွာ ဆရာမ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ စကားေျပာလွ်င္ အျပစ္ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႕ကုိ ခဏခဏ သတိေပးရသည္။ သုိ႕ေသာ္ သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မ အထင္ႀကီးမိရတာ ဆစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ အဲဒါက သူ႕ကုိ အျပစ္ဒဏ္ေပးသည့္အခါတုိင္း " ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆံုးမတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ" ဟု၍တကယ္အရုိးခံႏွင့္ ျပန္လည္ေျပာဆုိတက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အစတြင္ေတာ့ သူ႕စကားက နားထဲမွာ တစ္မ်ဳိးႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေန႕စဥ္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကားရကာ တျဖည္းျဖည္း ရုိး၍သြားသည္။

တစ္ေန႕နံနက္မွာေတာ့ မာခ္ကို စကား မေျပာဖုိ႕ေျပာရတာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားလြန္းသျဖင့္ ကၽြန္မ စိတ္မရွည္ျဖစ္ကာ ဆရာမ  ေပါက္စမ်ား ထံုးစံအတုိင္း အမွားတစ္ခုကို က်ဴးလြန္မိသည္။ မာခ့္ကုိ ေစ့ေစ့ ၾကည့္ကာ " ေနာက္ထပ္ စကားတစ္ခြန္းေျပာရင္.  မင္းပါးစပ္ကုိ ပလာစတာနဲ႕ ကပ္ထားမယ္ "  ဟူ၍ ေျပာလုိက္မိျခင္းပင္။

ဆယ္စကၠန္႕မွ်ပင္ မၾကာပါ။ " မာ့ခ္ စကားေျပာေနျပန္ၿပီး " ဟူ၍ ခ်ပ္က လွမ္းတုိင္သည္။ အတန္းသားမ်ား အား မာ့ခ္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေပးရန္ ကၽြန္မ အကူအညီေတာင္းထားသည္ေတာ့ မဟုတ္။ သုိ႕ေသာ္ မာ့ခ္ ေနာက္ထပ္ စကားေျပာလွ်င္ ဘယ္လုိအျပစ္ေပးမည္ဆုိတာအားလံုးေရွ့မွာ ကၽြန္မ ေၾကညာမိခဲ့ၿပီးျဖစ္ရာ ယခု ျပစ္မွဳက်ဴးလြန္ၿပီဆုိေတာ့ ကၽြန္မ အျပစ္မေပးဘဲ ေန၍ မျဖစ္ေတာ့။

အဲသည္တုန္းက  အေၾကာင္းကုိ သည္ကေန႕ မနက္မွ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလို ကၽြန္မ အာရုံထဲတြင္ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျမင္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ စားပြဲဆီသို႕ ကၽြန္မ ေလွ်ာက္သြားသည္။ အံဆြဲကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖြင့္သည္။ အထဲက ပလာစတာေခြကို ယူသည္။ အစ ႏွစ္စ ညွပ္သည္။ ၿပီးေနာက္ မာ့ခ္ပါးစပ္မွာ. ၾကက္ေျခခတ္ ကပ္ထားလုိက္ၿပီး အတန္းေရွ့ ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။

သူ ဘယ္လုိေနသလဲ လွမ္းၾကည့္လုိက္တာ့ သူက မ်က္စိမွတ္ျပသည္။

" မွတ္ကေရာ.. အခုေတာ့  စကား မေျပာႏုိင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား " ဟု ေတြးကာ သူ႕ကုိ ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ ရယ္ေနမိသည္။ ကၽြန္မ သူ႕ဆီျပန္သြားကာ ပလာစတာေတြ ျပန္ခြာေပးလုိက္ေတာ့ တစ္ခန္းလံုး ၾသဘာသံေတြ ညံသြားသည္။ ပါးစပ္လည္း ဟ၍ ရေရာ သူေျပာလုိက္သည့္ စကားက ထံုးစံအတုိင္း " ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆံုးမတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ" ဟူ၍ပင္ ။

ေနာက္ႏွစ္မွာ ကၽြန္မ အလယ္တန္း (Junior High) အဆင့္ကေန တက္ကာ သခ်ၤာ ဘာသာ သင္ရသည္။ ႏွစ္ေတြက အလ်င္အျမန္ ကုန္လြန္ခဲ့ရာ ဘာမွ်ပင္ ၾကာသည္ မထင္လုိက္ရဘဲ မာ့ခ္တစ္ေယာက္ ကၽြန္မ အတန္းသို႕ ေရာက္လာျပန္သည္။ လူက အရင္ကထက္ ပုိေခ်ာလာသည္။ အေျပာအဆုိက ယခင္အတုိင္း ယဥ္ေက်းဆဲပင္။ သို႔ေသာ္ ကိုးတန္းမွာ ကၽြန္မ သင္သည္႔ သခ်ၤာသစ္က အေတာ္ၾကိဳးစားျပီး လိုက္ရသည္ျဖစ္ရာ မာ႔ခ္တစ္ေယာက္ အရင္ကလို စကားမ်ားမ်ား မေျပာႏိုင္ခဲ႔။

တစ္ခုေသာ ေသာၾကာေန႔တြင္မူ အေျခအေနကနည္းနည္းပိုဆိုးေနခဲ႔သည္။ အဲသည္ ရက္သတၱပတ္ တစ္ခုလံုး သခ်ၤာသစ္သင္ခန္းစာတစ္ခုကို အတန္းသားမ်ား အၾကိတ္အနယ္ ၾကိဳးပမ္းတြက္ခ်က္ခဲ႔ၾကရသည္။ သင္ခန္းစာကေတာ္ေတာ္

0 comments:

 
^ထိပ္ဆံုးသို႕