မုိးေကာင္းကင္ ေအာက္သုိ႕ ေရာက္လာၾကသူအားလံုး က်န္းမာခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္း ေမတၱာပုိ႕သလုိက္ပါတယ္။

Wednesday, December 23, 2009

ငါသိတယ္၊ ငါလုပ္ႏုိင္ရမယ္

အဲသည္တုန္းက ေရာ့ကီး အသက္ ငါးႏွစ္။

သူ႕မိခင္ ကယ္လီက ပစ္ကပ္ ထရပ္ကားေလးကိုေမာင္းကာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အယ္လဗားမား ေတာေက်းလက္ပုိင္းကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကသည္။ ေရာ့ကီးက သူ႕အေမေပါင္ေပၚ ေျခတင္လ်က္ အိပ္ရင္း လုိက္ပါလာသည္။

အမ္းက ယဥ္ေၾကာ ႏ်စ္ခုစာေလာက္သာ က်ယ္ ေတာလမ္း။ အေကြ႕ အ၀ုိက္ေတြလည္းမ်ားသည္။ ကယ္လီက ကားကို ဂရုစုိက္ ေမာင္းႏွင္လာသည္။ သုိ႕ေသာ္ တစ္ေနရာတြင္ လမ္းက ေကြ႕သြားၿပီး တံတားက်ဥ္းက်ဥ္းတစ္ခုထဲ ဆက္တုိက္၀င္ရသည္။ သည္အခ်ိန္ ကားက ခ်ိဳင့္တစ္ခုထဲသုိ႕ ေဆာင့္က်ၿပီး လမ္းေဘးဘက္ေခ်ာထြက္ာ ညာဘက္ေရွ့ဘီးက ေျမာင္းလုိ ျဖစ္ေနသည့္ ဘီးလမ္းေၾကာင္းရာ တစ္ခုထဲ က်သည္။ ကား ေမွာက္မွာ စုိးသျဖင့္ ကယ္လီက လီဗာကို ဖိနင္း၊ စတီယာရင္ကို ဘယ္ဘက္တအားလွည္႔ျပီး ကားကို လမ္းေပၚ ကမန္းကတန္း ဆြဲတင္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေရာ႔ကီ၏ ေျခေထာက္က စတီယာရင္ဘီးႏွင္႔ သူမ၏ ေျခေထာက္ၾကားမွာ ကန္႔လန္႔ခံေနသည္။ ပစ္ကပ္ကို သူ မထိန္းႏိုင္ေတာ့။

ကားက တစ္ျပန္ႏွစ္ျပန္လိမ္႔ကာ ေပႏွစ္ဆယ္ခန္႔နက္သည္႔ေခ်ာက္ထဲ က်သြားသည္။ ေခ်ာက္ထဲ ကားေရာက္ေတာ့မွ ေရာ႔ကီး ႏိုးလာသည္။

" ေမေမ... ေမေမ ၊ သားတို႔ ကားဘီးေတြ မိုးေပၚေထာင္ေနပါလား " အေမ႔အား သူ ေမးသည္။

ကယ္လီ႔မ်က္စိႏွစ္ဖက္လံုး ေသြးေတြဖံုးေနသျဖင္႔ ဘာမွကို မျမင္ရ။ ဂီယာတံႏွင္႔ ေဆာင္႔ထိုးမိေသာဒဏ္ေၾကာင္႔ ႏွဳတ္ခမ္းက ပါးအထိ ဟတ္တတ္ကြဲကာ မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုး စုတ္ျပတ္ေၾကမြေနသည္။ ပခံုးႏွစ္ဖက္လံုးက်ိဳးေၾကသြားျပီး ခ်ိဳင္းၾကားတစ္ဖက္၌ အရိုးတစ္ေခ်ာင္း ေဖာက္ထြက္ေနသည္။ ျပီး ပိန္ခ်ိဳင္႔သြားသည္႔ တံခါးကသူ႔ခႏၶာကိုယ္အား ဖိညွပ္ထားသလိုလည္းျဖစ္ေနသည္။

" ေမေမ႔ကို သားဆြဲထုတ္္ေပးမယ္ " ေရာ႔ကီးက ဆိုသည္။ အံ႔ၾသဖြယ္ပင္သူက ဒဏ္ရာလံုး၀မရခဲ႔။ သူ႔အေမေအာက္မွ တိုးေ၀ွ႔ထြက္ကာ ပြင္႔ေနေသာ တံခါးေပါက္မွ သူေလွ်ာဆင္းသည္။ ျပီးလွ်င္ မိခင္အား ဆြဲထုတ္ႏိုင္ရန္ ၾကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ သူ မည္မွ် အားစိုက္ဆြဲေသာ္လည္း ကယ္လီက နည္းနည္းမွ် မေရြ႕။

" ေမေမ ခဏအိပ္ပါရေစ သားရယ္ " ကယ္လီကဆိုသည္။ သူက သတိလစ္တစ္ခ်က္ မလစ္တစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနသည္။

" ဟင္႔အင္း ေမေမ .... ေမေမ မအိပ္ရဘူး" ေရာ႔ကီးက လံုး၀ျငင္းသည္။

ေရာ႔ကီးက ကားထဲ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းျပန္၀င္ျပီး သူ႔အေမကို သည္အထဲက မရမက တြန္းထုတ္သည္။ ျပီးေနာက္ အေမသည္နား ခဏေနခဲ႔ ၊ သားလမ္းေပၚတတ္ျပီး ေတြ႔တဲ႔ကားကို အကူညီေတာင္းမယ္ဟု ဆိုသည္။ မိခင္က စိတ္မခ်။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းထဲမွာ သူ႔သားေလးကို ကားေမာင္းသူေတြျမင္ခ်င္မွျမင္မွာဟု ေတြးကာ သားတစ္ေယာက္တည္း မသြားနဲ႔ဟု ဆိုသည္။

