ဆပ္ကပ္

ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ဳိေပါက္ အရြယ္ေလာက္က ျဖစ္သည္။ အေဖ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆပ္ကပ္ပြဲအတြက္ လက္မွတ္တန္းစီေနၾကသည္။ အေတာ္ၾကာ ေစာင့္ဆုိင္းၿပီး သည့္ေနာက္တြင္ ေစာင့္ဆုိင္းၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ လက္မွတ္ေပါက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ၾကား္မွာ မိသားစု တစ္ခုသာ က်န္ေလသည္။

သည္မိသားစုကုိ ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ေနမိသည္။ ကေလးခ်ည္း ရွစ္ေယာက္ပါသည္။ တစ္ေယာက္မွ် အသက္ ၁၂ ႏွစ္ျပည့္ေသးပံုမရေပ။ သူတုိ႕ အသြင္အျပင္ေတြၾကည့္ယံုျဖင့္ပင္ ေငြေၾကးျပည့္ျပည့္စံုစံုထဲက မဟုတ္ေၾကာင္း သိႏုိင္သည္။ အ၀တ္အစား ေတြက အဖုိးတန္ထဲက မဟုတ္။ သို႕ေသာ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ ကေလးေတြ က အမူအရာယဥ္ေက်းသည္။ မိဘမ်ားေနာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီးတန္းစီေနၾကသည္။ သုိ႕ေသာ္ ႏွဳတ္ကမူ ညဘက္တြင္ သူတုိ႕ၾကည့္ရမည့္ဆပ္ကပ္လူျပက္မ်ား၊ ဆင္လိမၼာမ်ားႏွင့္ အျခားျပကြက္မ်ား အေၾကာင္းကို အားတက္သေရာ ေျပာဆုိေနၾကသည္။ သူတုိ႕ေလးေတြချမာ ဆပ္ကပ္ပြဲ တစ္ခါမွ် ၾကည့္ဖူးၾကဟန္မတူ။ သည္ညကေတာ့ သူတုိ႕ဘ၀မွာ တကယ့္ အမွတ္တရည ျဖစ္ေတာ့မည့္ပံုမ်ဳိး။

အေဖႏွင့္အေမက အုပ္စုထိပ္မွာ ၀မ္းေျမာက္ဂုဏယူသည့္ အသြင္အျပင္မ်ားျဖင့္ ရပ္ေနၾကသည္။ ကေလး ေတြ၏ မိခင္က ခင္ပြန္းသည္၏ လက္ကုိ ကိုင္လွ်က္ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ ရႊန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္ေနပံုမွာ " ေမ့ခ်စ္သူ လူစြမ္းေကာင္းႀကီး " ဟု ႏွဳတ္ခြန္းဆက္ေနဘိသည့္အလား အထင္ႀကီးမွဳ၊ ေလးစားမွဳ လကၡဏာေတြ အျပည့္ပါသည္။ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း " အားကုိးစမ္းပါ အခ်စ္ရယ္ " ဟု ခြန္းတံု႕ျပန္ေနသည့္ႏွယ္ ဂုဏ္ယူေသာ အၿပံဳးႏွင့္ ခ်စ္ၾကည့္ႏူးစြာ ၾကည့္သည္။

သည္အခုိက္ လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ဳိးသမီးက အေဖ လုပ္သူအား လက္မွတ္ ဘယ္ႏွစ္ေစာင္ယူမလဲ လွမ္းေမးသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ကေလး လက္မွတ္ ရွစ္ေစာင္နဲ႕ လူႀကီးလက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္ လုိခ်င္ပါတယ္၊ အဲဒါ မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တစ္မိသားစုလံုး လာလုိ႕ရမွာ " သူက တက္တက္ႀကြၾကြပင္ ေျဖသည္။

အမ်ဳိးသမီးက လက္မွတ္ခ ႏွဳန္းထားမ်ား လွမ္းေျပာသည္။

ဇနီးသည္က သူ႕ခင္ပြန္း၏လက္ကုိ လႊတ္ခ်လုိက္ၿပီး ေခါင္းလည္း ငံု႕သြားသည္။ အမ်ဳိးသား၏ ႏွဳတ္ခမ္းေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ သူေရွ့သုိ႕ အနည္းငယ္တုိးကာ " ဘယ္ေလာက္ဗ်ာ" ဟူး၍ ေမးသည္။

လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးက ေစ်းႏွဳန္းေတြ ထပ္ေျပာသည္။

အေဖ လုပ္သူမွာ ပုိက္ဆံ အလံုအေလာက္မပါ။

သို႕ေသာ္ သည္အခ်ိန္က်မွ သူေနာက္ဘက္လွည့္ကာ ကေလးေတြကို အေဖ့မွာ ပုိက္ဆံ အလံုအေလာက္မပါလုိ႕ သည္ည ဆပ္ကပ္ ၾကည့္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဟု သူဘယ္သုိ႕ ေျပာထြက္ႏုိင္ပါမည္နည္း။

ျဖစ္ပ်က္ပံု အလံုးစံုကို ျမင္ကာ ကၽြန္ေတာ့အေဖ အကၤ်ီအိပ္ထဲ လက္ႏွဳိက္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ တစ္ရြက္ထုတ္လာၿပီေနာက္ ေျမႀကီးေပၚ အသာပစ္ခ်သည္။ (ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း ခ်မ္းသာသူမ်ားမဟုတ္ေၾကာင္း ၾကားျဖတ္ေျပာလုိပါသည္။) ထုိ႕ေနာက္ အေဖပဲ သည့္ပုိက္ဆံကုိ ျပန္ေကာက္ကာ ကေလးမ်ာဖခင္ ပခံုးကုိ သြားပုတ္ၿပီးေျပာသည္။ " ဒီမွာ ခင္ဗ်၊ ေစာေစာေက ခင္ဗ်ား အိတ္ထဲက ထြက္က်သြားတယ္ "

အေဖ ဘာလုပ္သည္ဆုိတာ ထုိပုဂၢဳိလ္ ေကာင္းစြာ နားလည္လုိက္ပါသည္။ ဘယ္သူ႕ဆီမွာမွ သူလက္ျဖန္႕ေတာင္းခံခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္။ သုိ႕ေသာ္ ဒီလုိ အသည္းအသန္ အေရးႀကီးအခ်ိန္၊ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အရွက္ဘကီး ရွက္ရမည့္ အ ျဖစ္မ်ဳိး ႀကံဳရအံ့ဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္ မေမွ်ာ္ဘဲ ေပၚေပါက္လာသည့္ သည္အကူအညီအတြက္ သူတကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္သြားခဲ့သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ ကိုင္ထားေသာ အေဖ့လက္ကိုသူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကုိင္ကာ တုန္ယင္ေသာ ႏွဳတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ ေက်းဇူး တင္စကား ဆုိသည္။

" ေက်းဇး တင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ တကယ့္ကုိ ေက်းဇူးပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေရာ ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုအတြက္ပါ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ " သည္လုိေျပာရင္း သူ႕ပါးျပင္ေပၚမွ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ လိမ့္ဆင္းက်လာသည္။

အေဖ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကားဆီသုိ႕ လွည့္ျပန္ကာ အိမ္သို႕ပဲ ေမာင္းလာခဲ့ၾကသည္။ အဲသည္ည  ဆပ္ကပ္ပြဲသုိ႕ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မသြားၾကပါ။ သုိ႕ေသာ္ သည္ညသည္သာ အခ်ည္းအႏွီး ညေတာ့ လံုး၀ မဟုတ္ခဲ့။

မူရင္း။    ။ Dan Clark ၏ The Circus.

ေဖျမင့္၏

ႏွလံုးသား အာဟာရ စာအုပ္မွ

ေနာက္ထပ္ ေခါင္းစဥ္မ်ားကို လည္း ဆက္လက္ ေရးသား ေဖာ္ျပေပးသြားပါအံုးမယ္ခင္ဗ်ာ..

zawtk....