အဲသည္ေနာက္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ လမ္းေဘးကမ္းပါးယံကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တြားတတ္ၾကသည္။ ေရာ႔ကီးက အေလးခ်ိန္ ေပါင္ ၄၀ မွ်ရွိသည္႔သူခႏၶာကိုယ္ေလးႏွင္႔ ၁၀၄ ေပါင္ေလးေသာ သူ႔အေမကို တြန္းတင္သည္။ ခရီးက မတြင္ႏိုင္။ တစ္ၾကိမ္မွာ တစ္လက္မႏွစ္လက္မ ေလာက္စီပဲ ေရြ႔သည္။ ေ၀ဒနာျပင္းထန္လြန္းသျဖင္႔ ကယ္လီလက္ေလွ်ာ႔ခ်င္လာသည္။ သို႔ေသာ္ေရာ႔ကီးက မေလွ်ာ႔ရ။

သူ႔အေမ အားမေလွ်ာ႔ေစရန္ ေရာ႔ကီးက " ေမေမ၊ မီးရထားေလးအေၾကာင္းသတိရ " ဟုဆိုသည္။ သူတို႔ကေလးေတြ အလြန္ႏွစ္သက္သည္႔ 'စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသာစက္ေခါင္းေလး' ပံုျပင္ကို သူ ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ စက္ေခါင္းေလးသည္ မက္ေစာက္ေသာ ေတာင္ၾကီးကို မရ ရေအာင္ တတ္သြားသည္။ စက္ေခါင္းေလးအေၾကာင္း မိခင္အား သတိေပးေဖာ္ေပးႏိုင္ရန္အတြက္ ပံုျပင္ထဲမွာ ပါသည္႔ ' ငါ သိတယ္၊ မင္းတတ္ႏိုင္တယ္၊ ငါသိတယ္၊ မင္းတတ္ႏိုင္တယ္' ဆိုသည္႔ လွံဳေဆာ္စကားေလးကို သူ႔ႏွဳတ္က တတြတ္တြတ္ ရြတ္သည္။

ေနာက္ဆံုး လမ္းမေပၚ ေရာက္ၾကျပီး သူ႔အေမ၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ဒဏ္ရာမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ရေတာ့မွ ေရာ႔ကီး ရိွဳက္ၾကီးတငင္ ငိုေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ထရပ္ကားတစ္စီး လာတာ ျမင္ေတာ့လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေ၀ွ႔ယမ္းကာ " ရပ္ပါခင္ဗ်ာ၊ ရပ္ပါခင္ဗ်ာ" ဟု ေအာ္သည္။

" ေမေမကို ေဆးရံုပို႔ေပးပါ" ထရပ္ကား ေမာင္းသူအား သူ ေမတၱာရပ္ခံသည္။

ကယ္လီ၏ မ်က္ႏွာကို ခြဲစိတ္ခန္းမွာ ရွစ္နာရီမွ်ၾကာေအာင္ ျပန္လည္ျပဳျပင္ယူရသည္။  စုစုေပါင္း ၃၄၄ ခ်က္တိတိ ခ်ဳပ္ခဲ႔ရသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ယေန႔သူ႔မ်က္ႏွာက ယခင္ႏွင္႔ တျခားစီျဖစ္ေနသည္။ " အရင္တုန္းကဆိုရင္ ကၽြန္မ ႏွာတံေလးက သြယ္တန္းေနတာပဲ၊ ႏွဳတ္ခမ္းက ပါးပါး၊ ပါးရိုးေပၚေပၚနဲ႔ေပါ့၊ အခုေတာ့ ႏွာေခါင္းပြပြ၊ ႏွဳတ္ခမ္းထူထူ၊ ပါးရိုးခ်ပ္ခ်ပ္ျဖစ္ေနျပီ"

သို႔ေသာ္ ဘာပဲေျပာေျပာ အမာရြတ္ေတာ့ သိပ္မေပၚေပ။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေတြ အားလံုး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပန္ေကာင္းသြားခဲ႔သည္။

ေရာ႔ကီး၏ စြမ္းေဆာင္ပံုအေၾကာင္းသည္ ဧရာမသတင္းၾကီးတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ သတၱိခဲ ခ်ာတိတ္ကေတာ့ သူ လုပ္ခဲ႔တာ ဘာမွထူးထူးျခားျခား ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မပါပါဟု ဆိုသည္။ " ဒီကိစၥၾကီးျဖစ္ပ်က္ခဲ႔တာကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္လို႔မထင္ၾကပါနဲ႔ေနာ္၊ မေတာ္တဆျဖစ္လာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္းလုပ္ရတာေပါ႔၊ ဘယ္သူမဆို ဒီလိုၾကံဳရင္ ဒီအတိုင္းလုပ္ၾကမွာပဲ မဟုတ္လား"

သူ႔ မိခင္ကေတာ့ ဆိုသည္။

" ေရာ႔ကီးေလး ကယ္လို႔သာေပါ့၊ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မ ေသြးလြန္ျပီး ေသမွာ " ဟူ၍။

[ မူရင္း။  ။ Michele Borba ၏ I Think I Can! ]

ေဖျမင့္၏

ႏွလံုးသား အာဟာရ စာအုပ္မွ

ေနာက္ထပ္ ေခါင္းစဥ္မ်ားကို လည္း ဆက္လက္ ေရးသား ေဖာ္ျပေပးသြားပါအံုးမယ္ခင္ဗ်ာ..

zawtk...

0 comments:

 
^ထိပ္ဆံုးသို႕